وز آنجا کرد عزم رخت بستن

وز آنجا کرد عزم رخت بستن شاعر : سعدي که حکمت نيست بي‌حرمت نشستن وز آنجا کرد عزم رخت بستن نه روي از چپ همي گشتش نه از راست شهنشه بامداد از خواب برخاست کجا بيني دگر برق جهان را؟ طلب کردند مرد کاردان را که بد کردم که نيکويي نکردم پريشان از جفا مي‌گفت هر دم که بيماري توان بودن دگر بار چو به بودي طبيب از خود ميازار چو ميوه سير خوردي شاخ مشکن چو باران رفت باراني ميفکن که دون همت کند منت فراموش چو خرمن برگرفتي گاو مفروش چراغ از بهر...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

وز آنجا کرد عزم رخت بستن

شاعر : سعدي

که حکمت نيست بي‌حرمت نشستن		وز آنجا کرد عزم رخت بستن
نه روي از چپ همي گشتش نه از راست		شهنشه بامداد از خواب برخاست
کجا بيني دگر برق جهان را؟		طلب کردند مرد کاردان را
که بد کردم که نيکويي نکردم		پريشان از جفا مي‌گفت هر دم
که بيماري توان بودن دگر بار		چو به بودي طبيب از خود ميازار
چو ميوه سير خوردي شاخ مشکن		چو باران رفت باراني ميفکن
که دون همت کند منت فراموش		چو خرمن برگرفتي گاو مفروش
چراغ از بهر تاريکي نگه دار		منه بر روشنايي دل به يک بار
چو سير آمد نگردد گرد مادر		نشايد کدمي چون کره‌ي خر
که بد فرجامي آرد نا سپاسي		وفاداري کن و نعمت شناسي
هر آنکو حق نداند آدمي نيست		جزاي مردمي جز مردمي نيست
تو خوي خوب خويش از دست مگذار		وگر داني که بدخويي کند يار
نگويي ترک خير و نيکنامي		الا تا بر مزاج و طبع عامي
دري پيش من آوردند سفتم		من اين رمز و مثال از خود نگفتم
حديث ديگري بر خود نبستم		ز خردي تا بدين غايت که هستم
دريغ آمد مرا مهمل فرو ماند		حکيمي اين حکايت بر زبان راند
خردمند آفرين بر وي بخواند		به نظم آوردمش تا دير ماند
جوانمرد و جوان طبع و جهانگير		الا اي نيکراي نيک تدبير
مبارک باد سال و ماه روزت		شنيدم قصه‌هاي دلفروزت
وگرنه سر نهادندي به پايت		ندانستند قدر فضل و رايت
که ايزد در بيابانت دهد باز		تو نيکويي کن و در دجله انداز
که نيک‌انديش و بدکردار بودند		که پيش از ما چو تو بسيار بودند
تو نيکوکار باش و بد مينديش		بدي کردند و نيکي با تن خويش
به هفت اقليم عالم باز گويند		شنيدم هر چه در شيراز گويند
حريص پند دولتمند باشد		که سعدي هر چه گويد پند باشد
دعاي نيک خواهانت قرين باد		خدايت ناصر و دولت معين باد
تو را و هر که گويد همچنين باد		مراد و کام و بختت همنشين باد
نکند هيچش از خدا مشغول		هر که آمد بر خداي قبول
همچنان مونس الهي شد		يونس اندر دهان ماهي شد
که نتوان طالع بد را نکو کرد		به حال نيک و بد راضي شو اي مرد
هم از خردي زنندش کودکان سنگ		چو سگ را بخت تاريکست و شبرنگ
که فردا بر جوي قادر نباشي		بکوش امروز تا گندم بپاشي
که خويشان را نباشد جز غم خويش		تو خود بفرست برگ رفتن از پيش
صحبت دنيا نمي‌ارزد فراق		اي خداوندان طاق و طمطراق
پس به يک بار از سرش برخاستن		اندک اندک خان و مان آراستن
ميان دو شخص افکند دشمني		به يک سال در جادويي ارمني
خلاف افکند در ميان دو کس		سخن چين بدبخت در يکنفس
به قول هوشمندان گوش داري		الا گر بختمند و هوشياري
بپيوست از زمين بر آسمان گرد		شنيدم کاسب سلطاني خطا کرد
چو پيلش سر نمي‌گرديد در دوش		شه مسکين از اسب افتاد مدهوش
ز درمانش به عجز اقرار کردند		خردمندان نظر بسيار کردند
مفاصل نرم کرد از هر دو سويش		حکيمي باز پيچانيد رويش
به بوي آنکه تمکينش کند شاه		دگر روز آمدش پويان به درگاه
به بي‌شکري بگردانيد ازو روي		شنيدم کان مخالف طبع بدخوي
برون از بارگه مي‌رفت و مي‌گفت		حکيم از بخت بيسامان برآشفت
سر از من عاقبت بدبخت برتافت		سرش برتافتم تا عافيت يافت
دگر واجب کند در چاهش انداخت		چو از چاهش برآوردي و نشناخت
که امشب در شبستانش کني دود		غلامش را گياهي داد و فرمود