مقايسه چاي سبز، سفيد و سياه

انواع چاي در بازار موجود است؛ از چاي سياه گرفته تا چاي سبز و اورلانگ (نوعي چاي تايلندي) و چاي سفيد. منشا اين چاي‌ها همگي برگ گياه چاي است كه زادگاه آن كشور چين است. بسته به اينكه درجات تخمير تا چه حد باشد، چاي به انواع متفاوتي تقسيم مي‌شود.
بيشترين درجه تخمير را چاي سياه و كمترين درجه تخمير را چاي سبز دارد.
چاي سفيد در اصل، جوانه‌هاي گياه چاي است؛ يعني قبل از اينكه برگ چاي باز شود، جوانه آن را كه يك غلاف كرك‌دار نقره‌اي دارد، مي‌چينند. در فرآيند تخمير (از زماني كه برگ چاي چيده مي‌شود تا زماني كه در معرض هوا قرار مي‌گيرد و تخمير مي‌شود) تغييراتي در تركيبات چاي رخ مي‌دهد؛ به‌نحوي‌كه در چاي سبز و سفيد مقدار كافئين به حداقل ممكن مي‌رسد. پلي‌فنول‌هايي كه در چاي سبز به مقدار زيادتري وجود دارد در چاي سياه بسيار كم هستند كه با نام كلي‌كاتچين يا كتكين شناخته مي‌شوند. كتكين‌ها در واقع در چاي سبز بالا، در چاي سفيد بسيار بالا و در چاي سياه بسيار كم هستند و در عوض، تركيبات پلي‌فنولي ديگر در آن وجود دارد.
بر خلاف انواع چاي كه با آب جوش درست مي‌شود، پيشنهاد مي‌شود چاي سفيد با آبي با دماي حدود 75 تا 85 درجه سانتي‌گراد تهيه شود. براي داشتن آبي با اين دما بايد آب را جوش آورد و بعد يك دقيقه اجازه داد تا از جوش بيفتد و دماي آن كاهش يابد و بعدش با اين آب، چاي سفيد را دم كرد.
برخي افراد فكر مي‌كنند مصرف چاي سفيد يا چاي سبز بر چاي سياه ارجحيت دارد اما اين‌گونه نيست. چاي سياه خواص ضدسرطاني و آنتي‌اكسيداني زيادي دارد. تركيباتي كه در انواع چاي هست با هم متفاوت‌اند و هر يك، خواص آنتي‌اكسيداني خاص خودشان را دارند. از ديد دارويي، كافئين موجود در چاي سفيد و سبز كمتر است و طبيعتا مصرف مداوم آنها وابستگي‌اي را كه چاي سياه به وجود مي‌آورد، به دنبال ندارد، بنابراين بهتر است در نوشيدن چاي نيز تنوع را رعايت كرد.
منبع: www.salamat.com