اساس اعتقادات شهید آیت الله اشرفی اصفهانی
* خصوصیات چهارمین شهيد محراب ومبارزات انقلابي درگفتگو شاهد ياران با آيت الله محمد يزدي
حالا چرا ايشان ازمااحوال پرسي مي کردند؟ به دليل اين که دردونوبت حداقل،يا بيش تر،يادم هست که درجريانات انقلاب ازما دعوت شد که برويم به کرمانشاه براي صحبت.خب،آن زمان که ما مي رفتيم اين طرف وآن طرف منبروخود به خود درگير هم مي شديم،با شهرباني،ساواک،اين طرف وآن طرف واين گرفتاري ها راداشتيم؛ يک نوبتش يادم هست که با يک برخوردي که شهرباني با ماداشت درفرصت کوتاهي حل وفصل شد.درنوبت بعد،مرحوم اشرفي به من پيام دادندکه شما بياييد يک جلسه اي هست- به يک مناسبتي هم بود-درمسجد ايشان، ولي قراربراين شد تابه شکلي،دستگاه شهرباني وساواک وقت رادربرابرعمل انجام شده اي قراربدهيم.من ممنوع المنبربودم،ولي ايشان گفتند بيا درهمان جا يک صحبتي داشته باش. وقتي رفتم به کرمانشاه، ازيک کوچه ويک درفرعي، وارد مسجد شديم.ديديم مسجد پرازجمعيت است وبيرون هم مردم اجتماع خيلي زيادي کرده اند ودرحقيقت، مأموران شهرباني وساواک ،کاملاً کنترل فضا ومسجد را دراختيار دارند.من، پشت سرمرحوم اشرفي وارد مسجد شدم وبغل ايشان نشستم.تعدادي از آقايان هم دوطرف مسجد نشسته بودندومجلس پربود- ماهم به قول ساواک- ممنوع المنبريم ومأموران ساواک هم مراقب هستند که اين جلسه به سروصدايي منتهي نشودو آن را کنترل بکنند.من که نشستم، شايد يک لحظه بعد، يک کسي آمد جلوي من نشست وگفت که شما ممنوع المنبر هستيد. ونبايد منبربرويد. گفتم قرار نيست منبر بروم، اصلاً نمي خواهم منبر بروم.وقتي آقايي که داشت مجلس را اداره وتنظيم مي کردحرفش تمام شد،من بلند شدم ورفتم روي پله پايين منبر نشستم.خلاصه، همان پايين پله نشستم وشروع کردم به صحبت کردن وبالاخره هرچه دلم مي خواست گفتم.زماني بود که امثال ما معمولاً وقتي به اين طرف وآن طرف مي رفتيم، کمي آزادتر صحبت مي کرديم .وخودبه خود محاذيرش را هم مي پذيرفتيم. وقتي روي پله اول نشستم،مسجد هم پرازجمعيت بود ومرحوم اشرفي اصفهاني وتعدادي ازعلماي آن شهرهم نشستند.جمعيت هم آماده بودند وبراي شنيدن يک سري بحث ها ،يادم هست که اسم حضرت امام را هم بردم؛درست درهمان شرايطي که بردن اسم امام براي خيلي ها سخت بود.مأموران ،ديگر نمي توانستند آن جا دست مرا بگيرند وبگويند چرا منبررفته اي ؟ چون من گفته بودم منبرنمي روم؛من نشسته بودم پله پايين!براي منبررفتن،معمولاً مي رفتند آن بالا مي نشستند. صحبتم را که کردم وتمام شد ،بازآمدم کنار مرحوم اشرفي اصفهاني ودونفري با هم آمديم بيرون. ازيک درفرعي به منزل برگشتيم وراه وچاه راهم ايشان قبلاً راهنمايي کرده بودند.آمديم منزل شان وتجديد قوايي کرديم وتصميم گرفتيم هرچه زودتر از شهربياييم بيرون، برويم تا دوباره گيراين آقايان نيفتيم.اين برنامه ها که يکي، دوبارانجام گرفته بود درکرمانشاه-وايشان درحقيقت به دليل موقعيتي که داشتند امثال ما را دعوت مي کردند وجلسات اين طوري اداره مي شد.
-مسبب آن بود که بيش تربه ما اظهار محبت مي فرمودند.به زندان کرمانشاه که افتاديم دو،سه بارايشان پي جو شدند که مثلاً کاري داريد،چيزي مي خواهيد،ودل جويي واحوال پرسي وبه نوعي هم اوضاع واحوال بيرون را به من منتقل مي کردند .حالا کساني که با مسائل انقلاب آشنايي داشتند ودارند،به خصوص با اوضاع واحوال کرمانشاه، مي دانند که يک عالم ديگري برآن جا حاکم بود که قبل از رفتن اين سه بزرگوار به کرمانشاه خيلي متنفذ، متمکن ومتنفذ بود، و معروف است که آن عالم دراوايل اجتهاد مرحوم امام خميني(ره) درجريان انقلاب يک تعبيري راجع به معظم له کرده بود که اگرشما چنين کنيد،چنان کنيد من مقلدين شما را بر مي گردانم که آن موقع اين مساله برسر زبان ها افتاد .امام هم برايش پيغام دادند که اگر شما بتوانيد اين خدمت را به من بکنيد،مقلدين مرا از من برگردانيد، چون هرچه تعداد مقلدين يک مرجع بيش تر باشد، مسؤوليت او سنگين تر است.خلاصه، يک کسي درآن جا بود که اين وضعيت را داشت. درمقابل هم، مرحوم اشرفي،پناهگاه مبارزين و انقلابيون واين ها بودند وعلاقه شديدي هم نسبت به امام وانقلاب داشتند.بنابراين، مرحله دومي هم که ما با ايشان بيش ترنزديک شديم، درجريان مبارزات بود،چه قبل وچه بعد از پيروزي انقلاب. البته بعد از پيروزي انقلاب هم-قبل ازشهادت ايشان من يکي دونوبت آقاي اشرفي را زيارت کردم، به شکل متعارفي که مسؤوليت هاي خاصي بود،به خصوص دريک سفري که شايد بعدازپيروزي انقلاب اولين سفر سياسي ما حساب مي شد ودرضمن يک هيئت 7-8 نفره که چند نفر از وزارت کشوربودند، چند نفر هم ازجاي ديگربودند،يک نفرهم ازدفتر امام درقم بود که ما به اين عنوان انتخاب شده بوديم .درآن جمع، سفري تنظيم شده بود وحکمي هم به من داده شده بود که براي بررسي يک سري مسائل درشهرها،ورفتيم تا کرمانشاه وسنندج،دربرگشت هم آمديم به کرمانشاه واسلام آباد ودرراه باز هم خدمت ايشان رسيديم .درهر صورت من آيت الله اشرفي اصفهاني رادراين مرحله، يکي قبل از پيروزي انقلاب دردوران تحصيلي درفيضيه زيارت شان کردم،با همان خصوصياتي که عرض کردم:درنهايت صفا،صداقت ،پاکي وخلوص وهم دوره هم بودم با اين دو،سه بزرگواري که عرض کردم ودرس بحث ومباحثه اي هم داشتند .تدريس شان را نمي دانم،ولي مباحثه داشتند درهمان حجره بالايي که اشاره کردم.ازاين دوره تحصيلي که بگذريم،دردوره مبارزات بعد ازاعزام از طرف مرحوم آقاي بروجردي، اين سه بزرگواررابه کرمانشاه و بعد برگشتن آن دو نفر وماندن مرحوم اشرفي درآن جا تا پايان،خودبه خود، درجريان دوران زندان هم ما مشمول احوالپرسي ومحبت ايشان بوديم.بعدازپيروزي انقلاب هم يکي دو، سه بارازنزديک خدمت شان رسيديم زندگي خيلي متعارف ومتوسطي داشتند. ولي زندگي شان خيلي ساده بود ومکرر مي رفتم آن جا،آن طورنبود که تشريفاتي باشد وخادم داشته باشند،با اين که يک عالم محترمي درکرمانشاه بودند،بروبيايي نداشتند.خيلي زندگي باصفا وساده اي داشتند.
مي رفتيم.
و شهيد محراب آن قدرگذشت داشتند واين قدر بي عقده وبي کينه بودند که با همه مشکلاتي که چند بارآقا براي شهيد وحضرت امام به وجود آورده بود، ولي شهيد با رأفت ومهرباني با او رفتار کرده بودند.
بله با همه آقاياني که درکرمانشاه بودند مي دانم حتي کساني با انقلاب هم نبودند، مرحوم اشرفي ازانقلابي ترين اشخاص بودند،ازعلاقه مندان شديد امام بودند ولي شرايط شهروافرادي که درآن جا بودند به گونه ديگري بود وآقاي اشرفي با هرکدام به تناسب خودشان عمل مي کردند.
همين چندي پيش که رفتم براي فاتحه درمزارشهدا،ديدم که براي مقبره ايشان هم بناي جديدي درست کرده اند ويک مقدار تشريفات بيش تري قائل شدند وبه عنوان يک شهيد محراب خوب به حاج آقا احترام گزارده اند.
شهداي ما همه بزرگ هستند، به خصوص شهداي محراب، تجليل ازآن ها شايسته وبايسته است،فرقي هم نمي کند.قبلاً وچندسال پيش که مي رفتم به مزار شهداي اصفهان،قبرايشان داراي يک برجستگي اي بود که شهيد محراب هستند، ولي اخيراً که رفتم ديدم بناي جديدتري براي شان درست کردند.اين ها، حاصل تلاش هاي آقا زاده هاي شان است.ودوستان وعلاقه مندان شان که براي تجليل ازشهيد،اين تشريفات جديد را قائل شده اند.ان شاءالله درجات شان عالي است متعالي باشد وتجليل ازآن ها هم خيلي خوب است.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 44
درآمد
ازنخستين برخوردها وآشنايي تان با چهارمين شهيد محراب بفرماييد.
آن دو بزرگوار که دوست شما و همشهري شهيد محراب هم بودند چه نام داشتند؟
سالش رايادتان هست؟
حالا چرا ايشان ازمااحوال پرسي مي کردند؟ به دليل اين که دردونوبت حداقل،يا بيش تر،يادم هست که درجريانات انقلاب ازما دعوت شد که برويم به کرمانشاه براي صحبت.خب،آن زمان که ما مي رفتيم اين طرف وآن طرف منبروخود به خود درگير هم مي شديم،با شهرباني،ساواک،اين طرف وآن طرف واين گرفتاري ها راداشتيم؛ يک نوبتش يادم هست که با يک برخوردي که شهرباني با ماداشت درفرصت کوتاهي حل وفصل شد.درنوبت بعد،مرحوم اشرفي به من پيام دادندکه شما بياييد يک جلسه اي هست- به يک مناسبتي هم بود-درمسجد ايشان، ولي قراربراين شد تابه شکلي،دستگاه شهرباني وساواک وقت رادربرابرعمل انجام شده اي قراربدهيم.من ممنوع المنبربودم،ولي ايشان گفتند بيا درهمان جا يک صحبتي داشته باش. وقتي رفتم به کرمانشاه، ازيک کوچه ويک درفرعي، وارد مسجد شديم.ديديم مسجد پرازجمعيت است وبيرون هم مردم اجتماع خيلي زيادي کرده اند ودرحقيقت، مأموران شهرباني وساواک ،کاملاً کنترل فضا ومسجد را دراختيار دارند.من، پشت سرمرحوم اشرفي وارد مسجد شدم وبغل ايشان نشستم.تعدادي از آقايان هم دوطرف مسجد نشسته بودندومجلس پربود- ماهم به قول ساواک- ممنوع المنبريم ومأموران ساواک هم مراقب هستند که اين جلسه به سروصدايي منتهي نشودو آن را کنترل بکنند.من که نشستم، شايد يک لحظه بعد، يک کسي آمد جلوي من نشست وگفت که شما ممنوع المنبر هستيد. ونبايد منبربرويد. گفتم قرار نيست منبر بروم، اصلاً نمي خواهم منبر بروم.وقتي آقايي که داشت مجلس را اداره وتنظيم مي کردحرفش تمام شد،من بلند شدم ورفتم روي پله پايين منبر نشستم.خلاصه، همان پايين پله نشستم وشروع کردم به صحبت کردن وبالاخره هرچه دلم مي خواست گفتم.زماني بود که امثال ما معمولاً وقتي به اين طرف وآن طرف مي رفتيم، کمي آزادتر صحبت مي کرديم .وخودبه خود محاذيرش را هم مي پذيرفتيم. وقتي روي پله اول نشستم،مسجد هم پرازجمعيت بود ومرحوم اشرفي اصفهاني وتعدادي ازعلماي آن شهرهم نشستند.جمعيت هم آماده بودند وبراي شنيدن يک سري بحث ها ،يادم هست که اسم حضرت امام را هم بردم؛درست درهمان شرايطي که بردن اسم امام براي خيلي ها سخت بود.مأموران ،ديگر نمي توانستند آن جا دست مرا بگيرند وبگويند چرا منبررفته اي ؟ چون من گفته بودم منبرنمي روم؛من نشسته بودم پله پايين!براي منبررفتن،معمولاً مي رفتند آن بالا مي نشستند. صحبتم را که کردم وتمام شد ،بازآمدم کنار مرحوم اشرفي اصفهاني ودونفري با هم آمديم بيرون. ازيک درفرعي به منزل برگشتيم وراه وچاه راهم ايشان قبلاً راهنمايي کرده بودند.آمديم منزل شان وتجديد قوايي کرديم وتصميم گرفتيم هرچه زودتر از شهربياييم بيرون، برويم تا دوباره گيراين آقايان نيفتيم.اين برنامه ها که يکي، دوبارانجام گرفته بود درکرمانشاه-وايشان درحقيقت به دليل موقعيتي که داشتند امثال ما را دعوت مي کردند وجلسات اين طوري اداره مي شد.
-مسبب آن بود که بيش تربه ما اظهار محبت مي فرمودند.به زندان کرمانشاه که افتاديم دو،سه بارايشان پي جو شدند که مثلاً کاري داريد،چيزي مي خواهيد،ودل جويي واحوال پرسي وبه نوعي هم اوضاع واحوال بيرون را به من منتقل مي کردند .حالا کساني که با مسائل انقلاب آشنايي داشتند ودارند،به خصوص با اوضاع واحوال کرمانشاه، مي دانند که يک عالم ديگري برآن جا حاکم بود که قبل از رفتن اين سه بزرگوار به کرمانشاه خيلي متنفذ، متمکن ومتنفذ بود، و معروف است که آن عالم دراوايل اجتهاد مرحوم امام خميني(ره) درجريان انقلاب يک تعبيري راجع به معظم له کرده بود که اگرشما چنين کنيد،چنان کنيد من مقلدين شما را بر مي گردانم که آن موقع اين مساله برسر زبان ها افتاد .امام هم برايش پيغام دادند که اگر شما بتوانيد اين خدمت را به من بکنيد،مقلدين مرا از من برگردانيد، چون هرچه تعداد مقلدين يک مرجع بيش تر باشد، مسؤوليت او سنگين تر است.خلاصه، يک کسي درآن جا بود که اين وضعيت را داشت. درمقابل هم، مرحوم اشرفي،پناهگاه مبارزين و انقلابيون واين ها بودند وعلاقه شديدي هم نسبت به امام وانقلاب داشتند.بنابراين، مرحله دومي هم که ما با ايشان بيش ترنزديک شديم، درجريان مبارزات بود،چه قبل وچه بعد از پيروزي انقلاب. البته بعد از پيروزي انقلاب هم-قبل ازشهادت ايشان من يکي دونوبت آقاي اشرفي را زيارت کردم، به شکل متعارفي که مسؤوليت هاي خاصي بود،به خصوص دريک سفري که شايد بعدازپيروزي انقلاب اولين سفر سياسي ما حساب مي شد ودرضمن يک هيئت 7-8 نفره که چند نفر از وزارت کشوربودند، چند نفر هم ازجاي ديگربودند،يک نفرهم ازدفتر امام درقم بود که ما به اين عنوان انتخاب شده بوديم .درآن جمع، سفري تنظيم شده بود وحکمي هم به من داده شده بود که براي بررسي يک سري مسائل درشهرها،ورفتيم تا کرمانشاه وسنندج،دربرگشت هم آمديم به کرمانشاه واسلام آباد ودرراه باز هم خدمت ايشان رسيديم .درهر صورت من آيت الله اشرفي اصفهاني رادراين مرحله، يکي قبل از پيروزي انقلاب دردوران تحصيلي درفيضيه زيارت شان کردم،با همان خصوصياتي که عرض کردم:درنهايت صفا،صداقت ،پاکي وخلوص وهم دوره هم بودم با اين دو،سه بزرگواري که عرض کردم ودرس بحث ومباحثه اي هم داشتند .تدريس شان را نمي دانم،ولي مباحثه داشتند درهمان حجره بالايي که اشاره کردم.ازاين دوره تحصيلي که بگذريم،دردوره مبارزات بعد ازاعزام از طرف مرحوم آقاي بروجردي، اين سه بزرگواررابه کرمانشاه و بعد برگشتن آن دو نفر وماندن مرحوم اشرفي درآن جا تا پايان،خودبه خود، درجريان دوران زندان هم ما مشمول احوالپرسي ومحبت ايشان بوديم.بعدازپيروزي انقلاب هم يکي دو، سه بارازنزديک خدمت شان رسيديم زندگي خيلي متعارف ومتوسطي داشتند. ولي زندگي شان خيلي ساده بود ومکرر مي رفتم آن جا،آن طورنبود که تشريفاتي باشد وخادم داشته باشند،با اين که يک عالم محترمي درکرمانشاه بودند،بروبيايي نداشتند.خيلي زندگي باصفا وساده اي داشتند.
شما هيچ گاه شاگرد شهيد اشرفي اصفهاني نبوديد؟
مي رفتيم.
درخصوص برخوردهاي حضرت امام و شهيد محراب با آن روحاني نماي اهل کرمانشاه بيش تر بگوييد.
و شهيد محراب آن قدرگذشت داشتند واين قدر بي عقده وبي کينه بودند که با همه مشکلاتي که چند بارآقا براي شهيد وحضرت امام به وجود آورده بود، ولي شهيد با رأفت ومهرباني با او رفتار کرده بودند.
بله با همه آقاياني که درکرمانشاه بودند مي دانم حتي کساني با انقلاب هم نبودند، مرحوم اشرفي ازانقلابي ترين اشخاص بودند،ازعلاقه مندان شديد امام بودند ولي شرايط شهروافرادي که درآن جا بودند به گونه ديگري بود وآقاي اشرفي با هرکدام به تناسب خودشان عمل مي کردند.
درآن دوسال که شاه آباد-اسلام آباد فعلي -تبعيد بوديد بايد هرروز خودتان را به مأموران معرفي مي کرديد؟
پس آزادانه مي توانستيد به هرجا رفت وآمد کنيد؟
شما بااين شرايط ازاسلام آباد مي آمديد ومکرراً شهيد را مي ديديد؟
به واسطه اين که شهيد، هدايت انقلاب را به نمايندگي ازحضرت امام به صورت مخفيانه دردوران مبارزات درکرمانشاه برعهده داشتند قبل ازپيروزي انقلاب شديداً تحت نظر بودند،يعني اينکه ازطريق ارتباط با ايشان ،شما درتبعيد هم تحت نظر قرار داشتيد،چه مشکلاتي براي تان به وجود مي آمد؟
از مبارزات شهيد محراب چه خاطراتي داريد؟چه چيزهايي درذهن تان مانده؟
همين چندي پيش که رفتم براي فاتحه درمزارشهدا،ديدم که براي مقبره ايشان هم بناي جديدي درست کرده اند ويک مقدار تشريفات بيش تري قائل شدند وبه عنوان يک شهيد محراب خوب به حاج آقا احترام گزارده اند.
شهداي ما همه بزرگ هستند، به خصوص شهداي محراب، تجليل ازآن ها شايسته وبايسته است،فرقي هم نمي کند.قبلاً وچندسال پيش که مي رفتم به مزار شهداي اصفهان،قبرايشان داراي يک برجستگي اي بود که شهيد محراب هستند، ولي اخيراً که رفتم ديدم بناي جديدتري براي شان درست کردند.اين ها، حاصل تلاش هاي آقا زاده هاي شان است.ودوستان وعلاقه مندان شان که براي تجليل ازشهيد،اين تشريفات جديد را قائل شده اند.ان شاءالله درجات شان عالي است متعالي باشد وتجليل ازآن ها هم خيلي خوب است.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره 44
/ج
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
