شخصیت های برترفناوری نانو
. کیم اریک درکسلر؛ پیش رو در ماشین های مولکولی
دکتر کیم اریک درکسلر (متولد 25 آوریل 1955)، از برجسته ترین و معروف ترین مهندسان آمریکایی در زمینه ی نانوفناوری مولکولی (MNT) بین سال های 1970 و 1980 بود. او به دلیل علاقه اش به فضا، در همان سال های اولیه ی دانشگاه، انجمن مطالعاتی زیست گاه های فضایی را در دانشگاه ماساچوست تأسیس کرد، و در سال 1977 در رشته ی کارشناسی علوم بین رشته ای فارغ التحصیل شد. او تحصیلات اش را در مهندسی علم بین رشته ای ادامه داد و در سال 1979 مدرک کارشناسی ارشد خود را دریافت نمود. در سال 1979، درکسلر به طور اتفاقی سخنرانی هیجان انگیز ریچارد فاینمن در سال 1959 با عنوان «آن پایین فضای بسیاری هست» را دید. او در آن سال، به عنوان محقق در دانشگاه استفورد کار می کرد و در همین دوره، بر روی نانوفناوری نیز مطالعاتی را انجام می داد و در سال 1981، با نوشتن اولین مقاله اش در زمینه ی نانوفناوری مولکولی، واژه ی «نانوفناوری« را به جهان معرفی کرد. در پایان سال 1991، درکسلر از رساله ی دکتری خود با عنوان «محاسبه و ساخت ماشین های مولکولی« دفاع نمود.
واژه ی نانوفناوری نخستین بار در سال 1974، توسط نوریو تانیگوچی استاد دانشگاه علوم توکیو ابداع شده بود. او این واژه را برای توصیف ساخت مواد در ابعاد نانومتر به کار برد. که بعدها درکسلر در کتاب خود تحت عنوان «موتور آفرینش؛ آغاز دوران فناوری نانو»، مجدداً این واژه و نانوفناوری مولکولی را تعریف و توصیف نمود. او سپس با تألیف کتابی تحت عنوان «ماشین های مولکولی؛ چگونگی ساخت و محاسبات آن ها» که در سال 1992، توسط انجمن ناشران آمریکا، به عنوان برجسته ترین کتاب علم کامپیوتر معرفی شد، این علم را توسعه داد.
کارهای درکسلر در زمینه ی فناوری نانو، توسط برنده ی جایزه نوبل «ریچارد اسمالی» مورد انتقاد قرار گرفت. اسمالی ابتدا استدلال کرد که «انگشت های چاق» یا همان ابزراهای بزرگ موجود، نمی توانند نانوماشین بسازند. و هم چنین گفت از آن جایی که نانوماشین ها از روی آنزیم های شیمیایی شبیه سازی شده اند، بنابراین؛ نانوماشین های درکسلر تنها می توانند در محیط آبی کار کنند. درکسلر ثابت کرد که هر دو استدلال نامعتبر می باشد؛ و در مورد آنزیم ها، در سال 1994، پروفسور کلیبانو نوشت: «با استفاده از آنزیم در یک حلال آلی بسیاری از محدویت ها مرتفع خواهد شد...».
درکسلر و همسر سابق اش (کریستین پترسون ) در سال 1986، مؤسسه ی «فورسایت » را تأسیس کردند، که هدف آن آماده سازی جامعه برای آشنایی با پدیده های نوظهور در زمینه ی فناوری نانو بود. در سال 2005، او به عنوان مشاور ارشد فنی به شرکت نانورکس پیوست، که در زمینه ی مهندسی نرم افزارهای مولکولی کار می کند. درکسلر در حال حاضر، با موسسه ی ساخت مولکولی، در حوزه های پژوهشی همکاری می کند.
منبع:www.irantrack.com
ارسال توسط کاربر محترم سایت : alino1367
دکتر کیم اریک درکسلر (متولد 25 آوریل 1955)، از برجسته ترین و معروف ترین مهندسان آمریکایی در زمینه ی نانوفناوری مولکولی (MNT) بین سال های 1970 و 1980 بود. او به دلیل علاقه اش به فضا، در همان سال های اولیه ی دانشگاه، انجمن مطالعاتی زیست گاه های فضایی را در دانشگاه ماساچوست تأسیس کرد، و در سال 1977 در رشته ی کارشناسی علوم بین رشته ای فارغ التحصیل شد. او تحصیلات اش را در مهندسی علم بین رشته ای ادامه داد و در سال 1979 مدرک کارشناسی ارشد خود را دریافت نمود. در سال 1979، درکسلر به طور اتفاقی سخنرانی هیجان انگیز ریچارد فاینمن در سال 1959 با عنوان «آن پایین فضای بسیاری هست» را دید. او در آن سال، به عنوان محقق در دانشگاه استفورد کار می کرد و در همین دوره، بر روی نانوفناوری نیز مطالعاتی را انجام می داد و در سال 1981، با نوشتن اولین مقاله اش در زمینه ی نانوفناوری مولکولی، واژه ی «نانوفناوری« را به جهان معرفی کرد. در پایان سال 1991، درکسلر از رساله ی دکتری خود با عنوان «محاسبه و ساخت ماشین های مولکولی« دفاع نمود.
واژه ی نانوفناوری نخستین بار در سال 1974، توسط نوریو تانیگوچی استاد دانشگاه علوم توکیو ابداع شده بود. او این واژه را برای توصیف ساخت مواد در ابعاد نانومتر به کار برد. که بعدها درکسلر در کتاب خود تحت عنوان «موتور آفرینش؛ آغاز دوران فناوری نانو»، مجدداً این واژه و نانوفناوری مولکولی را تعریف و توصیف نمود. او سپس با تألیف کتابی تحت عنوان «ماشین های مولکولی؛ چگونگی ساخت و محاسبات آن ها» که در سال 1992، توسط انجمن ناشران آمریکا، به عنوان برجسته ترین کتاب علم کامپیوتر معرفی شد، این علم را توسعه داد.
کارهای درکسلر در زمینه ی فناوری نانو، توسط برنده ی جایزه نوبل «ریچارد اسمالی» مورد انتقاد قرار گرفت. اسمالی ابتدا استدلال کرد که «انگشت های چاق» یا همان ابزراهای بزرگ موجود، نمی توانند نانوماشین بسازند. و هم چنین گفت از آن جایی که نانوماشین ها از روی آنزیم های شیمیایی شبیه سازی شده اند، بنابراین؛ نانوماشین های درکسلر تنها می توانند در محیط آبی کار کنند. درکسلر ثابت کرد که هر دو استدلال نامعتبر می باشد؛ و در مورد آنزیم ها، در سال 1994، پروفسور کلیبانو نوشت: «با استفاده از آنزیم در یک حلال آلی بسیاری از محدویت ها مرتفع خواهد شد...».
درکسلر و همسر سابق اش (کریستین پترسون ) در سال 1986، مؤسسه ی «فورسایت » را تأسیس کردند، که هدف آن آماده سازی جامعه برای آشنایی با پدیده های نوظهور در زمینه ی فناوری نانو بود. در سال 2005، او به عنوان مشاور ارشد فنی به شرکت نانورکس پیوست، که در زمینه ی مهندسی نرم افزارهای مولکولی کار می کند. درکسلر در حال حاضر، با موسسه ی ساخت مولکولی، در حوزه های پژوهشی همکاری می کند.
منبع:www.irantrack.com
ارسال توسط کاربر محترم سایت : alino1367
/ج
