لباس ملي؛ زبان ملي

ضرورت هاي لباس متحد الشکل در تيم هاي ملي
 

کلمه جامعه پذيري در اصطلاح جامعه شناسي به اين معني است که افراد يک جامعه از الگوي يکساني پيروي کنند. اين موضوع هر چند مباحث مختلفي را در بر مي گيرد اما مي توان با نگاهي به برخي از پديده ها به طور نسبي از آن شناخت پيدا کرد. به طور مثال در ورزش که خود يک جامعه موضوعي شناخته مي شود، پيروي از برخي الگوها مي تواند يکدستي جامعه را به نمايش بگذارد. يکي از فاکتورهايي که يکدستي اين جامعه را نشان مي دهد پوشش يکسان ورزشکاران هر رشته ورزشي است. بازيکنان يک تيم فوتبال براي نشان دادن اتحاد خود از يک نوع لباس استفاده مي کنند و يک کاروان ورزشي در مسابقات مختلف از يک پوشش يکدست استفاده مي کند. در صورتي که اين پوشش يکدست نباشد در وهله اول عدم الگوپذيري يکسان را نشان مي دهد. حضور تيم هاي مختلف ورزشي ايران در بازي هاي آسيايي با پوشش هاي متفاوت اين سؤال را در ذهن ايجاد مي کند که آيا کاروان ايران يک تيم متحد بوده يا نه؟ با اين رويکرد به سراغ توليد کنندگان ورزشي رفتيم تا در اين خصوص با آن ها به گفت و گو بپردازيم.
زماني که صحبت از لباس هاي مورد استفاده در تيم هاي ملي مي شود، مي توانيم در ذهن تيم هاي ملي فوتبال را که به کرات در گوشه و کنار تلويزيون مشاهده کرده ايم، به خاطر بياوريم. تا به حال دقت کرده ايد چرا لباس هايي که تيم ملي فوتبال از آن بهره مي برد با تيم (ب)، تيم اميد، تيم جوانان، نوجوانان، فوتسال، ساحلي و ...متفاوت است؟
همين موضوع را در تيم هاي ملي ديگر نيز مي توانيد مرور کنيد. با اين تفاوت که تيم هاي ملي در فصل هاي مختلف ورزشي نيز لباس هايي به اشکال مختلف بر تن مي کنند. مگر نه اين است که تمام تيم هاي ملي يک کشور بايد از لباس هاي واحد و با يک مارک بهره ببرند، پس چرا اين اصل در فوتبال ما رعايت نمي شود؟ هر فدراسيوني بر اساس توان مالي خود با توليدي لباسي قرارداد مي بندد و در هر فصل نيز طراحي اين لباس ها متناسب با سليقه توليدي تغيير مي کند.
به طور مثال فدراسيون فوتبال ايران با توليدي معتبري قرار داد امضا مي کند، اما تا زماني که اين قرارداد اعتبار دارد و با وجود اين همکاري دو طرفه، همواره مشاهده مي شود تيم هاي رده هاي پايه، فوتسال و ساحلي با البسه اي متفاوت و در حدي کمتر از سطح ملي به ميادين بين المللي پا مي گذارند که به طور قطع شأن ورزش ايران را زير سؤال مي برند. البته در اين ميان بار هم معضل گمرک و ورود پوشاک از خارج مطرح خواهد شد تا جايي که فدراسيون ناچار مي شود به دليل کمبود لباس هاي اصلي به انبار خود رجوع کرده و به لباس هاي دم دستي که سال ها پيش طراحي و توليد شده، روي بياورد.(همچون اتفاقي که بعد از اتمام قرارداد فدراسيون فوتبال با يکي از برندهاي خارجي رخ داد و تيم ملي دوباره به لباس هاي وطني روي آورد.)
البته به نظر مي رسيد عدم همگوني لباس هاي تيم هاي ملي تبديل به دغدغه اي براي مسئولان ورزش شده چرا که در اين راستا فراخوان هايي براي يکدست کردن لباس تيم هاي ملي مختلف داده شده بود و انتظار مي رفت با به انجام رسيدن اين فراخوان و سپس اجرايي شدن اين طرح به البسه تيم هاي ملي ايران در رده ها و رشته هاي مختلف سامان داده شود. اما در مسابقات آسيايي گوانگ جو مشخص شد که اين موضوع کماکان يکي از معضلات ورزش است؛ چرا که وقتي ورزشکاران رشته هاي مختلف در سطح ملي احساس تيم بودن با يکديگر نداشته باشند قطعاً در صحنه هاي بين المللي تنها از رشته خود در مقابل حريف دفاع مي کنند.
لباس هر چند ممکن است از ديدگاه سطحي موضوع پيش پاافتاده اي قلمداد شود اما متحد الشکل بودن يکي از دلايل موفقيت کاروان هاي ورزشي در مسابقات بين المللي برشمرده مي شود. زماني که ورزشکاران يک کاروان اعزامي به مسابقات بين المللي با يک پرچم و کشوري واحد پا به عرصه رقابت مي گذارند، مي بايست پوشش يکدستي هم داشته باشند تا واحد بودن تيم را به رقباي خود نشان دهند.
اين موضوع در نگاه اول حريفان را به اين تفکر فرو مي برد که با تيمي مبارزه دارند که بيش از يک نفر و يا يک تيم ورزشي است و اين تفکر مي تواند در پيروزي از پيش تعيين شده تيم ها مؤثر باشد.
همان طور که روانشناسان عقيده دارند يک ورزشکار پيش از اين که پا به ميدان مي گذارد برد يا باخت خود را رقم مي زند. به اين معني که رفتارها و پوششي که يک تيم ورزشي از خود نشان مي دهد ثابت مي کند که نتيجه مسابقه در ميدان چه خواهد شد.
منبع: تماشاگر، شماره 34