آيا‌هاليوود چهره يهوديان و همجنس‌گرايان را دستكاري مي كند؟
نويسنده:هنري مكوو(1)
چكيده:
نويسنده اين مقاله كه خود يك يهودي است و عمده‌ترين دغدغه او عملكرد و سياست هاي يهوديان در جامعه آمريکا و به بيراهه بردن آن است، همچون ديگر مقالات خود، در اين نوشته نيز به همين موضوع پرداخته است و نحوه به تصوير كشيدن يهوديان و رفتارهايشان در فيلم هاي هاليوودي را مورد بررسي قرار ميدهد. به باور او، از آنجا كه يهوديان كنترل غالب هاليوود و رسانه هاي آمريکايي را در دست دارند، به طور غير مستقيم در فيلم هاي خود مي كوشند، از طرفي رفتارهاي يهودي و از طرف ديگر رفتا رهاي همجنس‌گرايانه را به عنوان رفتارهاي به هنجار و رايج جامعه آمريکا در ذهن مخاطبانشان جا بيندازند. نويسنده معتقد است كه بدين ترتيب چيزي نخواهد گذشت كه تمامي ارزش هاي بنيادين آمريکايي، به خصوص در ارتباط با جنسيت و هويت از بين رفته و باورهايي ويرانگر جاي آنها را خواهد گرفت.
فيلمي را تصور كنيد كه بر اساس داستان واقعي زندگي يك گزارشگر «در حال تبديل شدن به يك ستاره» ساخته شده است؛ گزارشگري كه گزارش هايش را از خودش در مي آورد، اما آنها را به عنوان حقايقي واقعي قالب ميكند.
تصور كنيد كه او با اين گزارش ها بر سر پنج شش مجله‌اي كلاه مي گذارد كه خودشان را خيلي جدي گرفته اند، نشرياتي چون «نيو ريپابليك»، «نيويوركر» و «رولينگ استون».
آيا پيشينه مذهبي و سوگيري جنسي اين گزارشگر براي درك اقدامات او مناسب است؟ اگر اين هنرمند دغل باز يك همجنس‌گرايWASP از غرب ميانه باشد، اما او را در قالب يك همجنس‌گراي يهودي به تصوير كشيده باشند، چه؟ در فيلمي كه درباره «صداقت ذاتي» ساخته شده است، آيا اين صداقت است؟ آيا اين كار حاكي از پيش داوري نيست؟
«شيشه شكسته» (2003) بر اساس زندگياستفن گلس حقه‌باز ساخته شده است. او يك همجنس‌گراي يهودي است كه در اواسط دهه 90 براي نيوريپابليك قلم مي زد. او از سوي يك بازيگر WASPيعنيهايدن كريستنسن، به عنوان يك «همجنس‌گراي WASP از غرب ميانه» تصوير شده است.
ما در عصر «سياستهاي هويتي» زندگي مي‌كنيم. اوباما اولين رئيس جمهور «سياه پوست» است. در دولت او همجنس‌گرايان بسياري وجود دارند. سونيا سوتوماير نخستين قاضي ديوان عالي با پيشينه «آمريکاي لاتيني» است. دستي پنهان در حال راندن اقليت ها به دم تيغ است. اما زماني كه اقليت ها به گند كشيده مي شوند، به ناگهان وضعيت اقليتي آنها مورد دستكاري قرار مي گيرد و آنها متعلق به اكثريت ميشوند.
اين فيلم براي به تصوير كشيدن گزارشگر همجنس‌گراي خود به عنوان يك ناهمجنس‌خواه، به بيراهه مي‌رود. زني كه جزو كاركنان نيوريپابليك است، به خاطر او به حال غش و ضعف مي افتد. در يكي از صحنه هاي فيلم، مرد اظهار ميكند كه او بايد شكوه و شكايت از زنان به عنوان شريك جرم هاي خود را متوقف كند، وگرنه آنها فكر مي كنند كه او يك همجنس‌گراست.
گلس (در فيلم) اهل منطقه‌هايلند پارك در شيكاگو است. هر چند كه به نظر مي‌رسد آنجا منطقه اي يهودي باشد، اما به عنوان يك مكان WASP قديمي تصوير مي شود. صحنه هاي تكرار شونده اي در فيلم وجود دارد كه در آنها گلس در يك كلاس روزنامه‌نگاري در دبيرستان قديمي خود درس مي دهد. دانش‌آموزان دختر تحسين برانگيز، معلم مهربان و پرچم آمريکاي برجسته شده، همگي به شكل قابل تميزي، غير يهودي هستند.
با اين حال فيلم سرنخي را به دست ميدهد كه سوء ظن من را برانگيخت. گلس مي گويد، او بايد به قوانين مدرسه احترام بگذارد، چرا كه «من از همين جا مي آيم و شما كسي جز يك پزشك يا وكيل نيستيد.» وقتي مشغول تماشاي يك مصاحبه طولاني با گلس در برنامه «شصت دقيقه» بودم، اين حرف خيلي به نظرم آشنا آمد و كاملاً مطمئن شدم كه او نه تنها يك يهودي، بلكه همجنس‌گرا نيز هست.
اهميت اين موضوع در چيست؟
به اين دليل كه اين فيلم از صحه گذاشتن بر شخصيت واقعي گلس امتناع ميكند، مشت او باز و حقه اش رو مي شود. در فيلم هيچ كند و كاوي در شخصيت و انگيزه هاي وي صورت نمي گيرد؛ در نتيجه به فيلمي متوسط تبديل مي شود، آنچنان كه انتظاري جز اين نمي رفته است. هويت اقليتي گلس مي تواند توضيح دهد كه چرا كلك او پيش از اين آشكار نشده است؛ چرا او يك «ستاره» بوده و چرا همكاران و سردبيران به مدتي چنين طولاني او را در«كنف حمايت» خود داشته اند.
آمريکا، كشوري متوسط است، چرا كه نمي تواند از ترس از دست دادن موقعيت سياسي خود، در برابر هياهوگران يهودي يا همجنس‌گرا بايستد. يك هياهوگر فعال يهودي كه توان بالقوه لازم را براي كشتار ميليون ها نفر دارد، چنين مي‌پندارد كه همجنس‌گرايي يك انتخاب طبيعي براي سبك زندگي است و نه يك نابهنجاري.
همجنس‌گراي مورد حمايت مالي «راكفلر»، آلفرد كينزي در«گزارش كينزي» از طريق افزودن مخفيانه همجنس‌گرايان به نمونه خود، به بازتعريف رفتار همجنس‌گرايانه مي‌پردازد.
به اعتقاد من، اكثريت يهوديان ـ مثل خودم ـ افرادي صادق و متين هستند. اما اگر ما در ارتباط با فعاليت هاي مخرب چهره هاي يهودي و همجنس‌گراي اسم و رسمدار خاموش بمانيم، دامن ما نيز به اين اتهام آلوده مي شود.
كاري از دست ما برنمي آيد، اما بايد متوجه باشيم كه سهم قابل توجه‌اي از دروغ‌گويان جهان، يا همجنس‌گرا هستند يا يهودي يا هردو. دلايل اين امر پيچيده هستند. شايد اين پديده ناشي از اين باشد كه آنها احساس مي كنند از جامعه و در نتيجه تمامي امور مربوط به آن مستثني شده اند.
فعالان همجنس‌گرا، مارشال كرك و‌هانتر مدسن در«به دنبال توپ: چگونه آمريکا بر نفرت و هراس خود از همجنس‌گرايان در دهه 90 غلبه خواهد كرد» مي‌نويسند:«درصد شگفت انگيزي» از مردان دروغگو و حقه‌باز ذاتي، همجنس‌گرا هستند. اين امر از يك عادت طبيعي خود پنهان كردن ناشي مي شود و به يك خودفريبي سرسختانه درباره همجنس‌گرا بودن فرد و مفهوم آن مي انجامد».
ميل شديد يهوديان به دروغ گفتن را شايد بتوان به اين باور فرقه‌اي مربوط دانست كه واقعيت را مي توان از نظر اجتماعي تعريف كرد. فقدان باور به فناناپذيري روح نيز مي تواند يك عامل ديگر باشد. اين مقوله اي بسيار پيچيده است.
ـ نتيجه‌گيري
ماحصل بحث اين است كه هر چه‌هاليوود بيشتر رفتارهاي يهودي يا همجنس‌گرايي را به عنوان يك رفتار عمومي در آمريکا به تصوير بكشد، زودتر اين گونه خواهد شد.
من هيچ گاه نديده ام كه در يك فيلم‌هاليوودي، مسيحيت از موضعي حقيقتاً جانبدارانه به تصوير كشيده شود. فقط يك بار شاهد بودم كه يك يهودي به شكل منفي به تصوير كشيده شد.(در«خشم وارونه»(2005) كه يك تهيه‌كننده راديويي يهودي در حال بهره‌برداري جنسي از يك زن جوان بود.) به ياد ندارم كه يك همجنس‌گرا به طور منفي به تصوير كشده شده باشد.
هاليوود هر روز رفتار منفي يا غيرقابل تأييد يهوديان را به شكل مثبت و به عنوان يك رفتار آمريکايي به تصوير مي‌كشد. در«من مردي را دوست دارم»، رفتار مردانه توسط دو يهودي تعريف مي شود كه هويت آنها معرفي نشده است. آنها در يك گاراژ استمنا ميكنند و با يكديگر بازي مي كنند، اما كار مفيدي انجام نمي دهند يا در ورزش هاي فيزيكي شركت نمي كنند. در فيلم هايجود اپاتو، شخصيت ها يهودياني هستند كه عمدتاً رفتاري انزجارآور دارند. با اين حال به هويت آنها اشاره اي نمي شود و رفتار آنها به عنوان رفتاري دوست داشتني معرفي مي شود.
ميليون ها زن ناهمجنس‌گرا از چهار دختر نمايش«سكس و شهر» الگوبرداري كرده‌اند. اين نمايش توسط يهودي همجنس‌گرا، يعني دارن استار توليد شده كه در آن دخترها مثل همجنس‌گرايان مرد عمل مي كردند.
آمريکايي‌ها مدتي است كه زير حمله رواني قرار گرفته اند. بدترين يهوديان و همجنس‌گرايان از سوي فراماسونرها براي فاسد كردن جامعه مورد استفاده قرار گرفتهاند. بهترين يهوديان نمي توانند ساكت بنشينند. ديگران نيز همين طور.
نشريه سياحت غرب، شماره 83.
نويسنده اين مقاله كه خود يك يهودي است و عمده‌ترين دغدغه او عملكرد و سياست هاي يهوديان در جامعه آمريکا و به بيراهه بردن آن است، همچون ديگر مقالات خود، در اين نوشته نيز به همين موضوع پرداخته است و نحوه به تصوير كشيدن يهوديان و رفتارهايشان در فيلم هاي هاليوودي را مورد بررسي قرار ميدهد. به باور او، از آنجا كه يهوديان كنترل غالب هاليوود و رسانه هاي آمريکايي را در دست دارند، به طور غير مستقيم در فيلم هاي خود مي كوشند، از طرفي رفتارهاي يهودي و از طرف ديگر رفتا رهاي همجنس‌گرايانه را به عنوان رفتارهاي به هنجار و رايج جامعه آمريکا در ذهن مخاطبانشان جا بيندازند. نويسنده معتقد است كه بدين ترتيب چيزي نخواهد گذشت كه تمامي ارزش هاي بنيادين آمريکايي، به خصوص در ارتباط با جنسيت و هويت از بين رفته و باورهايي ويرانگر جاي آنها را خواهد گرفت.
فيلمي را تصور كنيد كه بر اساس داستان واقعي زندگي يك گزارشگر «در حال تبديل شدن به يك ستاره» ساخته شده است؛ گزارشگري كه گزارش هايش را از خودش در مي آورد، اما آنها را به عنوان حقايقي واقعي قالب ميكند.
تصور كنيد كه او با اين گزارش ها بر سر پنج شش مجله‌اي كلاه مي گذارد كه خودشان را خيلي جدي گرفته اند، نشرياتي چون «نيو ريپابليك»، «نيويوركر» و «رولينگ استون».
آيا پيشينه مذهبي و سوگيري جنسي اين گزارشگر براي درك اقدامات او مناسب است؟ اگر اين هنرمند دغل باز يك همجنس‌گرايWASP از غرب ميانه باشد، اما او را در قالب يك همجنس‌گراي يهودي به تصوير كشيده باشند، چه؟ در فيلمي كه درباره «صداقت ذاتي» ساخته شده است، آيا اين صداقت است؟ آيا اين كار حاكي از پيش داوري نيست؟
«شيشه شكسته» (2003) بر اساس زندگياستفن گلس حقه‌باز ساخته شده است. او يك همجنس‌گراي يهودي است كه در اواسط دهه 90 براي نيوريپابليك قلم مي زد. او از سوي يك بازيگر WASPيعنيهايدن كريستنسن، به عنوان يك «همجنس‌گراي WASP از غرب ميانه» تصوير شده است.
ما در عصر «سياستهاي هويتي» زندگي مي‌كنيم. اوباما اولين رئيس جمهور «سياه پوست» است. در دولت او همجنس‌گرايان بسياري وجود دارند. سونيا سوتوماير نخستين قاضي ديوان عالي با پيشينه «آمريکاي لاتيني» است. دستي پنهان در حال راندن اقليت ها به دم تيغ است. اما زماني كه اقليت ها به گند كشيده مي شوند، به ناگهان وضعيت اقليتي آنها مورد دستكاري قرار مي گيرد و آنها متعلق به اكثريت ميشوند.
اين فيلم براي به تصوير كشيدن گزارشگر همجنس‌گراي خود به عنوان يك ناهمجنس‌خواه، به بيراهه مي‌رود. زني كه جزو كاركنان نيوريپابليك است، به خاطر او به حال غش و ضعف مي افتد. در يكي از صحنه هاي فيلم، مرد اظهار ميكند كه او بايد شكوه و شكايت از زنان به عنوان شريك جرم هاي خود را متوقف كند، وگرنه آنها فكر مي كنند كه او يك همجنس‌گراست.
گلس (در فيلم) اهل منطقه‌هايلند پارك در شيكاگو است. هر چند كه به نظر مي‌رسد آنجا منطقه اي يهودي باشد، اما به عنوان يك مكان WASP قديمي تصوير مي شود. صحنه هاي تكرار شونده اي در فيلم وجود دارد كه در آنها گلس در يك كلاس روزنامه‌نگاري در دبيرستان قديمي خود درس مي دهد. دانش‌آموزان دختر تحسين برانگيز، معلم مهربان و پرچم آمريکاي برجسته شده، همگي به شكل قابل تميزي، غير يهودي هستند.
با اين حال فيلم سرنخي را به دست ميدهد كه سوء ظن من را برانگيخت. گلس مي گويد، او بايد به قوانين مدرسه احترام بگذارد، چرا كه «من از همين جا مي آيم و شما كسي جز يك پزشك يا وكيل نيستيد.» وقتي مشغول تماشاي يك مصاحبه طولاني با گلس در برنامه «شصت دقيقه» بودم، اين حرف خيلي به نظرم آشنا آمد و كاملاً مطمئن شدم كه او نه تنها يك يهودي، بلكه همجنس‌گرا نيز هست.
اهميت اين موضوع در چيست؟
به اين دليل كه اين فيلم از صحه گذاشتن بر شخصيت واقعي گلس امتناع ميكند، مشت او باز و حقه اش رو مي شود. در فيلم هيچ كند و كاوي در شخصيت و انگيزه هاي وي صورت نمي گيرد؛ در نتيجه به فيلمي متوسط تبديل مي شود، آنچنان كه انتظاري جز اين نمي رفته است. هويت اقليتي گلس مي تواند توضيح دهد كه چرا كلك او پيش از اين آشكار نشده است؛ چرا او يك «ستاره» بوده و چرا همكاران و سردبيران به مدتي چنين طولاني او را در«كنف حمايت» خود داشته اند.
آمريکا، كشوري متوسط است، چرا كه نمي تواند از ترس از دست دادن موقعيت سياسي خود، در برابر هياهوگران يهودي يا همجنس‌گرا بايستد. يك هياهوگر فعال يهودي كه توان بالقوه لازم را براي كشتار ميليون ها نفر دارد، چنين مي‌پندارد كه همجنس‌گرايي يك انتخاب طبيعي براي سبك زندگي است و نه يك نابهنجاري.
همجنس‌گراي مورد حمايت مالي «راكفلر»، آلفرد كينزي در«گزارش كينزي» از طريق افزودن مخفيانه همجنس‌گرايان به نمونه خود، به بازتعريف رفتار همجنس‌گرايانه مي‌پردازد.
به اعتقاد من، اكثريت يهوديان ـ مثل خودم ـ افرادي صادق و متين هستند. اما اگر ما در ارتباط با فعاليت هاي مخرب چهره هاي يهودي و همجنس‌گراي اسم و رسمدار خاموش بمانيم، دامن ما نيز به اين اتهام آلوده مي شود.
كاري از دست ما برنمي آيد، اما بايد متوجه باشيم كه سهم قابل توجه‌اي از دروغ‌گويان جهان، يا همجنس‌گرا هستند يا يهودي يا هردو. دلايل اين امر پيچيده هستند. شايد اين پديده ناشي از اين باشد كه آنها احساس مي كنند از جامعه و در نتيجه تمامي امور مربوط به آن مستثني شده اند.
فعالان همجنس‌گرا، مارشال كرك و‌هانتر مدسن در«به دنبال توپ: چگونه آمريکا بر نفرت و هراس خود از همجنس‌گرايان در دهه 90 غلبه خواهد كرد» مي‌نويسند:«درصد شگفت انگيزي» از مردان دروغگو و حقه‌باز ذاتي، همجنس‌گرا هستند. اين امر از يك عادت طبيعي خود پنهان كردن ناشي مي شود و به يك خودفريبي سرسختانه درباره همجنس‌گرا بودن فرد و مفهوم آن مي انجامد».
ميل شديد يهوديان به دروغ گفتن را شايد بتوان به اين باور فرقه‌اي مربوط دانست كه واقعيت را مي توان از نظر اجتماعي تعريف كرد. فقدان باور به فناناپذيري روح نيز مي تواند يك عامل ديگر باشد. اين مقوله اي بسيار پيچيده است.
ـ نتيجه‌گيري
ماحصل بحث اين است كه هر چه‌هاليوود بيشتر رفتارهاي يهودي يا همجنس‌گرايي را به عنوان يك رفتار عمومي در آمريکا به تصوير بكشد، زودتر اين گونه خواهد شد.
من هيچ گاه نديده ام كه در يك فيلم‌هاليوودي، مسيحيت از موضعي حقيقتاً جانبدارانه به تصوير كشيده شود. فقط يك بار شاهد بودم كه يك يهودي به شكل منفي به تصوير كشيده شد.(در«خشم وارونه»(2005) كه يك تهيه‌كننده راديويي يهودي در حال بهره‌برداري جنسي از يك زن جوان بود.) به ياد ندارم كه يك همجنس‌گرا به طور منفي به تصوير كشده شده باشد.
هاليوود هر روز رفتار منفي يا غيرقابل تأييد يهوديان را به شكل مثبت و به عنوان يك رفتار آمريکايي به تصوير مي‌كشد. در«من مردي را دوست دارم»، رفتار مردانه توسط دو يهودي تعريف مي شود كه هويت آنها معرفي نشده است. آنها در يك گاراژ استمنا ميكنند و با يكديگر بازي مي كنند، اما كار مفيدي انجام نمي دهند يا در ورزش هاي فيزيكي شركت نمي كنند. در فيلم هايجود اپاتو، شخصيت ها يهودياني هستند كه عمدتاً رفتاري انزجارآور دارند. با اين حال به هويت آنها اشاره اي نمي شود و رفتار آنها به عنوان رفتاري دوست داشتني معرفي مي شود.
ميليون ها زن ناهمجنس‌گرا از چهار دختر نمايش«سكس و شهر» الگوبرداري كرده‌اند. اين نمايش توسط يهودي همجنس‌گرا، يعني دارن استار توليد شده كه در آن دخترها مثل همجنس‌گرايان مرد عمل مي كردند.
آمريکايي‌ها مدتي است كه زير حمله رواني قرار گرفته اند. بدترين يهوديان و همجنس‌گرايان از سوي فراماسونرها براي فاسد كردن جامعه مورد استفاده قرار گرفتهاند. بهترين يهوديان نمي توانند ساكت بنشينند. ديگران نيز همين طور.
پي‌نوشت‌ها:
1. Henry Makow، نويسنده و محقق و منتقد آمريکايي.
نشريه سياحت غرب، شماره 83.
/ج
