سدي برابر انحرافات
شهيد هاشمي نژاد و سلوك اجتماعي
گفتگو با حجت الاسلام سيد علي اصغر مجتبوي
نكته ديگر اينكه يك بار همراه ايشان به احمدآباد مي رفتيم. ايشان فرمودند: «آقاي مجتبوي! در منبر از مسائلي صحبت كنيدكه مردم بينش در دين پيدا كنند، چون مردم مسلمان هستند، نماز مي خوانند، ولي نمي دانند چرا بايد اين كارها را بكنند. تفقه در دين ندارند، اسلام شناس نيستند.» سپس اين داستان را فرمودند كه ديروز داشتم از پائين خيابان مي آمدم، تنها هم بودم كه اگر ساواكي ها خواستد مرا بگيرند، مزاحم مردم نشوند، چون دنبال بهانه مي گردند كه مردم را به رگبار ببندند. من داشتم مي آمدم، يك پيرمردي آمد و خيلي عوامانه و جسورانه گفت: « آقا!» من مؤدبانه گفتم: «بله آقا؟» گفت: «خون جوان هاي مردم به گردن كيست؟» شهيد هاشمي نژاد فرمودند: «چون كه با كودك سروكارت فتاد/ پس زبان كودكي بايد گشاد و به ايشان گفتم: به گردن مبارك خاتم الانبياء (ص) كه اگر ايشان دين اسلام را نمي آورند و مردم، مسلمان نمي شدند، ضرورتي هم نبود كه شهيد بشوند.» آن پيرمرد سرش را انداخت پائين و همان طور كه سلام نكرده بود، بدون خداحافظي هم رفت.
شهيد هاشمي نژاد هم فرمودند: شنيديم كه مجالس شما سازندگي دارد و اگر هم نمي خواهي در حزب جمهوري با ما مشاركت كني، طوري نيست و آزادانه تبليغ كن. متعاقب اين صحبت من به ايشان عرض كردم: «حضرت استاد! من از آقايان بازاري و دانشگاهي و ساير اقشاري كه با من در تماس هستند، پيغامي براي شما دارم و آن هم اينكه مي پرسند در اين شرايط خطرناك، شما پاسدار و محافظ حركت مي كنيد؟» شهيد هاشمي نژاد خنده اي كردند و گفتند: «آقا! خبر نداري كه يكي را هم مرخص كردم.» من يك قدري ناراحت شدم و گفتم: «حضرت استاد! كارخوبي نكرديد، چون شما امروز ديگر متعلق به خودتان نيستيد، بلكه متعلق به انقلاب و اسلام هستيد. اين جمعيتي كه در صحن مي ايستند، به هواي سخنراني هاي شماست.» ايشان گفتند: «آقاي مجتبوي! يك حرف را به شما بگويم. ما موظفيم تا زنده هستيم دادمان را براي اسلام بزنيم، وقتي هم كه خداوند سعادت شهادت را نصيبمان كرد، آن را مثل تازه عروسي در آغوش مي كشيم.» عين تعبير خود ايشان است. من ناراحت شدم و گفتم: «درست است كه شهادت سعادت است، ولي بايد براي مردم كار كرد و وجود شما متنعم است.»
نكته اي كه مي خواستم عرض كنم اين بود كه شهيد هاشمي نژاد بلافاصله پس از پيروزي انقلاب به من ماموريت دادند كه به جنوب خراسان به چند روستا كه تقسيم اراضي شده بود، بروم. مدتي به عنوان نماينده ايشان در آنجا مشغول كار شدم. در آنجا روستائي بود به نام دهشك، يكي هم بزناباد. مي گفتند كه بعد كه بعد از زلزله فرح پهلوي آمده بود آنجا به بازديد زلزله زده ها، اما چه بازديدي؟ بعد از پيروزي انقلاب كه ما رفتيم، ديديم اين بدبخت ها دخمه هائي كنار خانه هاي مخروبه شان زده بودند و در آنها مثلا زندگي مي كردند. يادم هست بعضي هايشان كتي به تن داشتند كه يك آستين داشت و يا هر دو آستين به قدري مندرس بود كه روي كت بند نمي شد. يك وضعيت اسفباري بود. من به شهيد گزارش كردم كه ده سال بعد از زلزله، اينها هنوز در دخمه زندگي مي كردند. بعد ما را بردند در دامنه كوه و جائي را به ما نشان دادند كه استخري سه طبقه داشت براي آقايان، خانم ها و بچه ها. كارگرها براي ما توضيح مي دادند كه در آبراه آنجا كه سيمان شده بود، شايد ده ها هزار بطري مشروب از آن زمان مدفون مانده بود. در قسمت ديگري دوش هاي كذائي گذاشته بودند كه دو تاي آنها دوش شير بود. فرح پهلوي آمده بود از زلزله زده ها بازديد كند، به علم گفته ابود اينجا چه جاي با صفائي است! درخت هاي بيد، كنار چشمه آب. شايد شاه يا فرح فقط يك بار آمده بودند آنجا و چنين بساطي را برايشان علم كرده بودند. مي گفتند مي آمدند دم در خانه هاي ما، به زور شيرگاومان را مي گرفتند كه فرح و خانم هائي كه همراهش مي آمدند، دوش شير بگيرند! يك داستان هائي مي گفتند كه انسان حيرت مي كرد. يكي از آن كارگرها مي گفت من بچه ام مريض بود. آمدم اينجا به مهندس عارف گفتم: «آقا! بچه ام دارد مي ميرد. اجازه بدهيد با ماشين شما او را برسانيم درمانگاه.» او چنان مرا زير لگد چكمه گرفت كه: «پدرسوخته ها! نمي گذاريد يك ساعت با رفقايم پيكي بزنم و نفسي بكشم؟»مي گفت: «اگر رئيس كشاورزي گناباد نرسيده بود، او مرا زير چكمه هايش كشته بود. هر چه مي گفتم غلط كردم، مرا نزن، گوشش بدهكار نبود.» يك اوضاع مصيبت باري براي مردم و يك وضعيت باورنكردني براي اينها بود. همه اينها را به شهيد هاشمي نژاد گزارش دادم و ايشان در محافل و مجالس منعكس مي كردند.
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره35
گفتگو با حجت الاسلام سيد علي اصغر مجتبوي
درآمد
آشنايي شما با شهيد هاشمي نژاد چگونه و از كجا آغاز شد؟
نكته ديگر اينكه يك بار همراه ايشان به احمدآباد مي رفتيم. ايشان فرمودند: «آقاي مجتبوي! در منبر از مسائلي صحبت كنيدكه مردم بينش در دين پيدا كنند، چون مردم مسلمان هستند، نماز مي خوانند، ولي نمي دانند چرا بايد اين كارها را بكنند. تفقه در دين ندارند، اسلام شناس نيستند.» سپس اين داستان را فرمودند كه ديروز داشتم از پائين خيابان مي آمدم، تنها هم بودم كه اگر ساواكي ها خواستد مرا بگيرند، مزاحم مردم نشوند، چون دنبال بهانه مي گردند كه مردم را به رگبار ببندند. من داشتم مي آمدم، يك پيرمردي آمد و خيلي عوامانه و جسورانه گفت: « آقا!» من مؤدبانه گفتم: «بله آقا؟» گفت: «خون جوان هاي مردم به گردن كيست؟» شهيد هاشمي نژاد فرمودند: «چون كه با كودك سروكارت فتاد/ پس زبان كودكي بايد گشاد و به ايشان گفتم: به گردن مبارك خاتم الانبياء (ص) كه اگر ايشان دين اسلام را نمي آورند و مردم، مسلمان نمي شدند، ضرورتي هم نبود كه شهيد بشوند.» آن پيرمرد سرش را انداخت پائين و همان طور كه سلام نكرده بود، بدون خداحافظي هم رفت.
آيا در حزب جمهوري اسلامي هم با ايشان همكاري داشتيد؟
شهيد هاشمي نژاد هم فرمودند: شنيديم كه مجالس شما سازندگي دارد و اگر هم نمي خواهي در حزب جمهوري با ما مشاركت كني، طوري نيست و آزادانه تبليغ كن. متعاقب اين صحبت من به ايشان عرض كردم: «حضرت استاد! من از آقايان بازاري و دانشگاهي و ساير اقشاري كه با من در تماس هستند، پيغامي براي شما دارم و آن هم اينكه مي پرسند در اين شرايط خطرناك، شما پاسدار و محافظ حركت مي كنيد؟» شهيد هاشمي نژاد خنده اي كردند و گفتند: «آقا! خبر نداري كه يكي را هم مرخص كردم.» من يك قدري ناراحت شدم و گفتم: «حضرت استاد! كارخوبي نكرديد، چون شما امروز ديگر متعلق به خودتان نيستيد، بلكه متعلق به انقلاب و اسلام هستيد. اين جمعيتي كه در صحن مي ايستند، به هواي سخنراني هاي شماست.» ايشان گفتند: «آقاي مجتبوي! يك حرف را به شما بگويم. ما موظفيم تا زنده هستيم دادمان را براي اسلام بزنيم، وقتي هم كه خداوند سعادت شهادت را نصيبمان كرد، آن را مثل تازه عروسي در آغوش مي كشيم.» عين تعبير خود ايشان است. من ناراحت شدم و گفتم: «درست است كه شهادت سعادت است، ولي بايد براي مردم كار كرد و وجود شما متنعم است.»
از ساده زيستي شهيد هاشمي نژاد خاطره اي داريد؟
از شجاعت ايشان مصاديقي را به ياد داريد؟
آيا از نحوه تدريس ايشان هم خبر داشتيد؟
«كانون بحث و انتقاد ديني» چگونه برگزار مي شد و نوع پرسش و پاسخ ها چگونه بود؟
نقطه افتراق شهيد هاشمي نژاد و آقاي ابطحي چه بود؟
بعد از رفتن شهيد هاشمي نژاد، آيا جلسات كانون ادامه پيدا كردند؟
از قدرت مناظره و بحث شهيد هاشمي نژاد بسيار گفته اند. آيا در اين زمينه خاطره اي داريد؟
به رغم تفاوت سن شهيد هاشمي نژاد با جوان ها، چرا در برقراري اين ارتباط تا بدان حد موفق بودند؟
ويژگي هاي منبر ايشان چه بود كه اين قدر در ميان وعاظ شاخص بودند؟
ايشان تحصيلات دانشگاهي نداشتند. اين معلومات را از كجا مي آوردند؟
از دستگيري ها و زندان رفتن هاي ايشان چه خاطره اي داريد؟
از نقش هاشمي نژاد در زلزله طبس و فردوس خاطراتي داريد؟
به نظر شما چرا بخشي از روحانيت از جمله خود شما به شركت در حزب علاقه نداشتند و واكنش شهيد نسبت به اين رويكرد چه بود؟
از شهادت شهيد هاشمي نژاد چه خاطره اي داريد؟
نكته اي كه مي خواستم عرض كنم اين بود كه شهيد هاشمي نژاد بلافاصله پس از پيروزي انقلاب به من ماموريت دادند كه به جنوب خراسان به چند روستا كه تقسيم اراضي شده بود، بروم. مدتي به عنوان نماينده ايشان در آنجا مشغول كار شدم. در آنجا روستائي بود به نام دهشك، يكي هم بزناباد. مي گفتند كه بعد كه بعد از زلزله فرح پهلوي آمده بود آنجا به بازديد زلزله زده ها، اما چه بازديدي؟ بعد از پيروزي انقلاب كه ما رفتيم، ديديم اين بدبخت ها دخمه هائي كنار خانه هاي مخروبه شان زده بودند و در آنها مثلا زندگي مي كردند. يادم هست بعضي هايشان كتي به تن داشتند كه يك آستين داشت و يا هر دو آستين به قدري مندرس بود كه روي كت بند نمي شد. يك وضعيت اسفباري بود. من به شهيد گزارش كردم كه ده سال بعد از زلزله، اينها هنوز در دخمه زندگي مي كردند. بعد ما را بردند در دامنه كوه و جائي را به ما نشان دادند كه استخري سه طبقه داشت براي آقايان، خانم ها و بچه ها. كارگرها براي ما توضيح مي دادند كه در آبراه آنجا كه سيمان شده بود، شايد ده ها هزار بطري مشروب از آن زمان مدفون مانده بود. در قسمت ديگري دوش هاي كذائي گذاشته بودند كه دو تاي آنها دوش شير بود. فرح پهلوي آمده بود از زلزله زده ها بازديد كند، به علم گفته ابود اينجا چه جاي با صفائي است! درخت هاي بيد، كنار چشمه آب. شايد شاه يا فرح فقط يك بار آمده بودند آنجا و چنين بساطي را برايشان علم كرده بودند. مي گفتند مي آمدند دم در خانه هاي ما، به زور شيرگاومان را مي گرفتند كه فرح و خانم هائي كه همراهش مي آمدند، دوش شير بگيرند! يك داستان هائي مي گفتند كه انسان حيرت مي كرد. يكي از آن كارگرها مي گفت من بچه ام مريض بود. آمدم اينجا به مهندس عارف گفتم: «آقا! بچه ام دارد مي ميرد. اجازه بدهيد با ماشين شما او را برسانيم درمانگاه.» او چنان مرا زير لگد چكمه گرفت كه: «پدرسوخته ها! نمي گذاريد يك ساعت با رفقايم پيكي بزنم و نفسي بكشم؟»مي گفت: «اگر رئيس كشاورزي گناباد نرسيده بود، او مرا زير چكمه هايش كشته بود. هر چه مي گفتم غلط كردم، مرا نزن، گوشش بدهكار نبود.» يك اوضاع مصيبت باري براي مردم و يك وضعيت باورنكردني براي اينها بود. همه اينها را به شهيد هاشمي نژاد گزارش دادم و ايشان در محافل و مجالس منعكس مي كردند.
آيا كاري براي اين مردم شد؟
منبع:ماهنامه شاهد یاران، شماره35
/ج
.jpg "خطوط به کار رفته در هنرهای عاشورایی")
