وصف البرز

خوشا کوه البرز و آن آبها
خوشا پيچها و خوشا تابها
زسنگي به سنگي سرازير بين
چو پيلان لغزنده سيلابها
چکد آب از سرخ گل بامداد
چو از جام ياقوت، سيمابها
بنفشه نشسته لب جويبار
که بگشايد از زلف خود تابها
غنوده ست بر سبزه نرگس به ناز
چو دوشيزگان در شکر خوابها
نسيم آن چنان مي وزد معتدل
که چيني نيفتد به تالابها
شکن هاي امواج در آبگير
چو بر چرخ، رقصنده مهتابها
مگر شاعر باغ شد عندليب
که خواند به هر شاخ آلابها
بديهه سرايد بلافاصله
کند نظم اوتاد و اسبابها
دلم سوخت بر لاله داغدار
زيک جام خورده چه خونابها
چو سيمينه گوي است گويي شهاب
که خطها دمد گاه پرتابها
نو اي نشاط آيد از بوي گل
شميم گل آيد زمضر ابها
“در باغ را باغبان باز کن”
که بر روي ما بسته شد بابها
دريغا جواني و ايجاز او
که پيري بسي دارد اطنابها
کجا سبز گردد شکسته درخت؟
بپوشد به تن گرچه لبلابها
ز يک در نيايد صداي قبول
در اين سلب ها نيست ايجابها
ندارد ثباتي بناي امل
نهاديم بر آب تهدابها
زهر ماه نو مي نهد روزگار
پي صيد ما کهنه قلابها
من و آسمان تا ببينم که باز
چه ريز از اين چرخ دولابها
منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.