سخنان معصومین/سایه ساری از کلمات امام علی بن موسی الرضا علیه السلام
«مَن اَرادَ اَن یَکُون اَقوی النّاسِ، فَلیَتَوَکَّل عَلَی اللّه »
هر کس خواست نیرومندترین مردم باشد، توکّل بر خدا کند.
«اِذا کَذِبَ الوُلاةُ حُبِسَ المَطَرُ وَ اِذا جارَ السُّلطانٌ هانَتِ الدَّولَةُ وَ اِذا حُبِسَتِ الزَّکاة ماتَتِ المَواشی»(امالی طوسی، ج 1، ص 77)
«حافِظَوا عَلی مَواقیتِ الصَّلواتِ فَاِنَّ العَبدَ لایأمَن الحوادِثَ وَ مَن دَخَل عَلَیهِ وَقتُ فَریضَةٍ فَقَصَّرَ عَنها عَمداً مُتَعَمِّداً فَهُوَ خاطِی.» (فقه الرضا، ص 6)
نمازها را در وقتهایش بخوانید زیرا بنده خدا نمی تواند حوادث را پیش بینی کند.
پس اگر وقت نماز واجب بر بنده ای فرا رسد و او عمداً به آن اهمیّت ندهد(و در اوّل وقت نخواند) همانا او خطاکار است.
«کُلَّما اَحدَثَ العِبادُ مِنَ الذُّنُوبِ مالَم یَکُونُوا یَعمَلون اَحدث لَهُم مِنَ البَلاءِ ما لَم یَکوُنُوا یَعرفُون.»(کافی چاپ قدیم، ص 442)
«اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَمَرَ بِثَلاثَةٍ مَقرُونٍ بِها ثَلاثَة اُخری: اَمَرَ بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ فَمَن صَلی وَ لَم یُزَکِّ لَم تُقبَل مِنه صَلاتُهُ، و َاَمَرَ بِالشُّکرِلَهُ وَ لِلوالِدَینِ فَمن لَم یَشکُر والِدَیه لَم یَشکُرِ اللّهَ، وَ اَمَرَ بِاتِّقاءِ اللّهِ وَصِلَةِ الرَّحِم، فَمَن لَم یَصل رَحِمَه لَم یَتَّقِ اللّه.»
خداوند به سه چیز امر کرده که آنها را با سه چیز دیگر مقرون نموده است: به نماز و زکات امر کرده پس اگر کسی نماز بخواند و زکات ندهد، نمازش پذیرفته نمی شود، و به سپاس خود و سپاس والدین امر فرموده، پس اگر کسی پدر و مادرش را سپاس نگوید، خدا را سپاس نگفته است، و به تقوی و صله رحم امر کرده پس اگر کسی صله رحم نکند، از خداوند نترسیده است.
«ما اَعمالُ العِبادِ کُلُّهم عِندَ المُجاهِدینَ فِی سَبیلِ اللّه اِلّا کَمَثَلِ خُطّافٍ اَخَذَ بِمِنقارِهِ مِن ماءِ البَحر.»
تمام اعمال بندگان در مقایسه با جهاد مجاهدان فی سبیل اللّه همچون قطره آبی است که پرستویی با منقارش از دریا برگیرد.
«اِنَّما اِتَّخَذَ اللّهُ اِبراهیمَ خَلیلاً لاِنَّهُ لَم یُرَد اَحَداً وَ لَم یَسأَل اَحَداً قَطُّ غَیرَ اللّهِ تَعالی»(علل الشرایع،ص 23)
«لِلتَوَکل دَرجاتٌ: مِنها اَن تَثِقَ بِه فی اَمرِکَ کُلِّه و تَعلَمَ اَنّ الحُکمَ فی ذلِکَ لَهُ فَتَتَوکَّلُ عَلَیهِ بِتَفویضِ ذلِک اِلَیه.»
توکّل دارای درجاتی است: بعضی از درجات آن این است که در تمام امورت به خداوند اعتماد نمایی و بدانی که در تمام این امور حکم، حکم اوست با واگذاری آنها به خدا، بر او توکّل نمایی.
«عن الرضا علیه السلام، عن النبی صلی اللّه علیه و آله قالَ: اِنَّ اللّهَ تَعالی غافِرُ کُلِّ ذَنبٍ اِلّا مَن جَحَدَ مَهراً اَو اغتَصَبَ اَجیراً اَجرَهُ اَوباعَ رَجُلاً حُرّاً.»(سفینة البحار، ج 1، ص 12)
«اِذا خَرَجَ اَشرَقَتِ الاَرضُ بِنُورِ رَبِّها، و وضَعَ میزان العَدلِ بَینَ النّاسِ، فَلا یَظلِمُ اَحَدٌ اَحَداً.»(اکمال الدین، ج 2، ص 42)
«الصَّغائِرُ مِنَ الذُّنُوبِ طُرُقٌ اِلَی الکَبائِرِ، وَ مَن لَم یَخَفِ اللّهَ فِی القَلیلِ لَم یَخَفهُ فِی الکَثیر.»(عیون الاخبار، ج 2، ص 180)
«اِستِعمالُ العَدلِ وَ الاِحسانِ، مُؤذِنٌ بِدَوامِ النِّعمَة»
بادادگری و احسان رفتار کردن، گویای ادامه نعمت و پیوستگی است.
منبع :ماهنامه پاسدار اسلام شماره 335
