دوستی خود را به زبان آورید!

اگر به دوست خود بگوییم که دوستش داریم، احساس محبت او نیز نسبت به ما برانگیخته می شود. چنین سخنی اگرچه خیلی کوتاه است ولی در همه پیوندهای انسان با برادرش تأثیری بسزا دارد زیرا محبت همچون عطری است در شیشه دل که باید سر آن را برداشت تا بوی عطر آن منتشر شود.
فردی می گوید: به جمعی ناآشنا وارد شدم و توانستم به قلب هر آن که با او هم صحبت شدم راه یابم و تنها یک نفر بود که هرچه به او نزدیک می شدم احساس می کردم از وجود من در رنج است. مدتی اندیشیدم که چگونه به قلب او راه یابم و نقشه هایی کشیدم و آنها را به اجرا درآوردم ولی هیچ یک از آنها فایده ای نداشت. هنگامی که قانع شدم نمی توانم در دوستی را با او بگشایم در حالی که نیمی از چهره خود را از من برگردانده بود به او گفتم: دوست من! لطفاً به سخنان من گوش کن، و به دنبال این جمله بود که ناگهان به من نگریست و چشمان خود را به چشمان من دوخت و با اشتیاق یک دوست به سخنان من گوش داد، نزدیک بود از سخن بازایستم که گفت: چه گفتی؟ دوست! گمان کردم که از این کلمه خوشش نیامده و در حالی که می کوشیدم به نحوی سخن خود را اصلاح کنم گفتم:‌آری، صادقانه عرض می کنم که شما را همچون خود دوست دارم. در این هنگام بود که آن مرد سخن مرا قطع و شروع به بوسیدن من کرد و از همین لحظه بود که آن مرد به یکی از عزیزترین دوستان من تبدیل شد.
این، سخن غریبی نیست و روایات نیز بر آن تأکید دارند چنانچه رسول اکرم(ص) می فرماید:« هرگاه یکی از شما کسی را دوست دارد باید او را آگاه گرداند»(1). اگر فردی پیش شما بیاید و به شما اظهار محبت کند و شما بدانید که او در مقابل، هیچ چیز از شما نمی خواهد آیا آسایشی نمی یابید و هنگام ملاقات او شاد نمی شوید؟ پیامبراکرم(ص) می فرماید:« کسی که محبت برادر مؤمنش را در دل داشته باشد و این محبت را به او اظهار نکند به تحقیق خیانت ورزیده است».
در حدیث آمده است که: مردی به مسجدی گذر کرد در حالی که امام باقر(ع) و امام صادق(ع) در مسجد نشسته بودند. در این هنگام یکی از همنشینان این دو امام(ع) عرض کرد: به خدا سوگند من این مرد را دوست دارم.(2) امام باقر(ع)‌به او فرمود: نزد او برو و محبتت را به او اظهار کن زیرا این کار موجب بقای محبت و شخصیت و اجتماع بیشتر می شود.
پیامبراکرم(ص) می فرماید:« هرگاه یکی از شما کسی را دوست می دارد، باید او را از محبت خود آگاه گرداند که این کار برای اصلاح امور طرفین بهتر است.»
بنابراین باید به محبت خود نسبت به دیگران تصریح کنیم که همین کلمات محدود در روابط ما با مردم و بویژه دوستان تحولی شگرف در پی خواهد داشت.

پی نوشت ها :

1-بحارالانوار/ج71/ص 182
2-بحارالانوار/ج71/ص 181

منبع: مدرسی، سید هادی؛ (1386)، دوستی و دوستان: مجموعه معارف اسلامی در هنر رفتار با مردم، ترجمه ی حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ پنجم.