ترجمه: حمید وثیق زاده انصاری
پروژه‌ی تله ساین، مبتنی است بر ایجاد ارتباط از طریق شبکه‌ی تلفنی برای ناشنوایان. روش ارتباطی عبارت است از تبادل تصاویرِ ساده شده. امروزه به دنبال مطالعات و بررسی‌های صورت گرفته، ثابت گردیده است که چنان چه دبیت اطلاعات شصت و چهار هزار بیت در ثانیه برای یک شبکه‌ی ارتباطی در نظر گرفته شود برقراری ارتباط از راه دور بین اشخاص ناشنوا میسر خواهد شد. در فرانسه و در دیگر نقاط دنیا، استقرار شبکه‌هایی از این نوع در دست اجراست.
ناشنوایان به دو دسته تقسیم می‌شوند: کسانی که دچار کری مادرزادی هستند و اشخاصی که در اثر تصادف ناشنوا شده‌اند. در کشور فرانسه در حدود سه میلیون و هشت‌صد هزار نفر ناشنوا وجود دارد که از میان آن‌ها چهار صد و پنجاه و پنج هزار نفر کاملاً ناشنوا هستند. در مورد ناشنوایی‌های عمیق، از دو شیوه برای برقراری ارتباط استفاده می‌شود: یکی لب خوانی و دیگری زبان علائم.
لب خوانی مبتنی بر تشخیص اصوات از طریق فرم لب‌های مخاطب است. البته روشن است که در این روش فقط قسمتی از اطلاعات قابل انتقال است، به ویژه این که ابهامات بسیاری در مورد اصوات، هنگام ادای کلمات، بر روی لب‌ها مشاهده می‌شود که باید برطرف گردند. در این جاست که برای رفع ابهامات از حرکات دست‌ها یاری می‌گیرند. این روش برقراری ارتباط، برای اشخاصی که بعداً دچار کری شده و آشنایی به زبان محاوره دارند مناسب است و برای ناشنوایان نیز این مزیت وجود دارد که بدون این که مخاطبین آن‌ها زیاد تحت فشار قرار بگیرند، بتوانند با یک دیگر تماس برقرار کنند.
زبان علائم مربوط به هیچ یک از زبان‌های زنده‌ی دنیا نمی‌شود و برقراری ارتباط از طریق حرکات و ژست‌های مختلف صورت می‌گیرد که یادگیری آن به خصوص برای کودکان آسان‌تر است. از این روش به صورت گسترده تر استفاده خواهد شد.
تعدادی از برنامه‌های تلویزیون از طرق زبان علائم پخش می‌شود. یک آکادمی زبان علائم در فرانسه وجود دارد که پژوهش‌های خود را وقف تدوین واژه نامه‌ای در این خصوص کرده است. باید اضافه کرد که در همه‌ی دنیا به خصوص در ایالات متحده‌ی امریکا، ابتکاراتی از این نوع و یا حتی مهم‌تر ارائه گردیده است.
تماس گرفتن ناشنوایان با یک دیگر یا با مخاطبین دیگر، اعم از این که از طریق لب خوانی یا زبان علائم باشد، باید از مجرای بصری صورت بگیرد. برقراری ارتباط از راه دور نیز مستلزم تبادل تصاویر بر روی یک شبکه‌ی مخابراتی است. ولی مسأله‌ی مهم این است که ارسال تصاویر از نوع تلویزیونی حتی به طریقه‌ی سیاه و سفید، دبیت اطلاعاتی در حدود یک میلیون بیت در ثانیه را ایجاب می‌کند (دبیت، مقدار اطلاعات ارسالی در واحد زمان است). از طرفی برای تبادل پیام و اطلاعات، چنین دبیت‌هایی در اختیار عموم قرار نمی‌گیرد. برای مثال، شبکه‌ی تلفن عمومی فقط اجازه‌ی تبادل هزارها بیت در ثانیه را می‌دهد. راه حل عملی فرانسه در ارتباط با مسأله‌ی ناشنوایی عبارت است از تله ساین. این راه حل مبتنی است بر به دست آوردن اطلاعات از طریق یک سری تصویر، به طوری که اطلاعات از یک سو برای حدود درک یک شخص ناشنوا کافی بوده، و از سویی دیگر پیام، به هر طریق ممکن ساده گردیده، و قابل تبادل بر روی یک شبکه‌ی عمومی باشد. پژوهش‌هایی در تمام دنیا، به ویژه در ایالات متحده، آلمان، انگلستان، و ژاپن در این زمینه به عمل آمده که بتوان راه حلی مناسب برای این مسأله پیدا کرد.
پروژه‌ی تله ساین، سیستم برقراری تماس از راه دور ویژه‌ی ناشنوایان، راه حلی است که فرانسه برای این موضوع در نظر گرفته است. پژوهش‌های مربوط به آن در انستیتو ملی پژوهش انفورماتیک و اتوماتیک و با پشتیبانی آژانس انفورماتیک انجام پذیرفت. برای پی بردن به مسائل موجود در ارتباط با برقراری تماس با ناشنوایان، باید اشاره‌ای نیز به روش ارتباط تحریری یا سیستم پرتاتل نمود. در این روش از یک صفحه اکران و کلاویه جا انگشتی استفاده می‌شود. ولی در این روش، تماس بسیار کند بوده و فقط برای ناشنوایانی که بعداً دچار عارضه‌ی کری شده و آشنایی به زبان محاوره‌ای دارند مناسب است ولی فراگیری آن برای ناشنوایان مادر زادی مسائل پیچیده‌ای را به وجود می‌آورد.
در سیستم تله ساین، تصاویر ساده می‌شوند و تنها محیط مرئی تصویر نگاهداری و منتقل می‌شود. در زمان ارسال پیام، یک دوربینِ، تصویر پیام دهنده را گرفته، و سیستم انفورماتیک محیط اطراف تصویر را به دست آورده، و آن را به صورت کد بر روی شبکه‌ی ارتباطی می‌فرستد. در زمان دریافت، پیام کد گذاری شده رمز گشایی، و تصویرِ ساده روی یک مونیتور تلویزیونِ پیام گیرنده، ظاهر می‌شود. در نتیجه هر یک از مخاطبین، شاهد مقداری تصاویر متحرک در روی تلویزیون خواهند بود که نشان‌گر پیام طرف مقابل است. دست آورد اصلی پروژه‌ی تله ساین، مبتنی بر تطبیق دادن دقیق روش ردیابی محیط مرئی تصویر، در ارتباط با مسأله‌ی ناشنوایی است. به زبان ساده‌تر، این روش بر پایه‌ی استفاده از خطوط تصاویر اعضای اصلی بیان کننده، یعنی صورت و دست‌ها، که در ضمن، بخش‌های روشن‌تر نیز هستند، برای انتقال پیام، استوار است. تصاویر طوری تنظیم می‌شوند که محیط‌های مرئی در این قسمت‌ها بزرگ‌تر نمایان شوند و تصویر به دست آمده کاریکاتوری از تصویر اصلی باشد. در ابتدا این دو روش با تصاویری با اندازه‌ی واقعی به مدت سی ثانیه مورد آزمایش قرار گرفت. تصاویر متحرک برای دانش آموزان انستیتو ملی ناشنوایان جوان به صورت‌های مختلف، یعنی واژه‌های جدا از هم یا تصاویر متوالی یک جمله، نشان داده شد. سپس تست‌های دیگری به منظور پی بردن به میزان قابلیت درک صحیح به عمل آمد. نتیجه بسیار جالب بود، زیرا میزان درک صحیح بیش از نود درصد بود. این نتیجه‌ی درخشان، اکیپ پروژه‌ی تله ساین را به پی‌گیری پژوهش‌ها تشویق کرد.
مسأله‌ای که اهمیت دارد این است که چه میزان دبیت اطلاعات برای انتقال تصاویر متحرک مورد نیاز است.ارزیابی‌های اولیه، لزوم چندین ده هزار بیت در ثانیه را برآورد کرد و نتیجه این که شبکه‌ی تلفنی با حداقل شصت و چهار هزار بیت در ثانیه برای انتقال تصاویر متحرک سیستم تله ساین مناسب است.
نقاط نورانی بر روی دست‌ها و بینی برای انتقال تصاویر
اولین پژوهش‌ها و ابتکار عمل‌ها برای مطابقت دادن ناشنوایان دچار کری عمیق با زبان علائم، در آزمایشگاه‌های بل در ایالات متحده‌ی امریکا صورت گرفت. بدین ترتیب تارتر و نولئون ثابت کردند که با قرار دادن بیست و شش نقطه‌ی نورانی بر روی دست‌ها و یک نقطه‌ی نورانی بر روی بینی مخاطبین، می‌توان مقدار اطلاعات لازم برای برقراری ارتباط را به دست آورد. در این تکنیک، با این که هزینه‌ی آن از نظر دبیت اطلاعات چهار هزار و هشت صد بیت در ثانیه کم‌تر است، با این حال از نظر رفاهی، یعنی سهولت دریافت پیام، در سطحی بسیار ابتدایی قرار دارد. در کشورهای ایالات متحده، انگلستان و ژاپن، پژوهش‌هایی انجام گرفته که از بعضی جهات تشابهاتی با سیستم تله ساین دارند. موارد مشابه سیستم‌های دیگر در رنگ‌های نصاویر بود که سعی نموده بودند که آن‌ها را با دو بخش سیاه و سفید از هم مجزا کنند یعنی رنگ‌های روشن به صورت سفید و رنگ‌های تیره به صورت سیاه مشخص می‌شوند.
در سیستم تله ساین، تصویر به نوعی است که خطوط دور تصویر به صورت رنگ سیاه و نقاط دیگر با رنگ سفید دیده می‌شوند امروزه آزمایش‌ها در جهت تعداد تعداد تصاویر ارسالی در مدت زمان‌های مختلف پی‌گیری می‌شود. قبلاً ارسال تصاویر در مدت یک دقیقه عبارت بود از بیست و پنج تصویر مرکب از پانصد و دوازده خط و پانصد و دوازده نقطه در ثانیه. برای بهبود نتایج باید آزمایش‌های بیش‌تری صورت بگیرد. بهره‌ی فرهنگی سیستم تله ساین برای ناشنوایان حائز کمال اهمیت است.
منبع: راسخون
لب خوانی مبتنی بر تشخیص اصوات از طریق فرم لب‌های مخاطب است. البته روشن است که در این روش فقط قسمتی از اطلاعات قابل انتقال است، به ویژه این که ابهامات بسیاری در مورد اصوات، هنگام ادای کلمات، بر روی لب‌ها مشاهده می‌شود که باید برطرف گردند. در این جاست که برای رفع ابهامات از حرکات دست‌ها یاری می‌گیرند. این روش برقراری ارتباط، برای اشخاصی که بعداً دچار کری شده و آشنایی به زبان محاوره دارند مناسب است و برای ناشنوایان نیز این مزیت وجود دارد که بدون این که مخاطبین آن‌ها زیاد تحت فشار قرار بگیرند، بتوانند با یک دیگر تماس برقرار کنند.
زبان علائم مربوط به هیچ یک از زبان‌های زنده‌ی دنیا نمی‌شود و برقراری ارتباط از طریق حرکات و ژست‌های مختلف صورت می‌گیرد که یادگیری آن به خصوص برای کودکان آسان‌تر است. از این روش به صورت گسترده تر استفاده خواهد شد.
تعدادی از برنامه‌های تلویزیون از طرق زبان علائم پخش می‌شود. یک آکادمی زبان علائم در فرانسه وجود دارد که پژوهش‌های خود را وقف تدوین واژه نامه‌ای در این خصوص کرده است. باید اضافه کرد که در همه‌ی دنیا به خصوص در ایالات متحده‌ی امریکا، ابتکاراتی از این نوع و یا حتی مهم‌تر ارائه گردیده است.
تماس گرفتن ناشنوایان با یک دیگر یا با مخاطبین دیگر، اعم از این که از طریق لب خوانی یا زبان علائم باشد، باید از مجرای بصری صورت بگیرد. برقراری ارتباط از راه دور نیز مستلزم تبادل تصاویر بر روی یک شبکه‌ی مخابراتی است. ولی مسأله‌ی مهم این است که ارسال تصاویر از نوع تلویزیونی حتی به طریقه‌ی سیاه و سفید، دبیت اطلاعاتی در حدود یک میلیون بیت در ثانیه را ایجاب می‌کند (دبیت، مقدار اطلاعات ارسالی در واحد زمان است). از طرفی برای تبادل پیام و اطلاعات، چنین دبیت‌هایی در اختیار عموم قرار نمی‌گیرد. برای مثال، شبکه‌ی تلفن عمومی فقط اجازه‌ی تبادل هزارها بیت در ثانیه را می‌دهد. راه حل عملی فرانسه در ارتباط با مسأله‌ی ناشنوایی عبارت است از تله ساین. این راه حل مبتنی است بر به دست آوردن اطلاعات از طریق یک سری تصویر، به طوری که اطلاعات از یک سو برای حدود درک یک شخص ناشنوا کافی بوده، و از سویی دیگر پیام، به هر طریق ممکن ساده گردیده، و قابل تبادل بر روی یک شبکه‌ی عمومی باشد. پژوهش‌هایی در تمام دنیا، به ویژه در ایالات متحده، آلمان، انگلستان، و ژاپن در این زمینه به عمل آمده که بتوان راه حلی مناسب برای این مسأله پیدا کرد.
پروژه‌ی تله ساین، سیستم برقراری تماس از راه دور ویژه‌ی ناشنوایان، راه حلی است که فرانسه برای این موضوع در نظر گرفته است. پژوهش‌های مربوط به آن در انستیتو ملی پژوهش انفورماتیک و اتوماتیک و با پشتیبانی آژانس انفورماتیک انجام پذیرفت. برای پی بردن به مسائل موجود در ارتباط با برقراری تماس با ناشنوایان، باید اشاره‌ای نیز به روش ارتباط تحریری یا سیستم پرتاتل نمود. در این روش از یک صفحه اکران و کلاویه جا انگشتی استفاده می‌شود. ولی در این روش، تماس بسیار کند بوده و فقط برای ناشنوایانی که بعداً دچار عارضه‌ی کری شده و آشنایی به زبان محاوره‌ای دارند مناسب است ولی فراگیری آن برای ناشنوایان مادر زادی مسائل پیچیده‌ای را به وجود می‌آورد.
در سیستم تله ساین، تصاویر ساده می‌شوند و تنها محیط مرئی تصویر نگاهداری و منتقل می‌شود. در زمان ارسال پیام، یک دوربینِ، تصویر پیام دهنده را گرفته، و سیستم انفورماتیک محیط اطراف تصویر را به دست آورده، و آن را به صورت کد بر روی شبکه‌ی ارتباطی می‌فرستد. در زمان دریافت، پیام کد گذاری شده رمز گشایی، و تصویرِ ساده روی یک مونیتور تلویزیونِ پیام گیرنده، ظاهر می‌شود. در نتیجه هر یک از مخاطبین، شاهد مقداری تصاویر متحرک در روی تلویزیون خواهند بود که نشان‌گر پیام طرف مقابل است. دست آورد اصلی پروژه‌ی تله ساین، مبتنی بر تطبیق دادن دقیق روش ردیابی محیط مرئی تصویر، در ارتباط با مسأله‌ی ناشنوایی است. به زبان ساده‌تر، این روش بر پایه‌ی استفاده از خطوط تصاویر اعضای اصلی بیان کننده، یعنی صورت و دست‌ها، که در ضمن، بخش‌های روشن‌تر نیز هستند، برای انتقال پیام، استوار است. تصاویر طوری تنظیم می‌شوند که محیط‌های مرئی در این قسمت‌ها بزرگ‌تر نمایان شوند و تصویر به دست آمده کاریکاتوری از تصویر اصلی باشد. در ابتدا این دو روش با تصاویری با اندازه‌ی واقعی به مدت سی ثانیه مورد آزمایش قرار گرفت. تصاویر متحرک برای دانش آموزان انستیتو ملی ناشنوایان جوان به صورت‌های مختلف، یعنی واژه‌های جدا از هم یا تصاویر متوالی یک جمله، نشان داده شد. سپس تست‌های دیگری به منظور پی بردن به میزان قابلیت درک صحیح به عمل آمد. نتیجه بسیار جالب بود، زیرا میزان درک صحیح بیش از نود درصد بود. این نتیجه‌ی درخشان، اکیپ پروژه‌ی تله ساین را به پی‌گیری پژوهش‌ها تشویق کرد.
مسأله‌ای که اهمیت دارد این است که چه میزان دبیت اطلاعات برای انتقال تصاویر متحرک مورد نیاز است.ارزیابی‌های اولیه، لزوم چندین ده هزار بیت در ثانیه را برآورد کرد و نتیجه این که شبکه‌ی تلفنی با حداقل شصت و چهار هزار بیت در ثانیه برای انتقال تصاویر متحرک سیستم تله ساین مناسب است.
اولین پژوهش‌ها و ابتکار عمل‌ها برای مطابقت دادن ناشنوایان دچار کری عمیق با زبان علائم، در آزمایشگاه‌های بل در ایالات متحده‌ی امریکا صورت گرفت. بدین ترتیب تارتر و نولئون ثابت کردند که با قرار دادن بیست و شش نقطه‌ی نورانی بر روی دست‌ها و یک نقطه‌ی نورانی بر روی بینی مخاطبین، می‌توان مقدار اطلاعات لازم برای برقراری ارتباط را به دست آورد. در این تکنیک، با این که هزینه‌ی آن از نظر دبیت اطلاعات چهار هزار و هشت صد بیت در ثانیه کم‌تر است، با این حال از نظر رفاهی، یعنی سهولت دریافت پیام، در سطحی بسیار ابتدایی قرار دارد. در کشورهای ایالات متحده، انگلستان و ژاپن، پژوهش‌هایی انجام گرفته که از بعضی جهات تشابهاتی با سیستم تله ساین دارند. موارد مشابه سیستم‌های دیگر در رنگ‌های نصاویر بود که سعی نموده بودند که آن‌ها را با دو بخش سیاه و سفید از هم مجزا کنند یعنی رنگ‌های روشن به صورت سفید و رنگ‌های تیره به صورت سیاه مشخص می‌شوند.
در سیستم تله ساین، تصویر به نوعی است که خطوط دور تصویر به صورت رنگ سیاه و نقاط دیگر با رنگ سفید دیده می‌شوند امروزه آزمایش‌ها در جهت تعداد تعداد تصاویر ارسالی در مدت زمان‌های مختلف پی‌گیری می‌شود. قبلاً ارسال تصاویر در مدت یک دقیقه عبارت بود از بیست و پنج تصویر مرکب از پانصد و دوازده خط و پانصد و دوازده نقطه در ثانیه. برای بهبود نتایج باید آزمایش‌های بیش‌تری صورت بگیرد. بهره‌ی فرهنگی سیستم تله ساین برای ناشنوایان حائز کمال اهمیت است.
منبع: راسخون
