نویسنده: عجاج نویهض
یهودیی که برای خدمت به صهیونیسم ریاکارانه مسیحی شد و این شیوه « دانشوران صهیون» است.
«یهودی همان نیرویی است که در ورای کلیه تاج و تختهای کشورهای اروپایی قرار دارد».این سخن از کیست؟
از دیزرائلی(1) که نام واقعی اش « بن اسرائیل» است. (2)
2- « بر جهان اشخاصی حکومت می کنند و آن را می چرخانند که پشت پرده هستند و با اشخاصی که روی صحنه و جلو پرده قرار دارند بکلی فرق می کنند». (3)
3- بالزاک (1799- 1850) می گوید: « آخرین نبرد برای پیروزی مسیحیت نبرد پول است. تا مشکل پول حل شود مسیحیت قادر نخواهد بود شاهد اجرای جهانی احکام عملی خود باشد».
4- یکی از اقطاب روتشلید، صد سال پیش از این گفته است: « قدرت انتشار پول و کنترل آن را به من بده دیگر برایم مهم نیست که چه کسی قوانین و مقررات را وضع کند». (4)
هیلیر بلوک (Hilaire Bolloc) در کتاب خود، یهود، که به بیان سرگذشت و سرنوشت یهودیهای انگلستان می پردازد، می نویسد: «یهودی نگاه کرد و دید که تمام آنچه قوام او از « گوییم» می خواهد در کشور بریتانیا هست؛ زیرا در این جا می توانست وضعیتی داشته باشد که در هیچ کشور دیگری نظیر آن را هم در خواب ندیده بود. نفرتی که قبلاً با آن مواجه می شد از بین رفته و درهای مناصب حکومت بر روی او باز شده بود و تعداد زیادی از یهودیان در شمار قوه مجریه درآمده بود. با استوار شدن این وضع و گسترش و رشد آن و در پی آن ازدواجهای متقابل میان خانواده های اشراق سابق انگلستان و خانواده های تجار ثروتمند یهود، جامعه با آنها درهم آمیخت. این ازدواجها چندان زیاد بود که کمتر خانواده انگلیسی حافظ نژادگی را می شد یافت که خون یهودی با خون آنها مخلوط نشده باشد. از آن پس، هر دولتی که روی کارمی آمد سهم کرسیهای یهود را به آنها می داد. بدین ترتیب، یهودیها به دنیای دیپلماسی وارد شدند و در مجلس لردها، مجلس عوام، دانشگاهها و آموزشگاهها کرسیهایی را اشغال کردند و مطبوعات و سپس مراکز مهم تجاری را در سلطه خود گرفتند».
به نظر هامسون در کتاب تاریخ یهود همه اینها در خلال صد سال اخیر انجام پذیرفت. در دایره المعارف تاریخ جهان آمده است که آخرین قیود دست و پاگیر یهودیان انگلیس در سال 1858، در زمان نخست وزیری دیزرائلی شکسته شد.
مهمتری بندهای «قانون یهود» در انگلستان در سال 1275
1- لزوم سکونت یهود در اماکنی معین.2- ممنوعیت رباخواری.
3- ممنوعیت خرید زمین.
4- ممنوعیت اختلاط با اهالی کشور (مسیحیان).
5- لزوم آمیختن نوارهای زرد رنگ به آستینهای خود تا بدین وسیله از غیر یهود بازشناخته شوند.
پانزده سال بعد از صدور این قانون، ادوارد اول، پادشاه انگلیس، فرمان تبعید یهود از کشور را صادر کرد که در پی آن یهودیها از انگلستان اخراج شدند و مدت یکصد و شصت و هفت سال در خارج از کشور به سر بردند تا آن که اولیور کرمول- این شخص به وسیله منسی بن اسرائیل (5) و موسی قراجا کمک مالی می شد- بدون آن که قانون تبعید را ملغی کند آنها را به انگلستان باز گرداند.
دیزرائلی
سیاستمداری انگلیسی و در ظاهر مسیحی بود که بارها نخست وزیر شد. در حقیقت و باطن امر یکی از مهمترین و خطرناکترین «دانشوران صهیون» به شمار می آید. در پی کنگره 1878 برلین به اوج شهرت رسید. کنگره برلین یک کنگره بین المللی بود که بعد از جنگ روس- عثمانی تشکیل شد و در آن امپراتوری عثمانی به دست سیاستمداران قصاب اروپا (6) تکه تکه شد و تنها قطعات کوچک غیر قابل ذکری از املاک آن در ناحیه اروپا باقی ماند و اقوام بالکانی از طریق این کنگره به استقلال رسیدند. دیزرائلی و بیسمارک نخستین قهرمانان کنگره برلین بودند.1- بنجمین بن اسرائیل (که بعداً به دیزرائلی تبدیل شد) به سال 1804، در روزگار شروع نبرد محمد علی در مصر، در لندن به دنیا آمد و روز هفتم تولدش مطابق سنت یهودیها ختنه شد. ایلی لیوی ابو عسل، نویسنده کتاب یقظه العالم الیهودی می نویسد هنگامی که بنجمین یا بنیامین متولد شد پدرش اسحاق (ایزاک) بن اسرائیل او را در احاطه تعدادی کتاب مقدس به زبان عبری، از جمله کتاب نبوغ یهود، قرار داد. مادر بنجمین ایتالیایی بود. در سال 1817، حدود سیزده سال پس از تولد بنجمین، پدرش ایزاک و به تبع او فرزندش بنجمین به آیین مسیحیت درآمدند. ابوعسل می گوید: « دلایل این امر هنوز که هنوز است روشن نیست». اما به نظر ما روشن است و این یهودی (ابوعسل) سعی می کند فریبکارانه و مزورانه حرف بزند. روی آوردن این پدر و پسر به مسیحیت دامی بیش نبود.
2- خانواده دیزرائلی (بن اسرائیل) اصلاً از یهودیان اسپانیاست. این خانواده، به دنبال اخراج از اسپانیا، به ایتالیا پناهنده شد و زمانی دراز در این کشور ماند تا آن که در قرن هجدهم، جد دیزرائلی موضوع بحث ما، که او نیز نامش بنجمین (بنیامین) بود؛ فعالیتهای بانکداری و ارزش خود را به لندن منتقل کرد.
3- هنگامی که دیزرائلی در نیمه سده گذشته به بعد رو آمد و خودش را نشان داد به مرتبه لردی ترقی کرد و لقب « ارل بکینسفیلد» (7) گرفت. در اثنای نخست وزیری او جنگ روس- عثمانی، جنگ انگلیس- افغانستان و جنگ زولو (8) در جنوب افریقا به وقوع پیوست.
4- درباره ماهیت رویکرد دروغین او و پدرش به مسیحیت، ابوعسل می نویسد: « با آن که مسیحی شده بود جان و خون خود را در راه تقویت نیروی انگلستان و تثبیت گامهای آن در آن نواحی (فلسطین) ایثار می کرد تا در صورت دست دادن فرصت سوداها و اهداف یهود را جامه عمل بپوشاند. از عجایب این که این مرد شعائر خاص انگلیسیها را با شعائر و آداب یهود در خود جمع کرده بود. سوکولف (9) بارها اظهار داشته بود که دیزرائلی نماینده راستین جنبش صهیونیسم است».
5- ابوعسل در تأکید این مطلب که دیزرائلی، یا «ارل آو بیکنسفیلد»، در واقعیت امر یهودی باقی ماند، ادامه می دهد: « اگر انسان بخواهد عواطف بیکنسفیلد را بررسی کند و نبض گرایشها و تمایلات او را بگیرد تا دریابد که این مرد همچنان در خفا از پستان عقاید و باورهای اولیه خود می نوشید و مسیحت را به عنوان وسیله ای برای رسیدن به مقامات عالیه... و تحقق بخشیدن به سوداهای بزرگی که در ایام جوانی در سر می پروراند، پذیرفت باید تاریخ زندگی او را مطالعه کند؛ زیرا تاریخ حیات دیزرائلی تنها مرجعی است که فریب و تزویر در آن راه ندارد... حوادث دوران زندگی او برای ما روشن کرده است که روح این مرد در اطراف یهود پرواز می کرد و سرشار از مهر و محبت نسبت به آنها بود و عواطف یهودی او سخت در هیجان بوده و بر حرکات و سکنات یهودیان پیوسته نظارت داشته است. منتها اینها همه مانع از آن نمی شد که فرایض دینی مسیحی خود را انجام دهد».
6- دایره المعارف تاریخ جهان، سرگذشت بانسیفیکوی یهودی را که زیر پر و بال دیزرائلی بود، به تفصیل بازگو می کند که اجمال آن بدین شرح است: « دون باسیفیکوی یهودی از مغرب عربی (مراکش) است اما تابعیت انگلیسی دارد. دایره المعارف در این جا او را در ابهام رها می کند. چرا این مرد نام پاسیفیکو را به خود می گیرد؟ بدیهی است که برای مخفی نگه داشتن ماهیت خود. این یهودی مراکشی در خدمت یهود بود و با دولت یونان روابط بازرگانی داشت که به اختلاف میان آنها انجامید. او از دولت یونانی بستانکار بود و در زمان مطالبه وام خود با درشتی و خشونت برخورد کرد.
این نحوه برخورد، طرف یونانی را واداشت تا یهودیت «شیلوخی» پاسیفیکو و آزمندی او را مورد حمله قرار دهد. دیزرائلی پشت سر پاسیفیکو بود؛ لذا کابینه بریتانیا تصمیم گرفت ناوگان بریتانیا را به سمت « پروس» اعزام کند تا بدین وسیله دولت یونان را مجبور سازد خواسته های پاسیفیکوی تبعه بریتانیا را تأمین کند. برای حکومت یونان مشکل بود که باور کند دولت بریتانیا به خاطر این یهودی بی انصاف و زورگو دست به چنین کاری بزند. از این رو، بیش از پیش در رد خواسته های پاسیفیکو اصرار ورزید و در برابر نظر دولت بریتانیا از خود سرسختی و مقاومت نشان داد. اما ناگهان ناوگان بریتانیا پیشروی می کند و در سال 1850 بخشهای دریایی یونان در حوضه پروس را به تصرف خود در می آورد. میانجیگری فرانسه به جایی نرسید و یونان ناچار شد به خواسته های پاسیفیکو تن دهد. در اعتراض به اقدام ناوگان انگلیس، هیاهوی وسیعی در این کشور به راه افتاد و پالمرستون ناگزیر به ایراد نطقی پرشور در پارلمان شد و در آن نغمه پاسداری از شکوه و اقتدار بریتانیا را ساز کرد. اما ملکه ویکتوریا از اقدام ناوگان و نطق پارلمرستون به خاطر یک یهودی مراکشی خشنود نبود. لذا میان او و پالمرستون بر سر این موضوع بحثهایی رد و بدل شد و در پی آن ملکه فرمانی صادر کرد مبنی بر این که وقتی ملکه به نحوی با حل یک مشکل موافقت کرد کابینه حق ندارد با نادیده گرفتن رهنمودهای او آن راه حل را تغییر دهد.
با این حال نباید فراموش کنیم که این یهودی مراکشی از آن افرادی بود که به قول دیزرائلی روی صحنه و جلو پرده قرار دارند و آن که پشت پرده قرار داشت خود دیزرائلی بود. همچنین باید به یاد داشته باشیم که در آن ایام باقیمانده قیود دست و پاگیر یهودیان بریتانیا از بین رفت و عامل این کار هم شخص دیزرائلی بود. از این جا به بعد، داستان تماماً در ابهام باقی می ماند؛ چرا که دیگر جنبه های واقعی آن بر ما پوشیده است.
7- در ابتدای این مبحث سخنی از دیزرائلی آوردیم که کاملاً واقعیت دارد. او گفته است جهان را مردانی می چرخانند که در پشت پرده هستند. شاید مراد او از این سخن خود او، به عنوان یکی از «دانشوران یهود» باشد. گرایشهای او در سیاست خارجی بریتانیا؛ سیاستی که از پشت پرده الهام می گرفت و منافع بریتانیا و منافع یهود را یکجا تأمین می کرد، کدام است؟ شناخت دقیق و یقینی این گرایشها چندان دشوار نیست؛ زیرا دیزرائلی فقط یکی از هشت شخصیتی بود که طی حدود سی و پنج سال متوالی یعنی از 1846 تا پایان زندگی دیزرائلی -در خلال این مدت دیزرائلی در کابینه و سیاست خارجی فعالیت داشت- سیاست بریتانیا در ارتباط با امپراتوری عثمانی و مسأله مزمن شرق را به نوبت هدایت می کردند. کسانی که طی این مدت در کابینه عهده دار مسؤولیت بودند عبارتند از ملبورن، پیل (جد لرد پیل، رئیس کمیسیون سلطنتی تحقیق درباره قیام 1936 فلسطین)، راسل، دربی، آبردین، (10) پالمرستون و گلادستون. هر یک از این افراد دو بار و بعضیشان سه باز پست نخست وزیری را احراز کردند.
8- یهودیها سعی کردند ناپلئون را فریب بدهند و با بهره گیری از دشمنی او با بریتانیا خود را به فلسطین برسانند اما شکست خوردند. حدود سی و پنج سال بعد مجدداً کوشش کردند از طریق مساعی رهبر خود، مونته فیوری، به دست محمد علی و فرزندش ابراهیم خود را به فلسطین برسانند و این بار هم موفق نشدند، اما حوادث شام در نیمه اول سده گذشته سبب شد که یهودیان از گروه پروتستانی یهودی شده کمال بهره برداری را بکنند. دانستیم که دولت بریتانیا در زمان ابراهیم بن محمد علی دست به تأسیس کنسولگری در قدس زد که بعد از عقب نشینی ابراهیم همچنان به بقای خود ادامه داد. هدف و وظیفه این کنسولگری حمایت از منافع یهود در فلسطین بود و در تأسیس آن عناصر پروتستانی دست داشتند. از آن پس ما شاهد حمایت مضحک سیاست بریتانیا از بقای امپراتوری عثمانی هستیم. هدف بریتانیا از این سیاست دفع سوداهای دیگر کشورهای اروپایی نسبت به این امپراتوری بود تا چنانچه امپراتوری عثمانی متلاشی شود فلسطین به سمت دولتی نرود که یهودیها به آن تمایل ندارند. در این جا منافع بریتانیا که از همان زمان عقب نشینی ابراهیم از شام و فلسطین در سال 1840 سودای اشغال مصر را در سر می پروراند، با منافع یهود جمع شد. این امر به مدتها پیش از ماجرای کامال سوئز برمی گردد.
نویل باربر در کتاب خود، Nisi Dominus، پیرامون این موضوع می نویسد: « نوشته های یهودی مسیحی نما، دیزرائلی نخست وزیر بریتانیا، تأثیر عظیمی در جذب عواطف نسبت به یهود داشت. سمت دهی او به سیاست بریتانیا در شرق دریای مدیترانه هدف مشخصی را دنبال می کرد. دیزرائلی در برابر تلاش روسیه برای بسط نفوذ خود در شرق به مقاومت برخاست و این چیزی بود که صهیونیستها آن را دوست داشتند؛ زیرا باقی ماندن فلسطین در تحت مدیریت عقب مانده ترکیه تا زمانی که فرصت آشکار آن به یهودیها دست دهد، این سرزمین را از افتادن به دست دولت دیگری جز بریتانیا، حفظ می کرد». و این کاری بود که دیزرائلی کرد و صهیونیستها قدر این کار را دانستند. می دانیم که هرتزل در اواخر سده گذشته به امپراتور ویلهلم پیشنهاد کرد که آلمان صهیونیسم را در فلسطین چونان یک فرزند خوانده زیر پر و بال خود بگیرد. البته این پیشنهاد با شکست مواجه شد اما هیچ گونه تأثیر سوئی بر پیوند نزدیک میان صهیونیسم و بریتانیا، بویژه فرقه پروتستان، نگذاشت.
9- ایجاد کانال سوئز دردسرهای زیادی برای مصر به وجود آورد. مقدمات این طرح اندکی پس از عقب نشینی ابراهیم از شام (1840) شروع شد. اسماعیل پاشا که در حیف و میل کردن اموال دولت ید طولانی داشت شعار « مصر باید بخشی از اروپا شود» را سر می داد. از طرف دیگر بین محمد علی و ناپلئون سوم دوستی نزدیکی برقرار بود. این عوامل دستیابی «دلسپس» (11) به امتیاز حفر کانال سوئز را تسهیل کرد. پروژه مذکور شروع شد و اتمام آن ده سال طول کشید و سرانجام در 16 نوامبر 1869 رسماً افتتاح گردید و با افتتاح آن راههای دریایی میان اروپا و شرق کوتاه شد. اهمیت طرح کانال سوئز بریتانیا را بر آن داشت تا سوداهای خود را، در سطحی بالاتر از آنچه سی سال پیش منافعش اقتضا می کرد، به سمت مصر نشانه رود. انگلیسها نه تنها در این طرح دستی نداشتند بلکه با آن مخالفت می ورزیدند، اما بعد از اتمام آن و آشکار شدن اهمیتش سیاست آنها در قبال طرح تغییر کرد به طوری که علاقه وافری از خود نشان می دادند تا از طریق مشارکت این طرح را قبضه کنند و یا دست کم نفوذی در آن داشته باشند. (12) پنج سال پس از افتتاح کانال سوئز وضعیت دیگری به وجود آمد.
10- در سال 1875 «هنری اوپنهام»، سردبیر روزنامه «دیلی نیوز» از فرانسه دیدار کرد و سپس به مصر رفت. در آن جا محرمانه اطلاع یافت که اسماعیل پاشا در فشار مالی است و تصمیم دارد چهل و چهار درصد سهام مالی خود در شرکت کانال را به گرو وام بگذارد و نظرش این است که گرو سهام در پاریس باشد. اوپنهام که اهمیت این موضوع را می دانست بسرعت راهی لندن شد و اطلاعات خود را در اختیار دوست خود، فردریک گرینوود سردبیر روزنامه « پال مال گزیت» (13)، گذاشت. این شخ هم با عجله خود را به وزیر امور خارجه، لرد دربی، رساند و داستان را به او گفت. دربی نیز ماجرا را به آگاهی نخست وزیر، دیزرائلی که سومین کابینه اش را پشت سر می گذاشت، رساند. دیزرائلی دست به کار شد و دستگاههای تبلیغاتی بریتانیا را مأمور کرد که با هر وسیله ممکن اخبار را جستجو کنند و به اطلاع او برسانند. دیزرائلی پی برد که برای معامله با اسماعیل و خرید سهام او و پرداخت نقدی کل مبلغ، چهار میلیون لیره کافی است. گفته می شود که شرکت فرانسوی در آستانه دستیابی به سهام اسماعیل بود، اما دست غیبی وضعیت را تغییر داد. خانواده روتشلید که در بین آنها «دانشوران صهیون» وجود داشتند، در پاریس بود. دیزرائلی منشی مخصوص خود، لرد روتن، را پیش «بارون دوروتشیلد» (14) فرستاد. هشت روزه کار عقد قرارداد معامله تمام شد. دیزرائلی با به عهده گرفتن مسؤولیت این معامله در برابر پارلمان به دفاع از آن برخاست و در توجیه عمل خود اظهار داشت که وقتی برای طرح مسأله در پارلمان نبوده و نباید می گذاشت فرصت به دست آمده از دست برود. وقتی پارلمان از این معامله و محتوا و اهمیت آن در سیاست مدیترانه ای بریتانیا آگاه شد از عاقد آن تشکر نمود و یک سال بعد دیزرائلی به مقام لردی ترقی کرد و «ارل بیکنسفیلد» نام گرفت و تا سال 1880 در منصب فرمانروایی باقی ماند و به سال 1881 درگذشت.
ایلی ابوعسل، نویسنده یقظه العالم الیهودی- به نظر می رسد اطلاعاتی را که این یهودی در کتاب یاد شده خود به کار گرفته از سوی منافع یهودی به او القا شده است- در ادامه سخنان قبلی خود می گوید دستیابی بریتانیا به سهام (15) اسماعیل که به کمک دیزرائلی یهودی مسیحی نما حاصل شد یک پیروزی مهم بود؛ زیرا ریشه های منافع بریتانیا را تقویت کرد. این وضع بریتانیا در شرکت کانال و پیامد آن یعنی اشغال مصر در اندک زمانی بعد، در را به روی ایده میهن ملی در فلسطین، به عنوان مقدمه ای برای استیلا در این سرزمین، گشود. این است دیزرائلی . (16)
11- در مقابل کنگره برلین، یک کنگره سری و محرمانه میان بریتانیا و ترکیه تشکیل شد. ترکیه اینک شکسته بال و درمانده شده بود و روسیه می توانست آن را در آناتولی یا آسیای صغیر تهدید کند. مفاد این قرارداد سری این بود که در صورت حمله روسیه به آناتولی عثمانی، بریتانیا از ترکیه پشتیبانی کند. این تعهد بدون تردید باید بهایی داشته باشد و بهایش این بود که عبد الحمید موافقت کرد مانع بریتانیا در اشغال قبرس نشود و اندکی بعد قبرس اشغال شد. با اشغال قبرس چهره فرانسه نیز درهم رفت. به او هم وعده تونس داده شد و سه سال بعد این سرزمین به اشغال فرانسه درآمد. ایتالیا هم چشم طمع دوخت که به او نیز وعده توسعه طلبی در آلبانی داده شد و این کشور در سال 1912- 1913 طرابلس و برقه (لیبی) را به تصرف خود درآورد.
ملاحظه می کنید که « دانشوران صهیون» چگونه عمل می کنند؟
آخرین تحرکات که سالخوردگان این نسل شاهد آن بوده اند، میان این مثلث دور می زد: عبدالحمید، ویلهلم و هرتزل. بحث از این موضوع دقیق جایش در این جا نیست. امیدواریم به خواست خداوند در فرصت آینده به بررسی کامل آن بپردازیم.
پی نوشت ها :
1-( Disraeli, Benjamin (1804- 1881.
2- Hiden Government (حکومت پنهان)
3- همان مآخذ.
4- ر ک: پروتکلها.
5- Manasseh ben Israel.
6- اعضای کنگره برلین عبارت بودند از:
1- دیزرائلی و سالیسبوری (از بریتانیا) 2- بیسمارک ملقب به «میانجی شرافتمند» (آلمان) 3- گورچاکف و شوالف (روسیه) 4- آندراسی (اتریش) 5- وادینگتون (فرانسه) 6- کنت کورتی (ایتالیا) 7- کراچی دوری پاشا ( ترکیه).
عبدالحمید با کنار زدن مدحت پاشا، این « پدر آزادیخواهان» جنایتی را مرتکب شده بود. مدحت از نظر عقل و بینش و اخلاص با دهها مرد برابری می کرد. با کنار زدن او کشتی عبدالحمید سوراخ شد و به قعر سقوط کرد.
7- Earl of Beaconsfield.
8- Zulu از قبایل بانتو واقع در جنوب شرقی افریقا. سرزمین زولو اینک ناحیه ای از ناتال، در افریقای جنوبی است.- م.
9- سوکولف که از پیشگامان جنبش صهیونیسم و جزء کسانی است که در دهه های اخیر سده ی گذشته بار این جنبش را به دوش کشیدند، با هرتزل، احدها آم، وایزمن، اوسشکین، روتنبرگ، ژابوتینسکی و دیگر رهبران صهیونیسم در یک مسیر گام برمی دارد. او از اهالی ورشو، پایتخت لهستان است.
10- Aberdeen.
11- Ferdinand de Lesseps.
12- بعد از آن که مهندس دلسپس امتیاز را از خدیوی سعید پاشا، فرزند محمد علی گرفت (1854- 1863) در سال 1858 یک شرکت سهامی عام با سهام فراوان تشکیل شد و فرانسه بیشترین سهم را در آن دارا شد.
13- Pall Mall Gazette.
14- Baron de Rothshild یکی از اعضای خانواده یهودی چند ملیتی. برادران روتشیلد آلمانی، انگلیسی و فرانسوی بودند. همه در بانکداری فعالیت داشتند. شاخه فرانسوی خانواده روتشیلد و نیز شاخه انگلیسی آن به مقامات بسیار بالای اجتماعی در این مملکت دست یافتند. خانواده روتشیلد یکی از ثروتمندترین خانواده ها در جهان سرمایه داری می باشد- م.
15- این چهار میلیون لیره به طور کامل به دست اسماعیل نرسید؛ چون مقداری از آن را دلالها به جیب زدند.
16- Pall Mall Gazette.
