لزوم انجام ورزش و نرمش

بدن انسان توانایی بسیار زیادی برای تحمل کارکردی و سازگاری با تمرین‌های شدید بدنی دارد. درطی هزاران سال تکامل، انسان، کوچ نشین و شکارچی بوده است، اما در سده‌های اخیر، کاهش چشم‌گیری در میزان فعالیت جسمانی انسان روی داده است که دلیل آن دست‌یابی به ابزارهای تسهیل کننده‌ی کار بدنی و نیز استفاده از وسایل حمل و نقل موتوری بوده است. از نتایج کاهش فعالیت بدنی، کاستی آمادگی جسمانی در جوامع دنیای صنعتی امروز و به همراه آن فراوانی شیوع بیماری‌های قلبی-عروقی است که از علت‌های عمده‌ی مرگ و میر و ناتوانی است. این نشان می‌دهد که زندگیِ نشسته هم برای تک‌تک افراد زیان‌بار و هم برای جامعه پرهزینه است. البته بررسی‌ها تاکنون رابطه‌ی علت و معلولی بین کم حرکتی و مرگ و میر و عوارض ناشی از بیماری‌های قلبی-عروقی نیافته‌اند، ولی شواهدِ همه‌گیری شناختی به خوبی نشان می‌دهند که حرکت در پیش‌گیری از بیماری‌های سرخ‌رگ‌های اکلیلیِ قلب اثرهای مفیدی دارد و هم‌چنین میزان مرگ و میر کلی، در صورتی که ورزش از اجزای ثابت فعالیت‌های اوقات کار و فراغت باشد، کاهش می‌یابد. افزون بر این، تمرین‌های بدنی، دیگر عوامل خطرناک را هم با کاستن از میزان چربی‌های خون، نگه داشتن فشار خون در حدود مناسب، و تنظیم وزن بدن تغییر می‌دهد. باید اضافه کرد که ورزش در مهار دیابت (بیماری قند) و حفظ تراکم استخوان‌ها در سالمندان هم نقش مهمی دارد.
اگر چه تندرستی مردم، چنان که از میزان‌های مرگ و میر و ناتوانی برمی‌آید، در سراسر جهان به تدریج بهتر و بهتر می‌شود، یافته‌های همه‌گیری شناسی و تجربی نشان می‌دهند که باید شیوه‌ی زندگی خود را چنان تنظیم کنیم که تمرین‌های بدنی بخشی از زندگی ما باشد. شرکت در برنامه‌های منظم ورزش هوازی (آیروبیک) که ماهیچه‌های عمده را به کار بگیرد، آن دستگاه‌های فیزیولوژیک را که در چنین فعالیت‌هایی شرکت دارند تقویت می‌کند و درنتیجه، توانایی بدن برای پرداختن به چنین ورزشی که معمولاً به آن آمادگی جسمانی گفته می‌شود افزایش می‌یابد. فردی که آمادگی جسمانی داشته باشد بهتر می‌تواند با فعالیت‌های جسمانی زندگی روزمره کنار آید، درحالی که فعالیت‌های فردی که آمادگی جسمانی ندارد به علت خستگی متوقف خواهد شد.
آمادگی جسمانی و تندرستی به یک معنا نیستند ولی مکمل یک‌دیگرند. سلامتی به معنای بیمار نبودن است، آمادگی جسمانی به معنای داشتن قدرت کافی برای رسیدن به مواهب زندگی و عدم وابستگی جسمانی به دیگران است. در پزشکی ورزشی و درمان، اثرهای نامناسب شیوه‌ی زندگی نشسته و پیری اهمیت فوق العاده‌ای دارد. بنابراین، فعالیت مناسب بدنی، بخش مهمی از برنامه‌ی درمانی برای مهار و درمان بیماری‌های رگ‌های اکلیلی قلب، فزونی فشار خون عمومی، چاقی، اختلال‌های ماهیچه‌های استخوان‌بندی، بیماری‌های تنفسی، و افسردگی است. آمادگی جسمانی هم‌چنین به فرد احساس سلامتی و اعتماد به نفس می‌دهد.
توصیه‌ی فدراسیون بین المللی پزشکی ورزشی این است که هر کس باید در یک برنامه‌ی منظم تمرین‌های هوازی که شامل سه تا پنج جلسه در هفته و هر جلسه از سی تا شصت دقیقه باشد شرکت کند. تمرین‌های هوازی شامل فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، دوچرخه سواری، قایق رانی، اسکیت، و اسکی است. ورزش‌های با راکت و ورزش‌های گروهی هم اگر شدت آن تنظیم شود و از فعالیت‌های شدید ناگهانی احتراز گردد برای این منظور مناسب هستند. شدت ورزش باید چنان باشد که تعداد ضربان‌های قلب را از پنجاه تا هشتاد درصد متوسط ضربان قلب هر فرد، زیاد کند و در آن دامنه نگه دارد. انتخاب نوع فعالیت هر فرد باید بر اساس عواملی مانند علاقه، فراهم بودن امکانات، سن، و شرایط جسمانی آن شخص باشد. پیش از پرداختن به چنین ورزش‌هایی بهتر است یک معاینه‌ی کلی برای یافتن بیماری‌های احتمالی، توسط پزشک، به خصوص برای افراد مسن (مثلاً سی و پنج سال و بیش‌تر) و افرادی که ناراحتی‌های خطرناک شناخته شده دارند، انجام گیرد. فعالیت بدنیِ منظم در بهبود تندرستی مؤثر است و زندگی را پرثمرتر و لذت‌بخش‌تر می‌سازد.
منبع: راسخون