نویسنده: دکتر شکوفه موسوی
برای رابطه ی بهتر با نوجوانان
برای دستیابی به هر هدفی به برنامه نیاز داریم و برای اجرای هر برنامه ای باید آن را ارزیابی کنیم. وقتی هدف را مشخص کردید: «می خواهم رابطه ام با فرزند نوجوانم بهتر شود.» و برنامه ریزی کردید: «در زمینه ی مهارت های ارتباطی» باید بتوانید در هر لحظه مشخص کنید که آیا در جهت درست هستید یا نه؟ ما در بسیاری از اوقات نمی دانیم که فکر، احساس یا رفتارمان در دستیابی به هدفی که داریم کمکی به ما می کند یا نه.قبل از شروع برنامه های جدید، کمی تأمل کنید و به خود بگویید: «من راجع به این موضوع چه فکری دارم؟ آیا فکرم به هدفم کمک می کند؟ اگر کمک می کند ادامه دهم. اگر برعکس، در جهت خلاف اهداف من است، ادامه ندهم.»
اگر فکرهای زیر را در نظر بگیرید، می بینید دوتای اول غیرمنطقی و دوتای بعدی منطقی هستند.
- بالاخره یه جوری می شه.
- هیچ فایده ای نداره.
- تلاشم نتیجه می ده.
- اگر درست رفتار کنم نتیجه می گیرم.
درباره ی احساسات هم همین طور است. ما می توانیم احساس مان را راجع به هدف مان بشناسیم، اگر مثبت است ادامه دهیم و اگر منفی است تجدیدنظر کنیم.
احساسات زیر را در نظر بگیرید. دوتای اول نامتناسب و دوتای بعد متناسب هستند.
- ذله شدم.
- کلافه و مستأصل شدم.
- احساس می کنم بر اوضاع مسلطم.
- احساس توانایی می کنم.
به همین روش می توانیم رفتارمان را هم بررسی کنیم و بر حسب نفع و ضرر برای اهداف مان، ادامه دهیم یا تجدیدنظر کنیم.
رفتارهای زیر را در نظر بگیرید. دوتای اول نامناسب و دوتای بعدی مناسب هستند.
- قهر کردن با فرزند.
- جر و بحث و انتقاد کردن مدام.
- ایجاد فضای گفت و شنود.
- پرسیدن نظرات و مشورت کردن با فرزند.
انجام دادن این کار نیاز به ثبات و تداوم دارد، چون اغلب اوقات ما از محتوای افکار خود بی خبریم. اما درک این روش آسان است و در تجربیات بالینی برای نوجوانان مقطع راهنمایی هم با موفقیت قابل اجراست.
منبع مقاله :
موسوی، شکوفه؛ (1387)، رابطه ی والدین و نوجوان (با نوجوان خود چگونه رفتار کنید؟)، تهران: نشر قطره، چاپ چهارم
