خوش است خلوت اگر یار، یار من باشد

تفسیر عرفانی
1. خوش و دلپذیر آن است که در کنج خلوت، معشوق فقط به فکر من باشد و با من همراه گردد؛ نه این که من از دوری او بسوزم و او شمع روشنی بخش مجلس دیگران باشد و حتی در این کنج خلوت هم به این عاشق نپردازد و توجهش به رقیبان باشد.
2. من آن معشوق و دلبری که همچون نگین انگشتری حضرت سلیمان که گاه گاه در دست اهرمن و دیو بود، با بیگانگان و رقیبان من همنشین باشد، نمی خواهم و نزد من هیچ ارزشی ندارد.
3. بار خدایا! مپسند که در بارگاه وصال و دیدار معشوق، رقیب من محرم و مورد توجه قرار گیرد و معشوق من عاشق را در اینجا نپذیرد و ناامیدی نصیب من شود.
4. به همای سعادت که سایه اش خوشبختی می آورد و باعث عزّت و سرافرازی می شود، بگو که در سرزمین و دیاری که ارزش ها جا به جا شده و طوطی سخن گو به قدر زغنی مردار خور ارزش ندارد، سایه نینداز.
5. اشتیاق به معشوق و شرح آتش عشق او در دل نیازی به گفتن ندارد، زیرا این حال دل را از سوز و گدازی که در کلام عاشق نهفته است، می توان فهمید.
6. آرزوی رسیدن به دیار تو، ای دلبر من! هیچ گاه از سر من بیرون نمی رود، آری دل بی قرار و پریشان عاشق غریب پیوسته رو به سوی وطن دارد و وطن عاشق آنجاست که معشوق در آن حضور دارد.
7. حافظ اگر همچون گل سوسن دَه زبان هم داشته باشد و سخنگو و نکته دان باشد،در برابر تو از شرمندگی و بی دست و پایی زبانش خاموش می شود و دهانش همچون غنچه بسته می شود و مهر سکوت می خورد.