پرخوري عصبي چيست؟

در بسياري از موارد پرخوري ريشه ي عصبي و رواني دارد. شديدترين نوع پرخوري، پرخوري عصبي ( بوليميا ) است. بعضي افراد از روي عادت در زمان هايي که نگران هستند يا اضطراب دارند به پرخوري روي مي آورند.
افراد مبتلا به پرخوري عصبي هيچ گونه کنترلي روي غذا خوردن ندارند. حتي ممکن است ضعف اراده ي اين افراد در حدي باشد که روي ساير زمينه هاي رفتاري خود هم کنترل نداشته باشند. مثلاً نتوانند خشم خود را کنترل کنند و يا به سيگار و مواد مخدر روي آورند. اين افراد در کودکي وابستگي بيش از حدي به والدين ( به خصوص مادر ) دارند. به عبارتي پر خوري اين افراد ممکن است واکنشي باشد به جدا شدن از مادر.
فرد مبتلا به پرخوري عصبي، دوره هايي از پرخوري وسواس گونه دارد که طي آن سعي مي کند در مدتي کوتاه، حجم زيادي از غذا را سريع بخورد ( بيش تر از معمول ) و اغلب تا حدي پرخوري را ادامه مي دهد که دچار دل درد و يا تهوع و استفراغ مي شود. اين بيماران معمولاً غذاها را نمي جوند و گاهي براي جبران پرخوري ( مانند بي اشتهايي عصبي ) به طور ارادي استفراغ مي کنند و يا از ملين ها و تهوع آورها و يا داروهاي مُدِر استفاده مي نمايند. تفاوت عمده ي اين حالت با بي اشتهايي عصبي آن است که افراد دچار پرخوري عصبي کاهش وزن پيدا نمي کنند و اغلب وزن آن ها در حد طبيعي است. آن ها حتي ممکن است با وجود ترس از چاقي، دچار چاقي شوند. به همين دليل در مواردي براي کنترل وزن از روزه گرفتن و ورزش هاي سنگين استفاده مي کنند و يا ساعات متمادي به ورزش مي پردازند. اين افراد وضعيت متعادل تري دارند و کم تر دچار اضطراب مي شوند.
اين افراد به دنبال هر بار پرخوري دچار يأس و افسردگي و پشيماني مي شوند ولي بعد از چند ساعت مجدداً به پرخوري روي مي آورند.
آن ها معمولاً غذاهاي شيرين و نرم مانند کيک و شيريني را زياد مي خورند که کالري زيادي هم دارد. بعضي از اين بيماران غذاهاي حجيم را ترجيح مي دهند. اغلب در خلوت و تنهايي اقدام به پرخوري نموده و نشانه هاي آن را پنهان مي کنند. مثلاً ظرف غذا را پنهان يا تميز مي نمايند و پوست شکلات ها را قايم مي کنند. اين افراد به علت استفراغ و مصرف ملين و مُدِر ممکن است دچار کاهش پتاسيم و کلرورمنيزيم سرم و يا آلکالوز و افزايش آميلاز شوند. مشکلات گوارشي در اين افراد شايع است.
بعضي بيماري هاي مغزي هم ممکن است همراه با پرخوري باشند، مانند:
- صرع هاي اپيزوديک ( دوره اي )
- بعضي تومورهاي مغزي
- سندرم کلين - لوين و کلاور - بوکي که علاوه بر پرخوري پرخوابي هم به همراه دارد.

درمان پرخوري عصبي چيست؟

روان درماني هاي منظم و طولاني مدت توسط يک روان شناس باليني با تجربه اساس درمان پرخوري عصبي است. مبتلايان به اين اختلال در موارد نادري نياز به بستري شدن دارند، ولي معمولاً درمان سرپايي کفايت مي کند. در روان درماني از روش هاي شناختي- رفتاري استفاده مي شود. گاهي روان درماني هاي عميق مفيد است و فرد حداقل 6 ماه بايد تحت اين نوع درمان قرار گيرد.
به طور کلي بايد انتقادات اطرافيان از اين گونه بيماران، به ويژه در زمينه ي خوردن کاهش يابد. انتقاداتي مانند اصرار به غذا خوردن يا ايراد گرفتن از نحوه ي غذا خوردن آن ها، يا چرايي در مورد نوع مواد غذايي، زمان مصرف غذا، چگونگي صرف غذا، انتقاد از لاغري يا چاقي و بدشکلي. اين ها مواردي هستند که بايد تا حد ممکن حذف گردند. فرد به فعاليت هاي هنري، ورزشي، تحصيلي و اجتماعي تشويق شود، در منزل تنها نماند و سعي شود در تمام طول شبانه روز حداقل يک نفر با وي همراه باشد.
در صورت وجود اضطراب و افسردگي، فرد بايد تحت نظر روان پزشک درمان شود. حتي اگر افسردگي هم وجود نداشته باشد، مصرف داروهاي ضد افسردگي در درمان اين اختلال مفيد است. از مصرف داروهاي ملين و تهوع آورو ديورتيک ( مدر ) بايد اجتناب گردد.
منبع مقاله :
عطاري، عباس؛ (1387)، اختلالات تغذيه اي (مشکلات رفتاري تغذيه در کودکان)، تهران: نشر قطره، چاپ اول