تأثیر محیط و اطرافیان بر شجاعت فرزندان
پرسش :
ما چه طور می توانیم فرزند شجاعی تربیّت کنیم؟
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
در شجاعت بچّه ها محیط، خیلی تاثیر دارد. در روایتی آمده است که وقتی وجود مبارک و نازنین امیرالمومنین علی علیه السلاممی خواستند ازدواج کنند، فرمودند: بروید از یک قبیله ی شجاع برای من همسری انتخاب کنید. البته خیلی ها وقتی می خواهند این روایت را تفسیر کنند و آن را توضیح دهند، بحث ژنتیکی آن را مطرح می کنند. من می خواهم بگویم خیر؛ وقتی فردی همسر شجاعی را انتخاب می کند، این زن محیط شجاعانه ای را به وجود می آورد و بچّه در محیطی رشد می کند که شجاعت وجود دارد؛ لذا اصل مهم در شجاعت بچّه ها، رفتار مادران است.
کودک شاید ابتدا از یک جوجه نترسد. امّا اوّلین بار ترس این بچّه زمانی ایجاد می شود که عکس العمل مادرش را می بیند؛ مثلاً می بیند که این جوجه وقتی به سمت مادر رفت، این مادر جیغ زد؛ بنابراین از این به بعد وقتی جوجه ای به سمت او بیاید، او هم جیغ می زند.
تقلید از والدین
از آن جا که بچّه ها تقلیدگرا هستند ووالدین را الگوی خودشان قرار می دهند، خصوصاً مادر، لذا باید مادر رفتارهای شجاعانه ای داشته باشد و ترس هایی را که صحیح نیستند، از خودش دور کند.با این کار بچّه در این محیط شجاع می شود؛ البته فقط هم مادر نباید مراقب رفتارش باشد؛ بلکه عوامل دیگر هم دخیل است.
ما گاهی در تلویزیون یک شخصیّت کارتونی داریم که ترسو است و وقتی بچّه آن را می بیند، او هم ترسو می شود.یا مثلاً وقتی ما بچّه را در میان جمع می بریم، خصوصاً الان که نزدیک سال نو است و دید و باز دید ها هم زیاد است،وقتی می بیند که بچّه ای در جمع می ترسد و مدّت زیادی هم با او می ماند، او هم ترسو می شود.
لذا محیط خیلی موثّر است و ما باید محیط را به سمتی ببریم که محیط شجاعانه ای باشد و انشاالله که در فرزندان خودمان هم، صفت خوب شجاعت ایجاد شود.
تأثیر رفتار والدین و ارتباط اجتماعی آن ها
گاهی ما روی بچّه های خودمان دقّت لازم را نداریم و با کارهای خودمان باعث ایجاد ترس در آن ها می شویم؛مثلاً وقتی بچّه ای در حال شیطنت است، ما برای آرام کردنش او را از یک حیوان و یا از یک موجود خیالی می ترسانیم؛ مثلاً می گوییم: لولو آمد! این رفتار منجر به این می شود که ما در عرض چند ثانیه ترس را در وجود او نهادینه کنیم؛ بعد هم اگر بخواهیم این حالت را از او دور کنیم، ممکن است چندین ماه زحمت بکشیم ونتوانیم آن را درست کنیم. لذا این کلمات و رفتارهای اجتماعی نامناسب، به بچّه ها آسیب می رساند.
اگر در ارتباطات اجتماعی، پدر و مادرها دقّت کنند، ولی پدربزرگ و مادر بزرگ، این نکته را رعایت نکنند و یا مثلاً خاله و عمو به این نکته ها دقت نکنند، فایده ای ندارد؛ لذا ما باید به محیط های اجتماعی هم دقّت کنیم و به جمع های خانوادگی هم توجّه داشته باشیم تا انشاالله زمینه ی این مشکل فراهم نشود.
در شجاعت بچّه ها محیط، خیلی تاثیر دارد. در روایتی آمده است که وقتی وجود مبارک و نازنین امیرالمومنین علی علیه السلاممی خواستند ازدواج کنند، فرمودند: بروید از یک قبیله ی شجاع برای من همسری انتخاب کنید. البته خیلی ها وقتی می خواهند این روایت را تفسیر کنند و آن را توضیح دهند، بحث ژنتیکی آن را مطرح می کنند. من می خواهم بگویم خیر؛ وقتی فردی همسر شجاعی را انتخاب می کند، این زن محیط شجاعانه ای را به وجود می آورد و بچّه در محیطی رشد می کند که شجاعت وجود دارد؛ لذا اصل مهم در شجاعت بچّه ها، رفتار مادران است.
کودک شاید ابتدا از یک جوجه نترسد. امّا اوّلین بار ترس این بچّه زمانی ایجاد می شود که عکس العمل مادرش را می بیند؛ مثلاً می بیند که این جوجه وقتی به سمت مادر رفت، این مادر جیغ زد؛ بنابراین از این به بعد وقتی جوجه ای به سمت او بیاید، او هم جیغ می زند.
تقلید از والدین
از آن جا که بچّه ها تقلیدگرا هستند ووالدین را الگوی خودشان قرار می دهند، خصوصاً مادر، لذا باید مادر رفتارهای شجاعانه ای داشته باشد و ترس هایی را که صحیح نیستند، از خودش دور کند.با این کار بچّه در این محیط شجاع می شود؛ البته فقط هم مادر نباید مراقب رفتارش باشد؛ بلکه عوامل دیگر هم دخیل است.
ما گاهی در تلویزیون یک شخصیّت کارتونی داریم که ترسو است و وقتی بچّه آن را می بیند، او هم ترسو می شود.یا مثلاً وقتی ما بچّه را در میان جمع می بریم، خصوصاً الان که نزدیک سال نو است و دید و باز دید ها هم زیاد است،وقتی می بیند که بچّه ای در جمع می ترسد و مدّت زیادی هم با او می ماند، او هم ترسو می شود.
لذا محیط خیلی موثّر است و ما باید محیط را به سمتی ببریم که محیط شجاعانه ای باشد و انشاالله که در فرزندان خودمان هم، صفت خوب شجاعت ایجاد شود.
تأثیر رفتار والدین و ارتباط اجتماعی آن ها
گاهی ما روی بچّه های خودمان دقّت لازم را نداریم و با کارهای خودمان باعث ایجاد ترس در آن ها می شویم؛مثلاً وقتی بچّه ای در حال شیطنت است، ما برای آرام کردنش او را از یک حیوان و یا از یک موجود خیالی می ترسانیم؛ مثلاً می گوییم: لولو آمد! این رفتار منجر به این می شود که ما در عرض چند ثانیه ترس را در وجود او نهادینه کنیم؛ بعد هم اگر بخواهیم این حالت را از او دور کنیم، ممکن است چندین ماه زحمت بکشیم ونتوانیم آن را درست کنیم. لذا این کلمات و رفتارهای اجتماعی نامناسب، به بچّه ها آسیب می رساند.
اگر در ارتباطات اجتماعی، پدر و مادرها دقّت کنند، ولی پدربزرگ و مادر بزرگ، این نکته را رعایت نکنند و یا مثلاً خاله و عمو به این نکته ها دقت نکنند، فایده ای ندارد؛ لذا ما باید به محیط های اجتماعی هم دقّت کنیم و به جمع های خانوادگی هم توجّه داشته باشیم تا انشاالله زمینه ی این مشکل فراهم نشود.
