کمک‌های والدین به دانش آموزان دبستانی

پرسش :

امروزه درس خواندن کودکان در خانواده ها به یک معضل تبدیل شده است و والدین اغلب نقش آموزگار را ایفا می کنند. آیا شما با این نقش موافق هستید، و اصولا والدین باید تا چه حد خود را درگیر آموزش فرزندشان کنند؟

پاسخ :
مسلم است که کودک در دوره دبستان، به ویژه در سه سال اول، هنوز به ضرورت دانستن پی نبرده است و نسبت به یادگیری دروس و انجام تکالیف احساس مسئولیت نمی کند. در اینجا خانواده ها باید سعی کنند که به نوعی همراه فرزندشان باشند و در این راستا نظارت، رسیدگی ، کنترل و تشویقهای لازم را انجام دهند.

ممکن است برای مدت کوتاهی در شروع سال تحصیلی کودک نسبت به انجام تکالیف درسی از خود شوق و ذوق و اشتیاق نشان بدهد، اما بعد از مدتی این علاقه کمرنگ می شود. در مورد دانش آموز کلاس اول چنین حالتی طبیعی است و والدین باید بر درس خواندن کودک نظارت داشته باشند و نباید نگران شوند که مبادا کودک به آنها وابسته شود، مبادا کودک بعدها نتواند خودش درس بخواند، مبادا همیشه انتظار داشته باشد تا کسی کنارش بنشیند تا مشقهایش را بنویسد، مبادا انتظار داشته باشد که کسی به او دیکته بگوید تا او بنویسد، و ...
 
ما نباید از این بابت نگران باشیم. در دوره دبستان که پایه تحصیلی کودک شکل می گیرد، کمکهای والدین در جهت یادگیری اهمیت خیلی زیادی دارد. در مورد این کمکها به هیچ وجه گفته نمی شود که مثلا مادر مشق کودک را بنویسد. اما والدین می توانند فضایی را فراهم سازند که کودک بهتر بتواند در آن فضا درس بخواند.
 
همچنین نظارت مستقیم والدین روی تکالیف درسی کودک باعث می شود که آنها از ضعف‌های فرزندشان آگاه شوند و آن ضعفها را به موقع برطرف کنند. بنابراین خانواده باید به نوعی نقش ناظر و هدایت کننده امور تحصیلی فرزندان را بر عهده داشته باشد. والدین باید با آموزگاران ارتباط صمیمانه و تنگاتنگی داشته باشند و وضعیت فرزندشان را به آموزگار او اطلاع دهند و برعکس، آموزگار هم باید والدین را از وضعیت فرزندشان مطلع سازد؛ چرا که هر دوی آنها یک هدف دارند و آن کمک به کودک و پیشرفت اوست.

منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.