شرک و توسل به امامان (علیهم السلام)

پرسش :

ما در سوره ی حمد به خدا می‌گوییم: «تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم» حال آیا کمک خواستن از امام‌ها و توسل به آنها شرک نیست؟

پاسخ :
شرک آن است که ما کسی را جای خدا بشناسیم و صفات ویژه ی خدا به او نسبت دهیم و او را مستقل از خدا ببینیم. اگر ما از کسی کمک بخواهیم و قدرت و توان او را از خودش بدانیم، قطعاً شرک ورزیده‌ایم، ولی اگر از کسی کمک بخواهیم و بدانیم که او هم هرچه دارد از خداست، این کارمان شرک نیست. در این حالت کمک خواستن از آن شخص هم کمک خواستن از خداست.

آیا اگر ما برای بلند کردن یک میز از برادرمان کمک بخواهیم یا برای حل یک معما از هم کلاسی مان یاری بجوییم، این کار ما شرک است؟ بی شک این کار شرک نیست؛ زیرا ما آنها را بی نیاز از خدا و اراده و مدد او نمی دانیم و معتقدیم که آنها هم نیرو، علم و دانش خود را از خدا دارند.

وقتی ما به امام‌ها توسل می‌جوییم، آنها را خدا نمی انگاریم، بلکه آنها را بنده‌های شایسته و مقرب پروردگار می‌شماریم و به همین دلیل دست به دامن آنها می‌شویم. ما وجود امام‌ها و قدرت فوق العاده شان را از خدا می‌دانیم. پس توسل به آنها و کمک خواستن از آنها شرک نیست، بلکه در واقع یاری جستن از خود خداست.

​​​​​​​منبع: هفتاد پرسش و پاسخ درباره‌ خدا، غلامرضا حیدری ابهری، تهران: انتشارات قدیانی، چاپ دوم، 1392.