جراحی برای دررفتگی مادرزادی مفصل هیپ
پرسش :
دختری ۲۷ ساله هستم. دررفتگی لگن مادرزادی دارم و دچار ۴ سانتی متر کوتاهی در پای راست هستم. به نظرشما آیا جراحی لگن من امکانپذیر است؟ تابحال هیچ اقدامی برای درمان انجام ندادم. جدیدا خیلی سریع از راه رفتن خسته میشوم.
پاسخ :
پاسخ از آقای دکتر مهرداد منصوری، متخصص ارتوپدی:
دررفتگی مادرزادی مفصل لگن همان دررفتگی مادرزادی مفصل ران است. بهترین زمان برای درمان این بیماری بلافاصله بعد از تولد بچه است. متاسفانه تعداد زیادی از نوزادان مبتلا به این بیماری یا به موقع تشخیص داده نمیشوند و یا در درمان آنها تعلل میشود. مشکلات درمانی موجب میشود تا بیمار تا آخر عمر دچار مشکلاتی شود که به راحتی قابل درمان نخواهد بود. یکی از این مشکلات بد راه رفتن است.
باقی ماندن دررفتگی در مفصل ران موجب میشود بدن، یکی از مهمترین تکیه گاه های خود را از دست بدهد. هر مفصل مانند تکیه گاه یک اهرم عمل میکند. وقتی این تکیه گاه در مفصل ران از بین میرود ارتباط آناتومیک ران و لگن از بین خواهد رفت. در این موارد در هر گامی که بیمار برمیدارد سر استخوان ران در عضلات پشت باسن به سمت بالا و پایین حرکت میکند. این وضعیت موجب میشود بیمار در حین راه رفتن نیروی زیادی مصرف کند.
در زمان کودکی عضلات بدن نسبت به جثه فرد قوی هستند ولی با افزایش سن همچنانکه تمامی عضلات بدن ضعیف میشوند عضلات لگن در طرف دررفته هم بیشتر ضعیف میشوند. از طرف دیگر با بالا رفتن سن وزن فرد هم بیشتر میشود. این دو عامل یعنی افزایش وزن و ضعف عضلات لگن موجب میشوند تا فرد در حین راه رفتن خسته شود.
کسی که تا دهه سوم عمرش مشکل زیادی در راه رفتن نداشته و حداکثر کمی لنگش داشته است بتدریج مشکلات جدیدی پیدا میکند. لنگش او بیشتر شده و در حین راه رفتن زود خسته میشود. با بالا رفتن سن ممکن است درد مفصل ران هم به این علائم اضافه شود. این درد و ناتوانی ممکن است آنقدر زیاد شود تا اینکه فرد را مجبور کند برای کنترل آن اقدام به عمل جراحی تعویض مفصل کند.
منبع: ایران ارتوپد
پاسخ از آقای دکتر مهرداد منصوری، متخصص ارتوپدی:
دررفتگی مادرزادی مفصل لگن همان دررفتگی مادرزادی مفصل ران است. بهترین زمان برای درمان این بیماری بلافاصله بعد از تولد بچه است. متاسفانه تعداد زیادی از نوزادان مبتلا به این بیماری یا به موقع تشخیص داده نمیشوند و یا در درمان آنها تعلل میشود. مشکلات درمانی موجب میشود تا بیمار تا آخر عمر دچار مشکلاتی شود که به راحتی قابل درمان نخواهد بود. یکی از این مشکلات بد راه رفتن است.
باقی ماندن دررفتگی در مفصل ران موجب میشود بدن، یکی از مهمترین تکیه گاه های خود را از دست بدهد. هر مفصل مانند تکیه گاه یک اهرم عمل میکند. وقتی این تکیه گاه در مفصل ران از بین میرود ارتباط آناتومیک ران و لگن از بین خواهد رفت. در این موارد در هر گامی که بیمار برمیدارد سر استخوان ران در عضلات پشت باسن به سمت بالا و پایین حرکت میکند. این وضعیت موجب میشود بیمار در حین راه رفتن نیروی زیادی مصرف کند.
در زمان کودکی عضلات بدن نسبت به جثه فرد قوی هستند ولی با افزایش سن همچنانکه تمامی عضلات بدن ضعیف میشوند عضلات لگن در طرف دررفته هم بیشتر ضعیف میشوند. از طرف دیگر با بالا رفتن سن وزن فرد هم بیشتر میشود. این دو عامل یعنی افزایش وزن و ضعف عضلات لگن موجب میشوند تا فرد در حین راه رفتن خسته شود.
کسی که تا دهه سوم عمرش مشکل زیادی در راه رفتن نداشته و حداکثر کمی لنگش داشته است بتدریج مشکلات جدیدی پیدا میکند. لنگش او بیشتر شده و در حین راه رفتن زود خسته میشود. با بالا رفتن سن ممکن است درد مفصل ران هم به این علائم اضافه شود. این درد و ناتوانی ممکن است آنقدر زیاد شود تا اینکه فرد را مجبور کند برای کنترل آن اقدام به عمل جراحی تعویض مفصل کند.
منبع: ایران ارتوپد
