ورزش برای دررفتگی لگن مادرزادی

پرسش :

من ۳۷ ساله هستم و در رفتگی مادرزادی لگن در هر دو طرف دارم. آیا باید ورزش خاصی را انجام دهم؟ آیا اصلا باید ورزش کنم؟ یا به گقته بعضی ها باید بیشتر استراحت بکنم تا در آینده با مشکل مواجه نشوم؟

پاسخ :
پاسخ از آقای دکتر مهرداد منصوری، متخصص ارتوپدی:
دررفتگی مادرزادی ران در صورتیکه در زمان کودکی به درستی درمان نشود میتواند در بزرگسالی مشکلات عدیده ای را برای بیمار ایجاد کند. مهمترین این مشکلات درد مفصل ران، لنگش و کوتاهی اندام تحتانی است. از بین این مشکلات درد مهمترین و دردسرساز ترین آنها است. درد میتواند فرد را از داشتن یک زندگی راحت دور کند. علت درد در این بیماران ساییده شدن سر استخوان ران به باقیمانده حفره تغییر شکل داده استابولوم است. در صورت بروز درد شدید بیمار چاره ای جز انجام عمل جراحی تعویض مفصل ران ندارد.

ولی آیا ورزش میتواند تاثیری در کاهش یا افزایش مشکلات این بیماری داشته باشد.

علت لنگش این بیماران کوتاهی اندام تحتانی، ضعف عضلات لگن و دردی است که در مفصل ران احساس میکنند. ورزش میتواند تا حدودی عضلات لگن را تقویت کند. با این حال هر حرکت ورزشی موجب حرکت مفصل ران هم میشود و حرکت مفصل ران در این بیماران نه تنها میتواند شدت درد را افزایش دهد بلکه ساییدگی مفصل را هم بیشتر میکند.

 باید تعادلی را در حین انجام نرمش رعایت کرد. مسلما ورزش های شدید و ضربه ای مناسب این بیماران نیستند. هر حرکت ورزشی را باید تا حدی انجام داد که موجب بروز درد در مفصل ران بیمار نشود. البته درد ممکن است در حین انجام نرمش ایجاد نشده بلکه چند روز پس از آن احساس شود. پس اگر بیمار قصد انجام نرمش یا ورزشی را دارد باید آن را در حداقل ممکن انجام دهد. توصیه میشود اگر بیمار میتواند حرکتی را به مقدار یا شدت خاصی انجام دهد آن را با نصف آن مقدار یا شدت شروع کند. اگر بعد از گذشت یک هفته دردی در مفصل ران ایجاد نشد میتواند مقدار، شدت یا زمان انجام نرمش را بتدریج افزایش دهد.

در انجام نرمش یا ورزش باید دقت کرد حرکات مفصل ران در حداقل ممکن انجام شوند. حرکت زیاد مفصل میتواند شدت ساییدگی را افزایش دهد.

ورزش شنا و پیاده روی برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی سر استخوان ران ورزش مفیدی است.

در بیماران بزرگسال مبتلا به دررفتگی لگن ممکن است سر استخوان ران در درون عضلات لگن باشد و یا ممکن است با قسمتی از حفره استابولوم تغییر شکل داده، همچنان تماس داشته باشد. در گروه دوم احتمال بروز درد بیشتر است. این بیمارن باید دقت بیشتری در جین انجام نرمش و ورزش داشته باشند تا درد آنها بیشتر نشود.

توصیه کلی اینست که این بیماران میتوانند تا حدی که ورزش یا نرمش دردی را در مفصل ران ایجاد نمیکند ورزش کنند ولی باید مراقب باشند حرکات نرمشی، شدید یا ضربه ای نباشد. شنا و پیاده روی برای این بیماران مفید است.

​​​​​​​منبع: ایران ارتوپد