نظرات دانشمندان غیر مسلمان درباره قرآن مجید
پرسش :
دانشمندان غیر مسلمان درباره قرآن مجید چه نظراتی مطرح نموده اند؟
پاسخ :
عظمت قرآن چنان است که نه تنها مسلمانان و پیشوایان بزرگ اسلام آن را به این اوصاف بزرگ مى ستایند؛ بلکه دورافتادگان با خبر نیز پس از غور در آیات این کتاب بزرگ آسمانى، به عظمت آن اعتراف کرده و تعبیراتى دارند که بسیار قابل توجّه است:
«آلبرماله» مورّخ و دانشمند معروف فرانسوى در کتاب «تاریخ عمومى» خود درباره قرآن چنین مى نویسد: «قرآن کتاب به تمام معنا ممتازى است که جایگزین سایر کتاب هاى عالى و دربرگیرنده همه علوم [انسانى] است، کتابى است که هم داراى دستورات مذهبى و هم قوانین مدنى امروز است؛ هم نسخه راهنماى یک قاضى و هم کمال مطلوب یک پیشواى روحانى است».(1)
«ویل دورانت» دانشمند و فیلسوف معروف معاصر در کتاب «تاریخ تمدّن» خود مى نویسد: «قرآن در جان هاى ساده و بى آلایش، عقایدى آسان و دور از ابهام پدید مى آورد که از رسوم تشریفات ناروا دور است و از قید مراسم بت پرستى و کاهنى آزاد. ترقّىِ اخلاق و فرهنگ مسلمین به برکت آن انجام گرفته و اصول نظم اجتماعى و وحدت جمعى را در میان آنان استوار ساخته است». سپس مى افزاید: «عقول آنان را از بسیارى از اوهام و خرافات و ظلم و خشونت رهایى بخشیده و مردم زبون را از حرمت و عزّت نفس برخوردار ساخته و در جامعه مسلمین چنان اعتدال و تقوایى به وجود آورده که در هیچ یک از مناطق جهان که قلمرو انسان سفید پوست بوده است، نظیر نداشت».(2)
«رالف لین تون» نویسنده کتاب «سیر تمدّن» مى نویسد: «آموزشگاه عالى قرآن، راه ترقّى و پیشرفت هر فرد را از هر طبقه به هر مقام هموار ساخته است، به گونه اى که حتّى فرزند یک نفر برده، مى تواند در جامعه اسلامى به مقامات عالى و والا برسد».(3)
پروفسور «دراپرز اروپ» مى گوید: «قرآن شامل پیشنهادها و دستورات عالى اخلاقى است و از بخش هایى تشکیل یافته که مورد قبول همگان قرار مى گیرد. این دستورات به خودى خود کامل و رسا بوده و براى برنامه زندگى مردم راهنماى حیات و ضرورى است».(4)
«جان دیون پورت» مؤلّف کتاب «عذر تقصیر به پیشگاه محمّد و قرآن» مى نویسد: «قرآن به اندازه اى از نقایص مبرّا و منزّه است که نیازمند کوچک ترین تصحیح و اصلاحى نیست و ممکن است از اوّل تا به آخر آن را خواند بى آنکه انسان کمترین ملامتى از آن احساس کند».(5)
«گوته» شاعر و دانشمند مشهور آلمانى مى گوید: «سالیان دراز کشیشانِ از خدا بى خبر ما را از پى بردن به حقایق قرآن مقدّس و عظمت آورنده آن، [حضرت] محمّد[صلى الله علیه وآله]، دور نگاه داشته بودند؛ اما هر قدر که قدم در جادّه علم و دانش گذاردیم پرده هاى جهل و تعصّب نابجا از بین رفته و این کتاب توصیف ناپذیر [قرآن]، جهانیان را به سوى خود جلب نموده و تأثیر عمیقى در علم و دانش جهان مى گذارد، و سرانجام محور افکار مردم جهان مى گردد».(6)
پی‌نوشت‌ها:
(1). فرهنگ اسلام شناسان خارجی، عبداللهی خوروش، حسین، موسسه مطبوعاتی مطهر، اصفهان، ۱۳۶۲ شمسی، ج 1، ص 15.
(2). تاریخ تمدن، ویل دورانت، مترجم: تقی زاده، صفدر و صارمی، ابو طالب، شرکت انتشارت و آموزش انقلاب اسلامی، 1371 شمسی، چاپ: سوم، ص 52.
(3). فرهنگ اسلام شناسان خارجى، همان، ج 1، ص 15.
(4). فرهنگ اسلام شناسان خارجى، همان، ص 14.
(5). از مقدمه کتاب سازمان های تمدن امپراطوری اسلام، استانیلاس گویارد، ترجمه: طباطبائى، فخرالدین، زرین نگار پویا، تهران، 1379 شمسی، ص 111.
(6). تفسیر نمونه، مکارم شیرازى، ناصر، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1374 شمسی، چاپ: اول، ج 1، ص 137.
منبع: پیام امام امیر المؤمنین(علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 7، ص 718.
عظمت قرآن چنان است که نه تنها مسلمانان و پیشوایان بزرگ اسلام آن را به این اوصاف بزرگ مى ستایند؛ بلکه دورافتادگان با خبر نیز پس از غور در آیات این کتاب بزرگ آسمانى، به عظمت آن اعتراف کرده و تعبیراتى دارند که بسیار قابل توجّه است:
«آلبرماله» مورّخ و دانشمند معروف فرانسوى در کتاب «تاریخ عمومى» خود درباره قرآن چنین مى نویسد: «قرآن کتاب به تمام معنا ممتازى است که جایگزین سایر کتاب هاى عالى و دربرگیرنده همه علوم [انسانى] است، کتابى است که هم داراى دستورات مذهبى و هم قوانین مدنى امروز است؛ هم نسخه راهنماى یک قاضى و هم کمال مطلوب یک پیشواى روحانى است».(1)
«ویل دورانت» دانشمند و فیلسوف معروف معاصر در کتاب «تاریخ تمدّن» خود مى نویسد: «قرآن در جان هاى ساده و بى آلایش، عقایدى آسان و دور از ابهام پدید مى آورد که از رسوم تشریفات ناروا دور است و از قید مراسم بت پرستى و کاهنى آزاد. ترقّىِ اخلاق و فرهنگ مسلمین به برکت آن انجام گرفته و اصول نظم اجتماعى و وحدت جمعى را در میان آنان استوار ساخته است». سپس مى افزاید: «عقول آنان را از بسیارى از اوهام و خرافات و ظلم و خشونت رهایى بخشیده و مردم زبون را از حرمت و عزّت نفس برخوردار ساخته و در جامعه مسلمین چنان اعتدال و تقوایى به وجود آورده که در هیچ یک از مناطق جهان که قلمرو انسان سفید پوست بوده است، نظیر نداشت».(2)
«رالف لین تون» نویسنده کتاب «سیر تمدّن» مى نویسد: «آموزشگاه عالى قرآن، راه ترقّى و پیشرفت هر فرد را از هر طبقه به هر مقام هموار ساخته است، به گونه اى که حتّى فرزند یک نفر برده، مى تواند در جامعه اسلامى به مقامات عالى و والا برسد».(3)
پروفسور «دراپرز اروپ» مى گوید: «قرآن شامل پیشنهادها و دستورات عالى اخلاقى است و از بخش هایى تشکیل یافته که مورد قبول همگان قرار مى گیرد. این دستورات به خودى خود کامل و رسا بوده و براى برنامه زندگى مردم راهنماى حیات و ضرورى است».(4)
«جان دیون پورت» مؤلّف کتاب «عذر تقصیر به پیشگاه محمّد و قرآن» مى نویسد: «قرآن به اندازه اى از نقایص مبرّا و منزّه است که نیازمند کوچک ترین تصحیح و اصلاحى نیست و ممکن است از اوّل تا به آخر آن را خواند بى آنکه انسان کمترین ملامتى از آن احساس کند».(5)
«گوته» شاعر و دانشمند مشهور آلمانى مى گوید: «سالیان دراز کشیشانِ از خدا بى خبر ما را از پى بردن به حقایق قرآن مقدّس و عظمت آورنده آن، [حضرت] محمّد[صلى الله علیه وآله]، دور نگاه داشته بودند؛ اما هر قدر که قدم در جادّه علم و دانش گذاردیم پرده هاى جهل و تعصّب نابجا از بین رفته و این کتاب توصیف ناپذیر [قرآن]، جهانیان را به سوى خود جلب نموده و تأثیر عمیقى در علم و دانش جهان مى گذارد، و سرانجام محور افکار مردم جهان مى گردد».(6)
پی‌نوشت‌ها:
(1). فرهنگ اسلام شناسان خارجی، عبداللهی خوروش، حسین، موسسه مطبوعاتی مطهر، اصفهان، ۱۳۶۲ شمسی، ج 1، ص 15.
(2). تاریخ تمدن، ویل دورانت، مترجم: تقی زاده، صفدر و صارمی، ابو طالب، شرکت انتشارت و آموزش انقلاب اسلامی، 1371 شمسی، چاپ: سوم، ص 52.
(3). فرهنگ اسلام شناسان خارجى، همان، ج 1، ص 15.
(4). فرهنگ اسلام شناسان خارجى، همان، ص 14.
(5). از مقدمه کتاب سازمان های تمدن امپراطوری اسلام، استانیلاس گویارد، ترجمه: طباطبائى، فخرالدین، زرین نگار پویا، تهران، 1379 شمسی، ص 111.
(6). تفسیر نمونه، مکارم شیرازى، ناصر، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1374 شمسی، چاپ: اول، ج 1، ص 137.
منبع: پیام امام امیر المؤمنین(علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 7، ص 718.
