اجر خود را در مصیبت ضایع نکنیم

امام علی علیه السلام فرمودند:

یَنْزِلُ الصَّبْرُ عَلَی قَدْرِ الْمُصِیبَهِ وَ مَنْ ضَرَبَ یَدَهُ عَلَی فَخِذِهِ عِنْدَ مُصِیبَتِهِ حَبِطَ عَمَلُهُ.

شکیبایی به اندازه مصیبت فرود آید و آنکه هنگام مصیبت بر ران خویش می کوبد اجر خود را ضایع می کند.

نهج البلاغه، حکمت 136

این یکی اصل کلی است که خداوند به اندازه ظرفیت و طاقت افراد بر آنها مصیبت وارد می کند و هر چه روح بلند و قوی باشد مصیبت بزرگتر است و در این میان آزمایش هم هست. عکس العمل مصیبت دیده خیلی مهم است اگر شکایت کند و به خداوند متعال معترض باشد و یا از نظر فیزیکی به جسم خویش آسیب رساند مثل همان موردی که امام علیه السلام اشاره فرمود بعد از مصیبت بر روی پای خود بکوبد و اظهار نارضایتی کند خداوند اجری برایش منظور نمی کند و در واقع خودش با جزع و فزعی که به راه انداخته اجر خود را از بین می برد.

امام حسین علیه السلام وقتی حضرت زینب علیها السلام را نگران وپریشان دید فرمود:

یا اُخیَّهِ لا یَذهِبَنَّ بِحِملِکَ الشَّیطان
خواهر جان مبادا شیطان حلم تو را ببرد!

خواهر جان آرام باش تقوا را از دست مده شکیبایی را فراموش مکن مگر نه آن است که اهل زمین می میرند به جز خدایی که مردم را به قدرتش آفریده است و روزی همه آنان را زنده م یکند و خود یگانه ونهان است.

یا اُخیَّهَ اِنّی اَقسَمتُ عَلَیکَ فَاُبَرِّی قَسَمی لا تُشَقِّیَ عَلیَّ جَیباً و لا تَخمَشی عَلَیَّ وَجهاً و لا تَدعی عَلَیَّ بِالوَیلِ (1)
خواهر جان تو را قسم می دهم و به این قسم من عمل کن در مصیبت من گریبان پاره مکن و روی مخراش و واویلا مگو.

پی نوشت:
1- ارشاد مفید ص 216

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.