پرهیز کارگزاران حکومتی از تجمل گرایى

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

وَ بَنَى رَجُلٌ مِنْ عُمَّالِهِ بِنَاءً فَخْماً فَقَالَ علیه السلام أَطْلَعَتِ الْوَرِقُ رُءُوسَهَا إِنَّ الْبِنَاءَ یَصِفُ لَکَ الْغِنَى.

یکی از کارگزاران امام علی علیه السلام ساختمان بزرگی ساخت. آن حضرت به او فرمودند: سکه های طلا و نقره سر برآورده خود را آشکار ساختند. همانا ساختمان مجلل بی نیازی و ثروتمندی تو را می‌رساند.

نهج البلاغه: حکمت 347

زندگی اشرافی و مجلل آن هم برای کارگزاران حکومت اسلامی ضرر فردی و اجتماعی دارد. فرد را گرفتار غرور و خود برتربینی می کند و جامعه را نسبت به مسولین حکومت بدبین می نماید.

مشابه اتفاق فوق در برخورد امام علیه السلام با شریح قاضی است که جزو کارگزاران آن بزرگوار بود. وقتی به امام علیه السلام خبر دادند که شریح خانه ای به هشتاد دینار خریده، امام علیه السلام او را احضار کرده و فرمودند: به من خبر دادند که خانه ای به هشتاد دینار خریده ای و سندی برای آن نوشته ای و گواهانی آن را امضا کرده اند. شریح گفت آری.

امیرالمومنین علیه السلام نگاه خشم آلودی به او کردند و فرمودند: ای شریح به زودی کسی به سراغت می آید که به نوشته ات نگاه نمی کند از گواهانت نمی پرسد تا تو را از آن خانه بیرون کرده و تنها به قبر بسپارد.(1)

هدف امام علیه السلام در این برخوردها مبارزه با تجمل گرایی و زیاده روی از استفاده بیت المال مسلمین است. او می خواهد که رهبران و زمامداران مسلمانان مثل طاغوت ها زندگی نکنند زندگی اشرافی نداشته باشند تا محرومین جامعه گرفتار عقده حقارت نشده مجبور شوند دست به کارهای خلاف بزنند تا خود را بالا کشیده و همسو با اهل تجمل شوند.

پی‌نوشت‌:
1- نهج البلاغه، نامه 3

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.