گام به گام با بچه ها (نه ماهگی)

 کودک در شروع نه ماهگی یاد می گیرد برخی کارها را مستقلانه انجام دهد.
 

چکیده: او جنب و جوش بیشتری از خودش نشان می‌دهد. برخی بچه‌ها در این سن یا در حال سینه خیر هستند یا چهاردست و پا راه می‌روند یا اینکه برخی دیگر راه افتاده‌اند. ویژگی هایی که بیان شد مربوط به کودک نه ماهه هست. با ما همراه شوید تا با دیگر ویژگی های کودکان در نه ماهگی آشنا شوید.

تعداد کلمات 979 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

 

کودک، بدون حمایت روی زمین می نشیند. می تواند برای برداشتن یک اسباب بازی از روی زمین بدون از دست دادن تعادل خود، به جلو خم شود دوباره بنشیند و اسباب بازی را دستکاری کند، می تواند در حالی که برای برداشتن اسباب بازی از روی زمین به جلو خم شده است، بدن خود را برای نگاه کردن به اطراف، بچرخاند
با غلت زدن، وول خوردن یا خزیدن، روی زمین به طرف جلو حرکت می کند. با گرفتن دستهای نوزاد برای کشیدن و نشاندن او، چند لحظه مکث می کند تا بدنش را بکشند. اما نمی تواند خود را بلند کنند. با وارد شدن یک ضربه ناگهانی به او، به سمت عقب می افتد. باایستاندن او، به تناوب با هر دو پا، به طور معناداری گام برمی دارد.
 

از نظر بینایی، نسبت به افراد، اشیاء و رویدادهای محیط، بسیار دقیق و هوشیار است. هنگامی که یک اسباب بازی کوچک به طرفش گرفته شود، در حالی که یک دستش را بر روی زمین تکیه گاه کرده است،. بلافاصله دست دیگر را دراز می کند تا آن را بگیرد. با علاقه ای نشاط انگیز، اسباب بازی ها را دستکاری، دست به دست و زیر و رو می کند.
پیش از برداشتن اسباب بازی که به طرفش گرفته نشده، اما در دسترس او قرار داده شده است، آن را زیر نظر می گیرد، به ویژه اگر اسباب بازی برایش نا آشنا باشد.
با انگشت اشاره خود به اشیاء کوچک انگشت می زند و اندک اندک، اشاره به اشیاء دورتر را با استفاده همان انگشت آغاز می کند.
برای کشیدن یک اسباب بازی نخدار به سمت خود، نخ آن را بین انگشت اشاره و شست میگیرد. اشیاء کوچک را با درآوردن انگشت اشاره و شست خود به شکل یک گیره «نامتوازن» می چسبد و برمی دارد.
می تواند با رها کردن اسباب بازی، آن را بر روی یک سطح صاف بیندازد، اما هنوز نمی تواند به طور ارادی آن را بر زمین یا جای دیگر بگذارد.
به جهت مستقیم اسباب بازی بر زمین افتاده یا در حال بر زمین افتادن نگاه می کند. حرکات افراد یا حیوانات را با علاقه ای که چند دقیقه تداوم دارد، از فاصله سه - چهار متری زیرنظر می گیرد.
 

نسبت به اصوات روزمره، به ویژه صدای انسان، دقت مشتاقانه ای دارد. برای برقراری ارتباط با دیگران و ابراز احساسات خوشایند یا ناخوشایند خود، به طور ارادی نجوا می کند.
برای جلب توجه دیگران فریاد می زند. سپس چند لحظه در سکوت گوش می سپارد و دوباره فریاد می زند. با صدای بلند و موزون و ردیفی از سیلاب های بلند تکراری نجوا می کند، مثل: «دا - دا»، «مام - مام»، «آبا - با»، «آگا۔ گا».
تجارب حاکی از آن است که این نجواکردن ها برای سرگرم کردن خود است، اما می تواند نشانهای از برقراری ارتباط مورد نظر کودک با سایرین نیز باشد.
معنای «نه» و «بای بای» را می فهمد.
اصوات نشاط انگیزی که از حلق خارج شود یا سایر اصوات نظیر صدای به وجود آمده از به هم خوردن لب ها، سرفه و «بورررر» را تقلید می کند.
تذکر: نجواها و اصوات کودکانی که دارای نواقص شنوایی جدی هستند، در همان سطح اولیه باقی می ماند و معمولا به مرحله من من های موزون تکراری نمی رسد. تولید من من های ضعیف یا تک لحنی، پس از هشت - نه ماهگی، همیشه باید موجب سوءظن گردد.
 

کودک، تکه کوچکی از غذا را در دست می گیرد، گاز می زند و می جود. هنگام تغذیه، دستش را روی پستان مادر، شیشه شیر یا فنجان می گذارد. هنگام غذا خوردن با قاشق، تلاش می کند تا قاشق را بگیرد.
به هنگام ناراحتی یا مقاومت کردن، خود را به عقب پرتاب و بدنش را منقبض می کند و معمولاً همزمان با این کار، با خارج کردن اصواتی از حلق خود، اعتراض خود را نشان میدهد.
افراد غریبه را از افراد آشنا، آشکارا تشخیص می دهد و قبل از پذیرش پیشروی بیشتر آنها، خواستار حصول اطمینان بیشتر می شود. خود را به فرد آشنا می چسباند و یا صورتش را در قسمتهای بدن او پنهان می کند.
هنوز همه چیز را به سمت دهان خود می برد. زنگ را از دسته آن می گیرد و با تقلید به صدا در می آورد. جغجغه را تکان می دهد، با انگشت اشاره آن را دستکاری می کند و سپس آن را بر زمین می کوبد.
«دالی» کردن و دست زدن را تقلید می کند. اسباب بازی را به دست می گیرد و آن را به طرف فرد بزرگسال دراز می کند، اما هنوز نمی تواند آن را در دست او بگذارد.
اسباب بازی یا شیء را که به تناوب زیر یک بالش با درپوش پنهان و آشکار می شود، زیر نظر می گیرد و پس از پنهان کردن شیء، آن را می یابد. می تواند اسباب بازی را که کاملا زیر یک بالش یا فنجان پنهان شده است، پیدا کند.
هنگام نشستن روی دامن والدین یا پرستاران و هنگام تعویض لباس، تنها به حمایتی گاه به گاه نیازمند است. هنگامی که در آغوش یک فرد بزرگسال است و از مکانی به مکان دیگر برده می شود، خود را صاف نگه می دارد، سرش را به اطراف می چرخاند و نگاه می کند.
 
 
منبع: کتاب «از تولد تا پنج سالگی»

نویسنده: ماری، دی شریدان
مترجم: محمود مزینانی