الگودهی مناسب به والدین کمک می کند تا رفتار فرزندشان را بدون تنبیه اصلاح کنند.
چکیده: الگودهی یکی از شیوه های اصلاح رفتار است که فرزندان از آن بیشترین تاثیر را می گیرند. این نوع از اصلاح رفتار مبتنی بر یادگیری مشاهده ایست. با ما همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.
تعداد کلمات 470 / تخمین زمان مطالعه 2 دقیقه
تعداد کلمات 470 / تخمین زمان مطالعه 2 دقیقه
الگو دهی راهی برای اصلاح رفتار فرزندان
با روش الگودهی می توان رفتار درست را به کودکان آموخت. صرفا لازم است رفتار درست را در مقابل او انجام دهید، خواهید دید که پس از مدتی، رفتار درست از او نیز سرمی زند. در این روش استفاده از گروه همسالان تأثیر رفتار را چند برابر می کند؛ از این رو چنانچه از کمرویی کودک خود رنج می برید، می توانید با فراهم کردن ارتباط او با کودکی که از نظر رفتارهای جرئت مندانه بهتر از کودک شماست به صورت غیرمستقیم رفتار جرئتمندانه را به او بیاموزید. مطمئن باشید که این روش بسیار کارامد خواهد بود و در مدتی کوتاه، نتایج چشم گیری به دست خواهید آورد.
این روش، بر اصل یادگیری مشاهده ای استوار است؛ یعنی بسیاری از آموخته های ما از راه مشاهده رفتار دیگران به دست می آید؛ پس اگر خواهان رفتار درست از ناحیه فرزندتان هستید، خودتان درست رفتار کنید. والدین پیوسته در حال نشان دادن و عرضه الگوهای رفتاری به کودکان خود هستند. کودک شما، حسن رفتار و سوءرفتار را با مشاهده و تقلید رفتار شما و دیگران می آموزد. مراقب باشید که ناخواسته الگویی را به کودک خود ارائه ندهید که نمی خواهید آن را در رفتارش ببینید.
والدین باید بدانند که افزون بر آگاه ساختن کودک، باید در ارائه رفتار درست، خودشان بهترین نمونه برای او باشند. در مرتبه بعد، دوستان فرزندتان را کنترل کرده، اجازه رفت و آمد با هر کسی را به او ندهید. در کلام معصومین (علیهم السلام) ما نیز در خصوص اهمیت دوست، نکات فراوانی وارد شده است؛ از جمله اینکه «هر کس بر دین دوست و همنشینش است».[1]
مهم ترین یادگیری در کودکان، یادگیری مشاهده ای است. کودکان معمولا به صورت بسیار پیچیده و در یادگیری پنهان، شخصیت والدین را همانندسازی می کنند.
کودکان، به ویژه در مواقعی که والدین شان با ناکامی ناشی از مشکل مواجه اند یا با شخص دیگری دچار تعارض شده اند، به رفتار آنها توجهی خاص دارند. کودکان با مشاهده والدین، چگونگی برخورد با ناکامی ها و تعارض هایی را می آموزند که در آینده برای شان پیش خواهد آمد. اگر والدین رفتار درستی نداشته باشند، تنبیه یا تشویق فرزندشان برای داشتن رفتار درست، سودی ندارد؛ زیرا کودک بخش مهمی از آموخته های خود را از راه مشاهده نمونه ها و الگوها فرامی گیرد. والدین چه بخواهند و چه نخواهند، برای کودکان خود الگو هستند، پس الگوی خوبی برای فرزندان مان باشیم.
منبع: کتاب «تنبیه؛ آری یا خیر؟! (شیوه های اصلاح رفتار کودکان)»
نویسنده: مجید همتی
این روش، بر اصل یادگیری مشاهده ای استوار است؛ یعنی بسیاری از آموخته های ما از راه مشاهده رفتار دیگران به دست می آید؛ پس اگر خواهان رفتار درست از ناحیه فرزندتان هستید، خودتان درست رفتار کنید. والدین پیوسته در حال نشان دادن و عرضه الگوهای رفتاری به کودکان خود هستند. کودک شما، حسن رفتار و سوءرفتار را با مشاهده و تقلید رفتار شما و دیگران می آموزد. مراقب باشید که ناخواسته الگویی را به کودک خود ارائه ندهید که نمی خواهید آن را در رفتارش ببینید.
والدین باید بدانند که افزون بر آگاه ساختن کودک، باید در ارائه رفتار درست، خودشان بهترین نمونه برای او باشند. در مرتبه بعد، دوستان فرزندتان را کنترل کرده، اجازه رفت و آمد با هر کسی را به او ندهید. در کلام معصومین (علیهم السلام) ما نیز در خصوص اهمیت دوست، نکات فراوانی وارد شده است؛ از جمله اینکه «هر کس بر دین دوست و همنشینش است».[1]
مهم ترین یادگیری در کودکان، یادگیری مشاهده ای است. کودکان معمولا به صورت بسیار پیچیده و در یادگیری پنهان، شخصیت والدین را همانندسازی می کنند.
کودکان، به ویژه در مواقعی که والدین شان با ناکامی ناشی از مشکل مواجه اند یا با شخص دیگری دچار تعارض شده اند، به رفتار آنها توجهی خاص دارند. کودکان با مشاهده والدین، چگونگی برخورد با ناکامی ها و تعارض هایی را می آموزند که در آینده برای شان پیش خواهد آمد. اگر والدین رفتار درستی نداشته باشند، تنبیه یا تشویق فرزندشان برای داشتن رفتار درست، سودی ندارد؛ زیرا کودک بخش مهمی از آموخته های خود را از راه مشاهده نمونه ها و الگوها فرامی گیرد. والدین چه بخواهند و چه نخواهند، برای کودکان خود الگو هستند، پس الگوی خوبی برای فرزندان مان باشیم.
منبع: کتاب «تنبیه؛ آری یا خیر؟! (شیوه های اصلاح رفتار کودکان)»
نویسنده: مجید همتی
بیشتر بخوانید :
پاداش دادن به رفتارهای مغایر
کودکان آینه رفتار والدین
والدین الگوهای طبیعی فرزندان هستند
الگوهای تربیتی کودکان
پی نوشت :
[1] . محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج 2، ص 375.