حس پرورش در زنان

 مراد از پرورش در این بحث، به نوعی کمک اشاره دارد که یک نفر به شخص دیگری، که غالبا کوچکتر یا ضعیف تر است، عرضه می کند. تصور کلیشه ای این است که زنان پرورنده تر از مردان هستند؛ در واقع، زنان، از لحاظ این ویژگی، خودشان را بالاتر از مردان می دانند (فینگولد، ۱۹۹۴؛ به نقل از: ماتلین، ۲۰۰۸، ص۱۹۱).
وقتی که تعریف عملیاتی نیازمند یک معیار فیزیکی یا رفتاری باشد، زنان و مردان به یک اندازه در برابر کودکان مسئول هستند، اما در مواردی که تعریف عملیاتی مبتنی بر گزارش شخصی (یا خودسنجی) باشد، زنان خودشان را بیش از مردان علاقه مند به کودکان ارزیابی می کنند (هامیلتون، ۲۰۰۱).
 

تحلیل ارزیابی ها نشان داد که دختران پیش دبستانی بیشتر از پسران پیش دبستانی از کودکان نگهداری می کنند، به آنها علاقه نشان می دهند و آنها را بغل می کنند و می بوسند. دختران از نظر معیارهای رفتاری پرورش و تعامل با کودکان، غالبا بالاتر از پسران بودند (ماتلین، ۲۰۰۸، ص۱۹۱)،گرچه ممکن است در برخی فرهنگ ها به دلیل تربیت اجتماعی و شرایط خاص خانواده، پسران نیز در توانایی پرورشی همانند دختران و حتی قوی تر باشند، ولی با توجه به شرایط روحی، روانی و عاطفی زنان و دختران، آنان توانایی بیشتری در این عرصه دارند.
 

مطالعات میان فرهنگی در دوران معاصر نیز جهان شمولی پدیده توزیع نقش ها را برحسب جنسیت تأیید کرده اند. در پژوهشی درباره نقش های خانوادگی ابزاری، یعنی نقش های ناظر به سازگاری گروه خانوادگی با شرایط خارجی فیزیکی و اجتماعی و نقش های خانوادگی ابرازی، یعنی نقش های ناظر به مراقبت از اعضا و حمایت عاطفی، روشن شد که در ۴۶ جامعه از ۵۶ جامعه مورد مطالعه، تمایز میان نقش های ابزاری و ابرازی به شکل مورد انتظار، یعنی به این صورت که قسم اول به مردان و قسم دوم به زنان اختصاص یابد، وجود داشته است (لی، ۱۹۹۵، ص۲۸۹).
با توجه به ویژگی هایی که در آموزه های دینی برای زنان معرفی شده[1] و با توجه به وظایف محول شده به زنان که البته این وظایف تشویق نیز شده است،[2] می توان ادعا کرد که زنان در بعد پرورش و مراقبت، تناسب و توانایی بیشتری دارند و علاقه بیشتری نیز در این رابطه نشان می دهند.



 

---