بهبودبخشی و رهایی از آسیب های ارتباطی و اجتماعی

رنج بردن و احساس بی عدالتی به امور معنوی بسیار مهم مربوط است. ناملایمات و رنج ها معانی بسیار متفاوتی در سنت های دینی دارند و هر دین با آموزه های خود به دنبال رهایی از آنها است. رهایی عبارت از توانایی غلبه بر ناملایمات، تقویت و کسب نیروی ابتکار است. این امر یک فرآیند فعال استقامت، اصلاح خود و رشد در چالش های مکرر زندگی یا بحران ها است. برخی از بازماندگان حوادث آسیب زا به سبب خشم یا سرزنش گرفتار رنج می شوند یا از رشد باز می مانند.
مطالعات در مورد رهایی و رشد پس ضربه ای نشان داده است که منابع معنوی مانند ایمان، اعمال متفکرانه با حمایت متدینان به مردم کمک می کند از جراحت های دردآور بهبود یابند، هزینه های زندگی خویش را بپردازند و زندگی با عشق و محبت کافی را استمرار بخشند (تدسکای و کالون، ۲۰۰۴).

کولز (۱۹۹۷) اصطلاح انرژی اخلاقی را به عنوان منبع تشویق و نیروی اعتقادی روحیه دهنده در گرفتاری ها بنا نهاد. کولز در مطالعه کودکان در سختی ها و خشونت، دریافت که بسیاری افراد از تجارب خود فراتر می روند؛ آنان برای دلسوزی، عدالت و شایستگی ارزش قائل می شوند و با وجود دریافت بسیار اندک، روح سخاوتمندانه ای از خود نشان می دهند. در مطالعه طولی ورنر و اسمیت (۲۰۰۱)، در مورد نجات جوانان در معرض خطر خانواده های فقیر، روشن شد که ایمان یک عامل حفاظت کننده مهم از کودکی تا بزرگسالی است. دین از راه فراهم کردن یک حس معنا، رسالت و رستگاری، آنان را در ناملایمات تقویت می کرد. با مطالعات تکمیلی دریافته اند که می توان در هر مرحله از زندگی رهایی را به دست آورد و زندگی را تغییر داد. بحران ها، بعد معنوی کشف نشده ای را پیش روی فرد قرار می دهد.

رهایی خانواده دربردارنده فرآیندهای کلیدی است که نظام خانواده را قادر می سازد تا در زمان های بحران تجدید نیرو کند. نظام باورهای خانواده برای مقابله با تنیدگی پس ضربه، کاهش بدکارکردی و ناملایمات و رنج، تقویت سازگاری و خوش بینی اعضای خانواده به صحنه می آید.
باورهای فرهنگی و دینی، منابع اولیه اعتقائات مشترکی هستند که از راه گفتگوهای جاری انتقال داده می شوند. باورهای قدرتمند برای رهایی، معناسازی، امید، شجاعت، استقامت و تعالی، همه به سبب معنویت تقویت می شوند. وقتی اعضای خانواده جذب هم شوند و از یکدیگر حمایت کنند، بهتر می توانند مشکلات را حل کنند و با چالش های آینده برخورد کنند. اعمال و ارزش های معنوی مشترک می توانند این پیوندهای حیاتی را تقویت کنند.
امر متناقض در موضوع رهایی آن است که بدترین شرایط می تواند ما را به بهترین شکوفایی برساند. یک بحران می تواند به دگرگونی و رشد در جهات غیر منتظره بینجامد. این امر ممکن است به نوعی به بالا بردن درک از معنا و مفهوم دوستی افرادی خاص، یا به جرقه ای برای ارزیابی دوباره گذشته زندگی برای معنای گسترده تر و احساس رضایت منجر شود. در کانون رنج، به طور عمیق تری درون خویش را می کاویم و به درک دیگران می رسیم، سختی ها همواره راه هایی را برای رشد روح می گشایند.
اعمال و باورهای معنوی به نوبه خود، توانایی مقاومت در برابر ناملایمات و فراتر رفتن از آنها را تقویت می کند. ایمان از کوشش هایی حمایت می کند که فرد را برای پذیرش امرى وراء کنترل توانا می کند. آنچه بیشتر اهمیت دارد، توانایی در معنابخشی به یک موقعیت مخاطره آمیز است و اینکه فرد ایمان داشته باشد که مقاصد بزرگ تری در کار است تا نیرو پیدا کند و در این چشم اندازها نیرو و تسکین یابد.
ناراحتی معنوی یا ناتوانی در آراستن زندگی به معنا، مانع کنار آمدن و برتری بر مسائل می شود. غمگینی معنوی اصطلاح ویتنامی برای اختلال تنیدگی پس ضربه است. تاریخچه خانواده، فرهنگ و معنویت منابعی هستند که با آنها می توان به مراجعان کمک کرد تا در سنت ها، اعمال و انجمن های دینی سرمایه گذاری کنند. راه های جدید معنوی می تواند دید گسترده تری از انسانیت و روابط معنادار در اختیار افراد قرار دهد تا رهایی را در آنها برانگیزاند (والش، ۲۰۰۹).