راهکارهایی در مورد فرار کردن کودکان (بخش دوم)

وقتی کودک تان فرار می‌کند، به جای اینکه به دنبالش بدوید یا سرش داد بزنید، اسمش را با صدای خنده‌دار و کارتونی صدا بزنید یا بازی‌هایی را ترتیب دهید که کارساز باشد.
 

هنگامی که کودک در مقابل وسوسهٔ دویدن سریع مقاومت می‌کند، با بیان اینکه چه کاری را خوب انجام داده است رفتار خوبش را تقویت کنید. اما باز هم روشن کنید که منظورتان چه رفتاری است. گفتن اینکه: «تو امروز مثل یه پسر بزرگ رفتار کردی» کافی نیست، بلکه بهتر است رفتار کودک را با بازگو کردنش برای خود او تشویق کنید. مثلاً بگویید: «من واقعاً ممنونم که وقتی صدات زدم، به طرف من برگشتی.»
 

در حینی که مرحلهٔ فرار کردن کودک ادامه دارد که معمولاً بین ۱۸ ماهگی تا دو سال و نیم خود به‌ خود فروکش می‌کند، بهتر است تا وقتی از خیابان‌های شلوغ خارج نشده و به جایی مناسب‌ تر برای کودک تان مانند پارکی در آن نزدیکی نرسیده‌ اید اجازه ندهید فرزندتان راه برود. کالسکه‌های بچه‌ها برای نزدیک نگه داشتن کودکان نو‌پا خیلی مفید هستند ولی از آنجا که برای حفظ ایمنی کمربند کالسکه باید بسته شود، نباید این‌ طور برایش به نظر بیاید که شما هر بار به او یک افسار می‌زنید. علاوه بر این، راه‌های زیادی وجود دارد که کاری کنید کوچولوی شما احساس کند یک مسافر است و نه یک زندانی!
 
پس بهتر است یک اسباب‌ بازی برای بازی با او همراه ببرید و وقتی مثلاً برای خرید یا خوردن غذا بیرون از خانه جایی می‌روید، نیازهای کودک تان را مد نظر داشته باشید، چون نشستن برای زمان طولانی می‌تواند برای برخی از کودکان نوپا کاری کاملاً دشوار و چالش‌برانگیز باشد. اگر شما می‌دانید که فرزندتان نمی‌تواند زیاد یک‌ جا بنشیند، سعی کنید راهی پیدا کنید تا کارهای وقت‌ گیرتر خود را بدون او انجام دهید.
 

وقتی کودک تان فرار می‌کند، به جای اینکه به دنبالش بدوید یا سرش داد بزنید، اسمش را با صدای خنده‌ دار و کارتونی صدا بزنید یا بازی‌هایی را ترتیب دهید که کارساز باشد. مثلاً بگویید: «فندق کوچولو می‌تونی مامانو بگیری؟» سپس برمی‌گردید و آهسته به سمت دیگری بدوید. این کار برای وسوسه‌ کردن کودک کافی است و خواهید دید که او بلافاصله شروع به دویدن سمت شما می‌کند. بعد کمی دویدن تان را آهسته کنید و اجازه دهید تا به شما برسد و سپس او را بغل کنید و موفقیتش در رسیدن به خودتان را بزرگ جلوه دهید.
 
برایش دست بزنید و هورا بکشید و سپس کاری را که انجام می‌دادید ادامه دهید. این یک راه عالی برای تغییر اوضاع است، البته اگر کودک تان را قبل از اینکه بگوید: «حالا تو منو بگیر» در آغوش بگیرید. کودکان نوپا دوست دارند که گرفته شوند، زیرا باعث می‌شود احساس امنیت کنند. اما قطعاً شما نمی‌خواهید این بازی را در یک مکان عمومی شلوغ که کودک به راحتی می‌تواند از شما دور بیفتد به یک بازی دوطرفه تبدیل کنید.
 

اگر شما یا کودک نوپایتان نیاز به تنوع و کنار گذاشتن کالسکه دارید، دو گزینهٔ ایمن دیگر، آغوشی مخصوص پشت و هارنس هستند. بعضی از مردم احساس می‌کنند که استفاده از هارنس رفتاری تحقیرآمیز با کودکان است یا به نوعی زندانی کردن آنهاست. اما برخی احساس می‌کنند که هارنس بهترین ابزار ممکن برای دادن حس آزادی به کودک و ایمن نگه داشتن اوست. بیشتر کودکان از قرار گرفتن در یک هارنس آن‌قدر ناراحت نمی‌شوند که بزرگسالان از دیدن یک کودک در آن می‌شوند.
 

بردن کودک نوپایتان به خانه فقط به این دلیل که دویده است، لزوماً به او کمک نمی‌کند تا بفهمد چه کار اشتباهی انجام داده است. او می‌تواند رفتن به خانه را به عنوان یک پاداش ببیند یا اصلاً ارتباط بین فرار کردن و برگشتن به خانه را متوجه نشود. با این حال، اگر واقعاً به خاطر اینکه چگونه توانست از شما دور شود، مضطراب و وحشت‌زده‌اید، فکر خوبی است که او را به خانه ببرید تا خودتان کمی آرام شوید.
 
به عبارت دیگر، کاری را که فکر می‌کنید بهتر است انجام دهید اما تصور نکنید که کودک نوپایتان ارتباط بین فرار کردن از شما و بازگشت فوری به خانه را متوجه می‌شود، چون او ممکن است خیلی کوچک‌ تر از آن باشد که این اتفاق را به عنوان عاقبت کارش ببیند و نه زنجیرهٔ عادی حوادث.
 

این یک راهکار قدیمی برای والدین است که قبل از تنبیه به خاطر هر کار اشتباهی که فرزندان شان انجام داده است، سه هشدار قبلی به او بدهند. اما تلاش برای استفاده از این روش برای کودکان نوپا غیرمنطقی است، چون آنها خیلی کوچک‌تر از آن هستند که اهمیت یک سری هشدار را درک کنند. برای کودکان در این سن، یک هشدار بد نیست، اما شمارش معکوس بیهوده است.

منبع: سایت مادرشو