علت سکوت و کم حرفی مردان در زندگی

در نظر داشته باشید اگر سکوت شوهر، ریشه در ناکامی های خاص در زندگی زناشویی باشد؛ لازم است توجه دوباره ای به حقوق و وظایف متقابل زن و شوهر بنمایید.
 

شوهر من خیلی کم حرفه ، چه در جمع و چه وقتی که با هم تنها هستیم. همیشه من باید شروع کننده باشم و ایشان بسیار ساکت است و اهل گفتگو و ارتباط کلامی با من و دیگران نیست؟ برای پاسخ ، خوب است ابتدا سکوت کردن ایشان ریشه یابی شود. علت این امررا در چند احتمال می توان جستجوکرد، هر کدام از پاسخ ها به تنهایی ویا با هم می تواند جواب مناسبی برای سؤال شما باشد. اما احتمالات : الف ) سکوت جزءشخصیت ایشان باشد. ب) سکوت به دلیل ارزش های دینی است. ج) سکوت به دلیل خواسته های ارضا نشده ایشان باشد.

اگر چنین باشد به یاد داشته باشید که کم حرفی شوهر خود را یک مشکل جدی نپندارید؛ اگر کم حرفی جزو شخصیت اصلی ایشان باشد شما تا حدی باید مدارا کنید و این را بدانید که خصوصیتی که طی چندین سال در او شکل گرفته نباید انتظار داشته باشید که زود هنگام برطرف شود. ولی اگر کم حرفی جزو شخصیت کاذب ایشان باشد، این مورد قابل بررسی است؛ کم‏حرفى و سکوت بیش از حد به تدریج از انسان یک موجود عبوس و منزوى مى ‏سازد همان طورى که پرحرفى مذموم است سکوت بی ‏مورد نیز مذموم مى ‏باشد. برخى با عنوان کم ‏حرفى و سکوت، از ارتباط با دیگران احتراز مى‏ کنند و کم‏کم به انزوا کشیده مى ‏شوند؛ در حالى‏ که سخن گویی و لطافت کلام لازمه همکارى و تعاون، برخورد گرم و صمیمى با دیگران است.

سکوت مثبت و منفی: در محافل و برخوردها آن سکوتى ممدوح است که برخاسته از تسلط بر نفس و براى پرهیز از اتلاف وقت دیگران و پرحرفى باشد؛ به عبارت دیگر دو نوع سکوت داریم: سکوت از روى قدرت و سکوت از روى عجز و آن سکوتى ممدوح است که از روى قدرت باشد نه از روى عجز و ناتوانى. در حدیثی از حضرت على(ع) آمده است: «لا خیر فى الصمت عن الحکم کما انه لاخیر فى القول بالجهل؛ آنجا که باید سخن درست گفت، در خاموشی خیری نیست، چنان که در سخن ناآگاهانه نیز خیری نخواهد بود» (نهج ‏البلاغه، کلمات قصار ۱۷۳). حضرت امیر در جایى دیگر با صراحت فرموده‏اند: «تکلّموا تعرفوا؛ حرف بزنید تا شناخته شوید ( زیرا مرد زیر زبانش پنهان است)»، (همان، ۳۸۴۵).
 

درست است که از نظر دین اسلام کم حرفی و سکوت در موارد غیر لازم، کاری پسندیده است تا جایی که امام صادق علیه السلام فرموده اند انسان مؤمن مادامیکه ساکت است بعنوان شخص نیکو کار نزد خداوند تلقی می شود، ولی هنگامی که سخن می گوید ممکن است نیکو کار و یا گناه کار (بواسطه گناهان کلامی) قلمداد شود، ولی اگر انسان در جایی که باید از حق دفاع کند و یا گمراهی را هدایت نماید و مانند آن، سکوت نماید، گرفتار ضد ارزش شده و دچار خسارت و زیان می گردد.

پس بایستى سخنان را طبقه ‏بندى کرد و در موارد لزوم سخن گفت و در موارد غیرضرورى نیز از سخن باز ایستاد؛ مثلاً اگر سخن گفتن براى هدایت کسى یا براى ابراز محبت به همسر و فرزند باشد، بسیار نیکو است. هم‏چنین احوال‏پرسى از دیگران و…؛ ولى اگر سخن لغو و بیهوده و یا خداى ناکرده مشتمل بر گناه باشد، در این صورت بایستى از آن پرهیز کرد.

سعدی نیز در این باب سروده است: اگر چه پیش خردمند خامشی ادب است — به وقت مصلحت آن به که در سخن کوشی. دو چیز طیره عقل است: دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی. و نیز گفته است: سخن گرچه دلبند و شیرین بود — سزاوار تصدیق و تحسین بود. چو یکبار گفتی، مگو باز پس — که حلوا چو یکبار خوردند، بس.

شما می توانید این نکته را به شوهرتان القا نمایید که یکی از راه های شادزیستی در خانواده، صحبت و گفتگو و حرف زدن های سالم اعضای خانواده می باشد و بگویید از لحاظ دینی هم، شاد نمودن خانواده خیلی پر ارزش است قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص):أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ بَعْدَ الصَّلَاهِ إِدْخَالُ السُّرُورِ فِی قَلْبِ الْمُومِنِ بِمَا لَا إِثْمَ فِیه(المناقب، ج۴، ص ۷۵) رسول خدا فرمودند: با فضیلت ترین اعمال بعد از نماز وارد کردن خوشحالی در دل مومن بوسیله چیزی که در آن گناه نیست می باشد.
 

در نظر داشته باشید اگر سکوت شوهر، ریشه در ناکامی های خاص در زندگی زناشویی باشد؛ لازم است توجه دوباره ای به حقوق و وظایف متقابل زن و شوهر بنمایید.

ما به برخی از این وظایف اشاره می نماییم:
– حفظ حریم و احترام و خوش رفتارى با هم.
– تامین نیاز جنسى و روحی و روانی همدیگر.
– اجتناب از سوء ظن ‏هاى بی مورد.
– پرهیز از تندخویی، بدزبانی درشت گفتاری، ترشرویی و سرسنگین بودن در برابر یکدیگر.
– تحقیرنکردن یکدیگر و همین طور خویشان و بستگان همدیگر.
– تندخویى و گاهى بداخلاقى همدیگر را تحمل نمایید.
– گذشت را پیوسته در نظر داشته باشید.
– هرگز به یکدیگر دروغ نگویید و صداقت، امانت، فداکارى رارعایت کنید.
– با تمام توان از میهمانان یکدیگر پذیرایى کنید .
– عیوب یکدیگر را پیش هیچ کس بازگو نکنیدو به رخ هم نکشید.
– در حق همدیگر دعا کنید و از خداوند بخواهید که در کارها موفق تان بدارد.
– ابراز علاقه و عشق کردن در تمام مدت زندگى به هم؛ در مناسبت های مختلف به یکدیگرهدیه بدهید. (هر چند ارزان قیمت)
– بدون اجازه شوهر در مال او تصرف نکنید.
– بدون اجازه و توافق شوهر از خانه بیرون نروید.
– توجه داشتن به مسائل محرم و نامحرم هم در نزد شوهر و هم در غیاب او.
– خود را فقط براى شوهرتان آرایش کنید.
– هیچ‏گاه از مردان دیگر نزد او تعریف ننمایید.
– سطح توقعات و انتظارات خود را با میزان درآمد شوهر تنظیم کنید و از او چیزی که توان تهیه آن را ندارد نخواهید و دائما مردان دیگر را دربا او مقایسه نکنید.

منبع : سایت قرآن ناطق (عج)