انواع ارتباط غیرکلامی (بخش دوم)

نوع پوشش خود یکی از انواع ارتباطات غیرکلامی به شمار می آید. 
 

تماس بدنی، یکی از راه های ارتباط غیرکلامی است که عمدتا از طریق دست دادن صورت می گیرد. از نوع دست دادن افراد می توان پی به عمق رابطه میان دو فرد پی برد. گاه فشردن دست های نشان دهنده محبت دو طرف است و گاه این عمل نشان از قدرت نمایی یک فرد برای دیگری است.
 
در برخی موارد دست دادن، به خودی خود انتقال دهنده هیچ چیزی نیست و کلماتی که در این میانگفته می شود، می تواند پیوند دهنده ارتباطات و یا قطع ارتباطات باشد.
 
نوع دست دادن می تواند در برخی موارد باعث تشخیص اختلالات روانی نیز شود. افرادی که مبتلا به اضطراب هستند در دست دادن هم همین اضطراب را به دیگری انتقال می کنند و می توان از نوع دست دادن لرزان و نیز نصفه و نیمه شان پی برد که این افراد یا مضطربند یا صرفاً در این ارتباط هست که اضطراب دارند. افراد وسواس هم به همین گونه عمل می کنند. این افراد یا به دست خویش دست کشی دارند و یا برای دست دادن از نوک انگشتان خود استفاده می کنند. از همین روی می توان از نوع دست دادن این افراد پی به اختلال روانی ای که با آن دست و پنجه نرم می کنند، برد.
 
این نوع از ارتباط غیرکلامی در میان همسران بسیار مطلوب تر و دارای وسعت بیشتری هست. کمترین حد آن درآغوش کشیدن و نوازش کردن یک دیگر است که موجب عمق بخشی به عشق و محبت همسران نسبت به یکدیگر می شود.
 
نوازشی که میان همسران برقرار می شود، باعث نزدیکی بیشتر میان آن دو و پدیدایی حس اعتماد می شود. این ارتباط صرفاً یک ارتباطی نیست که تاثیری بر روی جسم داشته باشد، بلکه می تواند موجب آرامش و آسایش هر دو طرف شود.[2] در برخی موارد که اختلافات میان همسران شدت می یابد یک رابطه جسمی و در حد بهتر آن یک رابطه جنسی می تواند بسیاری از کدورت های میان آن ها را از بین ببرد. از همین روی می توان یکی از راه های حل تعارض میان همسران را ارتباط فیزیکی  دانست. گاه این ارتباط کاری می کند که هزاران نوشته نمی کند و به راحتی می تواند میان زن و شوهر را اصلاح کند.
 

لحن کلام یا آهنگ کلام امری است که کارایی ارتباطی آن بر کسی پوشیده نیست. کلامی که دارای شدت   در گفتار باشد با کلامی که همراه با یک آهنگ دلنشین باشد، تفاوت ماهیتی و کارکردی دارد. شاید بتوان لحن کلام را ساده ترین نوع ارتباط غیرکلامی دانست، چرا که به راحتی با آهنگ کلام می توان تشخیص داد که فرد از این رابطه چه می خواهد و نوع نگاهش به این رابطه یک رابطه دوستانه هست، طلبکارانه هست، نفرت انگیز و ... است.
 
لحن هایی که ممکن است انسان در کلام خود همراه کند عبارتند از: لحن دوستی، لحن دشمنانه و خصمانه، لحن مغرورانه، لحن حسادت آمیز، لحن تحقیر کننده، لحن طعنه آمیز، لحن همدلانه، لحن عزت مدارانه، لحن ترحم انگیز، لحن صمیمانه، لحن طلبکارانه، لحنی که نشان از اشتیاق دیدارست و ... که می تواند همراه کلام شده و آن را زیبا و یا زشت کند.
 
درباره میزان تاثیرگذاری لحن کلام پژوهشی صورت گرفته است و سهم هر کدام یک از کلام و آهنگ کلام را در ارتباط با دیگران بیان کرده است. در این پژوهش آمده است که هفت درصد از تاثیرگذاری مربوط به کلام بوده، 37 درصد مربوط به آهنگ و لحن کلام و 55 درصد به تاثیرگذاری زبان، رفتار و حرکات است.[3] این تحقیق این را بیان می کند که میزان تاثیرگذاری لحن کلام بیشتر از خود کلام است. از همین روی گفته می شود که خوب است حرف خوب را خوب گفت. چه بسیار کلمات نصیحت گونه ای که با لحنی تند و خشمگین گفته می شود و آنگونه تاثیری که متوقع هستیم، حاصل نمی شود.
 
برای تاثیرگذاری بهتر کلام لازم است لحن کلام منطبق بر نوع کلام باشد. سخنی که از روی خشم است نه تنها کلام و کلمات باید نشان از خشم باشد که لحن کلام نیز باید این ویژگی را داشته باشد و اگر گوینده قصد محبت به دیگری را دارد هم باید کلام و کلمات او محبت گونه باشد و هم لحنی که او می خواهد سخن گوید دارای این ویژگی باشد.
 

اگر شما به یک مهمانی دوستانه ای دعوت شوید، سعی می کنید بهترین لباس های خود را بپوشید تا به دیگران نشان دهید حضورتان در جلسه مهم بوده است. ولی اگر بخواهید جایی بروید که میلی برای رفتن به آنجا ندارید، حتماً لباس هایی را خواهید پوشید که این ناخرسندی از حضورتان در آن جلسه و یا مهمانی در نوع پوششتان خود را نشان دهد.
 
با این توضیحی که بیان شد، می توان پی برد که پوشش نقش مهمی در ارتباط های انسان با دیگران ندارد. منتهی باید در این مورد توجه داشت که نوع پوشش نباید منجر به خودنمایی هایی از سوی انسان در جمع شود.
 
پی نوشت: