همه چیز درباره لکنت زبان در کودکان (بخش اول)

اشتباهات گفتاری کودکان در سن پیش‌دبستانی رایج است و بیشتر در قالب تکرار سیلاب‌ها و کشیدن اول صداهاست.
 

لکنت زبان در کودکان یک ناهنجاری مادرزادی است که تحرک زبان را کاهش می دهد و باعث ناراحتی در هنگام شیر دهی و صحبت می شود. این بیماری که به آنکیلوگلوسی نیز معروف است ۵% از کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد و میتواند کمی برای کودک آزار دهنده باشد. اما نگران نباشید ، این بیماری همانند دیگر بیماری ها قابل درمان است. همه می‌دانیم که لکنت زبان یا ناروانی گفتار، نوعی اختلال در قدرت تکلم است، اما ما در مورد علائم، علل، راهکارها و درمان لکنت زبان چه می‌دانیم؟ و مهم‌تر از آن، چقدر از نحوهٔ رفتار با کودکان دارای این ویژگی شناخت داریم؟ در این مطلب می‌توانید با همه چیز در رابطه با لکنت زبان در کودکان آشنا شوید.
 

زبان انسان یکی از قوی ترین عضله های بدن است که انعطاف پذیری فراوانی دارد. این قدرت و انعطاف پذیری باعث می شود تا زبان در جهات مختلف حرکت کند و غذا را دستکاری کرده و امکان صدور صداهای خاصی را فراهم کند. پرده زیر زبانی که فرنولوم نیز نامیده می شود این انعطاف پذیری را کنترل می کند.

برخی از نوزادان با یک فرنولوم زبانی متولد می شوند که کوتاه تر از حد نرمال می باشد. کوتاهی فرنولوم انعطاف پذیری زبان را محدود کرده و باعث مشکلاتی در دهان می شود. طول زبان به صورت آزاد ۱۶ میلی متر بوده و کوتاه تر از آن به شما کمک می کند تا میزان آنکیلوگلوسی کودک مشخص شود. به موارد زیر توجه کنید :
مورد اول : زمانی است که زبان آزاد بین ۱۲ تا ۱۶ میلی متر باشد.
مورد دوم : زمانی است که زبان آزاد بین ۸ تا ۱۱ میلی متر باشد.
مورد سوم : زمانی است که زبان آزاد بین ۳ تا ۷ میلی متر باشد.
 

تولید و ایجاد کلمات از طریق صدا، حرف زدن یا گفتار نام دارد و همین حرف زدن است که باعث ایجاد مکالمه و شروع روابط اجتماعی با دیگران می‌شود. گفتار نیز فرایند پیچیده‌ای است که از ایده‌پردازی در ذهن شروع می‌شود و با حرکت‌های همزمان و هماهنگ عضلات لب‌ها، زبان، حلق، حنجره، دیافراگم و عضلات قفسهٔ‌سینه تکمیل خواهد شد. اختلال در گفتار به صورت وقفه یا گیر، تکرار کلمه یا بخشی از کلمه یا کشیده شدن بیش از اندازهٔ تولید برخی اصوات اتفاق عجیبی نیست، اما وقتی میزان این اختلالات آن‌قدر زیاد شود که روند طبیعی گفتار دچار مشکل شود، دیگر با روان نبودن موقتی و طبیعی گفتار مواجه نیستیم، بلکه با پدیده‌ای به نام لکنت زبان مواجه هستیم. لکنت زبان یا ناروانی گفتار، یک نوع اختلال گفتاری ارتباطی است. به عبارت دیگر، لکنت، مشکل در روش معمولی سخن گفتن است که شامل شکل‌های مختلفی مثل تکرار یا کشیدن حروف اول، بیان پرفشار بخش اول کلمه، توقف کامل کلمه یا حذف تلفظ کلمه می‌شود.

زمان ایجاد لکنت زبان در کودکان چه سنی است داشتن لکنت زبان لزوماً نشان‌دهنده‌ٔ وجود مشکل نیست، به خصوص در سن زیر سه سال. لکنت زبان مرحله‌ای نرمال و طبیعی است، به ویژه وقتی مهارت‌های فکری و زبانی کودک با سرعت بیشتری از مهارت‌های گفتاری و مهارت‌های حرکتی ظریف او رشد می‌کند. همچنین گاهی اوقات او برای گفتن چیزی که در ذهنش است چنان هیجان‌زده است که نمی‌تواند کلمات را با سرعت کافی به زبان بیاورد. اما اگر لکنت زبان بیش از شش ماه ادامه داشت یا اگر لکنت کودک به اندازه‌ای زیاد است که او در تلاش برای بیرون کشیدن کلمات به فکش فشار می‌آورد یا صورتش را کج و معوج می‌کند، لازم است در مورد آن با پزشکش صحبت کنید.

لکنت زبان می‌تواند در هر سنی ایجاد شود، اما بر اساس آمار موجود، لکنت زبان کودکان معمولاً بین دو تا پنج سالگی بروز می‌کند. همچنین در حدود شش یا هفت سالگی با شروع مدرسه، به دلیل شرایط هیجانی و افزایش اضطراب‌ها، احتمال دارد بروز لکنت در یک کودک دبستانی بیشتر هم بشود.

اشتباهات گفتاری کودکان در سن پیش‌دبستانی رایج است و بیشتر در قالب تکرار سیلاب‌ها و کشیدن اول صداهاست. از آنجا که کودک در این سن‌ها نسبت به شیوهٔ گفتار خود آگاهی ندارد، معمولاً نگرانی خاصی هم در مورد حرف زدنش احساس نمی‌کند و اگر درمان لکنت در این مرحله شروع شود، درصد بهبود و رفع مشکل بسیار بالا خواهد بود.

در دوران دبستان، کودک به ‌دلیل فشارهایی که از سوی هم‌کلاسی‌ها، آموزگاران و والدینش بر او وارد می‌شود، نسبت به مشکل گفتاری خود آگاه می‌شود و لکنت داشتنش را به‌ عنوان مشکلی جدی می‌پذیرد. کودکان دارای لکنت زبان در این مرحله تصور می‌کنند با فشار آوردن به خود، بر هم زدن‌ پیاپی چشم‌ها، تغییر حالت‌های صورت و اخم کردن می‌توانند مانع از لکنت خود شوند و این رفتارهای ناخودآگاهانه در او پس از مدتی به بخشی از عکس‌العمل‌های کلامی‌اش تبدیل می‌شود.

در سن قبل از شروع نوجوانی، کودک با تغییرات مربوط به بلوغ خود روبه‌رو خواهد بود و مشکل لکنت او در موقعیت‌های خاص و جدیدی مثل صحبت با افراد غریبه، خرید، دوست‌ پیدا کردن، صحبت کردن در کلاس درس و گفت‌وگوهای تلفنی با دوستانش مشاهده می‌شود. نوجوانی که لکنت زبان دارد، ممکن است از بسیاری موقعیت‌های شیرین زندگی خود دوری کند و از ترس این موضوع که مورد تمسخر و تحقیر دیگران قرار گیرد، منزوی، کم‌حرف، مضطرب و افسرده شود. در این مرحله گویش بچه‌ها بسیار کوتاه و محدود به واژه‌هایی می‌شود که برای بیان و ادای آنها مشکلی ندارد.
 
ادامه دارد...

منبع: سایت مادرشو