انواع عفونت تنفسی و روش های مقابله با آن (بخش اول)

یکی از دلایل عمده ذات الریه عفونت باکتریایی است. پنومونی باکتریایی معمولاً باعث سرفه و درنتیجه باعث ایجاد مخاط (خلط) در ریه ها می شود.
 

اینترو ویروس های غیر از فلج اطفال، به گروهی از ویروس های بسیار شایع گفته می شود که سالانه 10 تا 15 میلیون عفونت تنفسی ایجاد می کنند. بسیاری از اینترو ویروس های غیر فلج اطفال مانند enterovirus 71 وجود دارند که باعث شیوع بیماری های بزرگ دست، پا و دهان در سراسر جهان شده اند، اما به طور معمول بیشتر افراد آلوده به اینترو ویروس چیزی بیش از سرماخوردگی را تجربه نمی کنند.

هر فردی می تواند اینترو ویروس را  که از طریق تماس فرد به فرد نیز منتقل می شود دریافت کند. کسانی که احتمال بیشتری برای بروز علائم اینترو ویروس را از خود نشان می دهند، نوزادان، کودکان و نوجوانان هستند. اینترو ویروس ممکن است در ابتدا شبیه به سرماخوردگی همراه با تب، آبریزش بینی، عطسه، خارش پوستی، تاول های دهان و درد بدن و ماهیچه ها باشد.

در میان انواع گوناگون اینترو ویروس، حدود نیمی از آن ها به عنوان عوامل موثر در تحریکات پوستی شناخته شده اند. افرادی که تحت تأثیر علائم انترو ویروس قرار دارند ممکن است در تنفس نیز مشکل داشته باشند و دچار خس خس سینه شوند.
 

بسیاری از بیماران آلوده می توانند توسط پزشک و مراقبت های اولیه فردی معالجه شوند. در صورت بروز عوارض، متخصصان بیماری های عفونی، متخصصان مراقبت های ویژه، متخصصان قلب و عروق و یا متخصصان ریه ممکن است به درمان آن ها کمک کنند. در حال حاضر هیچ داروی ضد ویروسی برای اینترو ویروس های غیر فلج اطفال در دسترس نیست.
 

آنفولانزای فصلی یک بیماری حاد تنفسی است که در اثر ویروس های آنفولانزای A یا B ایجاد می شود و برای کودکان، سالمندان و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف خطرناک است. آنفلوانزا مسری است و هر وقت یک فرد آلوده عطسه و یا صحبت کند، از طریق قطرات منتقل می شود. کودکان ممکن است برای بیش از هفت روز نقش ناقل را برای ویروس آنفولانزا ایفا کنند و برخی از افراد مبتلا به عفونت تنفسی نیز ممکن است علائم آنفولانزا را تا مدتی نشان ندهند.

بیماری آنفولانزا یک تا چهار روز پس از ورود ویروس به بدن شما شروع می شود و می تواند باعث تب، لرز، گلو درد، آبریزش بینی، درد عضلات یا بدن، سردرد و خستگی شود. علائم آنفولانزا در کودکان ممکن است شامل استفراغ و اسهال نیز باشد.
 

اگرچه ممکن است آنفولانزا به خصوص در کودکان باعث استفراغ و اسهال شود، اما این لزوماً به این معنا نیست که کودک مبتلا به آنفولانزای معده است. آنفولانزای معده در اثر عفونت روده از ویروس، معمولاً روتا ویروس یا نورو ویروس ایجاد می شود. به عبارت دیگر، آنفولانزای معده در واقع یک بیماری متفاوت است نوعی از انفولانزا است.
 

مرکز کنترل بیماری (CDC) تخمین می زند هر ساله حدود 20،000 کودک زیر 5 سال به دلیل عوارض آنفولانزا در بیمارستان بستری می شوند. عوارض شدید در کودکان زیر 2 سال شایع است.
 

همه افراد 6 ماهه و بالاتر باید سالانه یک واکسن آنفولانزا دریافت کنند تا از ابتلا به عفونت تنفسی جلوگیری شود. واکسن ها حاوی ویروس غیرفعال (مرده) هستند که باعث ایجاد پاسخ ایمنی بدون بروز عفونت می شوند. این به بدن کمک می کند تا آنتی بادی های آنفولانزا را تولید کند و از این طریق مانع عفونت بیشتر شود. اسپری بینی حاوی ویروس زنده ضعیف است و برای استفاده در افراد 2-49 ساله تأیید شده است.

فراتر از واکسیناسیون، متخصصان توصیه می کنند کودکان را در صورت ابتلا به آنفولانزا در خانه نگه دارید. شستن دست ها با آب و صابون و یا استفاده از دستمال حاوی الکل توصیه می شود. از اشتراک مواد غذایی، ظروف، ملحفه و لباس با کودکانی که مبتلا به آنفولانزا هستند خودداری کنید. برای جلوگیری از شیوع ویروس های آنفلوانزا، سطوح لمس شده مانند اسباب بازی ها و مناطق بازی را تمیز و ضد عفونی کنید.
 

آنفولانزای فصلی در بزرگسالان نیز به دلیل ویروس های آنفلوانزا A یا B ایجاد می شود. آنفولانزا می تواند غیرقابل پیش بینی، و علائم آن نیز می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. علائم آنفولانزا در بزرگسالان اغلب با کودکان مشابه است: تب، لرز، گلودرد، آبریزش یا گرفتگی بینی، درد عضلات یا بدن، سردرد و خستگی. استفراغ و اسهال نیز ممکن است از جمله علائم آنفلوانزا در بزرگسالان باشد، اگرچه این در کودکان شایع تر است.
 

عوارض آنفولانزا می تواند شامل ذات الریه باکتریایی، عفونت گوش، عفونت سینوس، کم آبی و بدتر شدن شرایط پزشکی مزمن مانند نارسایی احتقانی قلب، آسم و یا دیابت باشد. در مرکز کنترل بیماری ها تخمین زده می شود که  سالانه 200000 نفر به دلیل عوارض آنفولانزا بستری می شوند و مرگ و میر ناشی از آنفولانزا از سالانه 3000 نفر به 49000 نفر افزایش یافته است که این بستگی به شدت ویروس آنفولانزا در یک فصل خاص دارد. سالمندان و افراد دارای سیستم ایمنی به خطر افتاده در معرض خطر بیشتری هستند.
 

هر ساله ویروس های آنفلوانزا مختلفی در زمان های مختلف شیوع می یابند. در ایالات متحده، فصل آنفلوانزا از اوایل ماه اکتبر آغاز می شود و اواخر ماه می به پایان می رسد. عفونت های آنفولانزا معمولاً در ژانویه / فوریه یا بعد از چند سال به اوج خود می رسد.
 

دریافت واکسن آنفولانزای فصلی بهترین روش برای جلوگیری از ابتلا به آنفولانزا است. همه بزرگسالان سالم و واجد شرایط باید در فصل وجود آنفولانزا، واکسن آنفولانزا را دریافت کنند. دو هفته پس از زمان واکسیناسیون طول می کشد تا آنتی بادی ها در بدن ایجاد شوند تا از بدن در برابر آنفولانزا محافظت کنند. بعضی از افراد برای واکسینه شدن دربرابر آنفولانزا مناسب نیستند. سن، سابقه سلامتی و پزشکی و آلرژی فرد (از جمله آلرژی به تخم مرغ) باید قبل از دریافت واکسن آنفولانزا در نظر گرفته شود.
 

یکی از دلایل عمده ذات الریه عفونت باکتریایی است. پنومونی باکتریایی معمولاً باعث سرفه و درنتیجه باعث ایجاد مخاط (خلط) در ریه ها می شود. هر کسی ممکن است آلوده شود، اما برخی از افراد در معرض خطر بیشتری قرار دارند، از جمله کسانی که:
- از عفونت ویروسی رنج می برند
- به بیماری تنفسی دیگری مبتلا هستند، یا
- در حال بهبودی و دوران نقاهت بعد از عمل جراحی هستند.

آنتی بیوتیک ها در درمان ذات الریه باکتریایی بسیار مؤثر هستند، البته این تا زمانی است که باکتری ها در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم نباشند. اکثر افراد بهبودی را طی دو تا سه روز پس از شروع درمان با آنتی بیوتیک مشاهده می کنند، اما برخی موارد حتی نسبت به آنتی بیوتیک های IV نیز مقاومت بیشتری از خود نشان می دهند. پنومونی باکتریایی، به جز سل، خیلی مسری نیست. آنها می تواند از باکتری هایی که به طور معمول در بینی یا گلو یافت می شوند، ایجاد شوند و به دلایل مختلف به ریه ها منتقل شده و باعث عفونت آن ها شوند.
 

گرچه پنومونی پیاده یک اصطلاح پزشکی نیست، اما بسیاری از مردم از این عبارت برای توصیف شکل خفیف ذات الریه استفاده می کنند. یک سوم کسانی که به باکتری مایکوپلاسما پنومونیه (M. pneumoniae) آلوده می‎ شوند این شکل خفیف از ذات الریه را تجربه می کنند. ویروس ها نیز می توانند باعث بروز این نوع عفونت شوند. این عفونت های ریوی اغلب در مکان های شلوغ مانند مدرسه، پادگان های نظامی، آسایشگاه ها و بیمارستان ها رخ می دهد.
 

ذات الریه ویروسی یک عفونت ریوی است که در هر فردی و در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما در کودکان خردسال و سالمندان بیشتر دیده می شود. ویروس ها شایع ترین علل آنفلوانزا A یا B، ویروس همگام سازی تنفسی (RSV)، پارا آنفلوآنزا و آدنو ویروس هستند. در سراسر جهان، ذات الریه ویروسی عامل اصلی مرگ در میان کودکان زیر 5 سال است.
 

از آنجا که ذات الریه ویروسی در اثر وجود میکروب های عفونی ایجاد می شود، مسری است. با این حال، این عفونت ریه کمتر از آنفولانزا مسری است. اگر سیگار می کشید و یا برخی شرایط اساسی پزشکی مانند دیابت یا بیماری قلبی وجود دارند، خطر ابتلا به این عفونت افزایش می یابد. ممکن است دچار تب، لرز، تنگی نفس، خستگی، درد عضلات، سردرد، تعریق، خارش پوست، ترشح خلط و سرگیجه شوید (به خصوص در افراد مسن).

بر خلاف ذات الریه باکتریایی، آنتی بیوتیک ها در درمان ذات الریه ویروسی کمکی نمی کنند. پزشک ممکن است داروهای ضد ویروسی تجویز کند. از آنجا که ویروس های مختلفی ممکن است باعث ذات الریه شوند، پزشک بسته به میکروب آلوده کننده، داروهای درمانی متفاوتی را انتخاب می کند.

پنومونی ویروسی اغلب از طریق واکسن برای ویروس های تحریک کننده قابل پیشگیری است (به عنوان مثال، آنفولانزا). علاوه بر این، پاکیزگی می تواند به جلوگیری از شیوع ویروس های ایجاد کننده ذات الریه کمک کند: دست ها را اغلب به مدت حداقل 20 ثانیه با صابون و آب بشویید (مخصوصاً قبل از خوردن یا تهیه غذا)، از افرادی که به نظر مریض هستند دوری کنید و دست های خود را از چشم ها، گوش، بینی و دهان دور نگه دارید.

ادامه دارد...

منبع: سایت دکتر سلام