توصیه های برای پدر خوب شدن

پدر به عنوان فردی که تامین معاش بر عهده او قرار دارد باید دقت ویژه ای داشته باشد که روزی حلال بر سفره خود قرار می‌دهد.
 

پدر یک واژه ای است که هر روز اسم آن را می‌شنویم و یکی از مقدس ترین واژه هاست. پدر به عنوان ستون و رکن است که کانون خانواده بر آن استوار است و اگر پدر نباشد، آن خانواده متزلزل و آسیب پذیر خواهد شد. پدر کسی است که سختی می‌کشد تا فرزندانش در آرامش باشند. پدر در تصور فرزندان به عنوان بهترین الگو، قوی ترین فرد،نماد استقامت و فردی که توانایی حل کردن بسیاری از مشکلات را دارد. این تصورات باعث خواهد شد تا وظیفه پدر سنگین تر شود، چون تاثیرگذاری زیادی دارد. ابن نوشتار می‌خواهد توصیه های به پدران داشته باشد. 
 

اینکه خودتان را اسیر مادیات کنید و تمام زمان های ارزشمند خود را صرف کار کردن کنید باعث خواهد شد تا فرزند از وجود پدر، تنها اسم آن را درک کند نه وجود واقعی و حمایتی پدر را. زمان خود را مدیریت کنید و برای فرزندتان که قرار است آینده ای شما باشد وقت بگذارید. چون تربیت کردن فرزند سالم باعث خواهد شد تا خودتان لذت ببرید. برای اینکه فرزند خوب تربیت کنید باید در کنار فرزندتان باشید تا وجود شما را درک کند. زمان به سرعت می‌گذرد و نوزاد شما وارد کودکی و از کودکی به مراحل بالاتر می‌رود و زمانی به خودتان خواهید آمد که فرزندی برومند در مقابل شما قرار دارد که خوب تربیت شود باعث آرامش شما و اگر بد تربیت شده باشد باعث رنجش شما می‌شود. پس پدر خوبی باشید و زمانی را برای بودن با فرزندتان در نظر داشته باشید. «آن که می‌خواهد فرزندش نیکو ساخته شود، باید همیشه در صحنه تربیت حاضر باشد. و این هشداری است که باید به والدین گفت که اگر امروز به فرزندان خویش نرسیم، چه بسا امکان رسیدگی به طفل در فردا دیر خواهد شد.»[1]

نکته: پدری می‌تواند تاثیرگذار باشد و فرزندش را تحت تاثیر قرار دهد که در خانه باشد و در حضور کودک باشد ، همدم و همبازی او باشد ، به او محبت کند و وجود خودش را دریغ نکند. 

پدر مسئول دادن آگاهی های لازم و پرورش فرهنگی فرزندان است. از نظر کودک اوست که همه چیز را می داند و توانائی های زیادی دارد. پدر باید برای فرزند خود اعتماد ایجاد کند و این حس را در کودک بوجود بیاورد که پدرش فرد ارزشمند است. 

امام علی (علیه‌السلام) در نامه ای که برای امام حسن (علیه السلام) نوشتند، به این نکته اشاره کردن؛ پسرم! اگر چه من به اندازه پیشینیان عمر نکرده ام، ولی در کردار آنها نظر افکندم و در اخبارشان اندیشیدم و در آثار شان سیر کردم، تا آنجا که گویی یکی از آنها شده ام، بلکه با مطالعه تاریخ آنان گویا تا پایان عمرشان با آنان بوده ام. پس قسمت‌های روشن و شیرین زندگی آنان را از قسمت‌های تیره آن شناختم و زندگانی سودمند آنان را با دوران زیان بارش شناسایی کردم. سپس از هر چیزی، مهم و ارزشمند آن را و از هر حادثه ای، زیبا و شیرین آن را برای تو برگزیدم و ناشناخته‌های آنان را دور کردم. پس [با دانشی فراوان و اندوخته‌هایی انبوه]، آن گونه که پدری مهربان نیکی‌ها را برای فرزندش می‌پسندد، من نیز بر آن شدم تا تو را با خوبی‌ها تربیت کنم. [2] 

نکته: پدر به عنوان معلم خانواده است و یکی از مهمترین وظیفه معلم این است که در تعلیم و تربیت کودک کوشا با‌شد. 
 

پدران خوب کسانی هستند که اسیر جوش و خروش نمی‌شوند و به فرزندشان خشم نمی‌گیرند. آنها سختی ها را در درون خود پنهان می‌کنند و نمی‌گذارند که انرژی منفی به سمت فرزندشان برود. بلکه در مقابل سختی ها صبر می‌کنند و به فرزندشان آموزش صبر کردن می‌دهند. پدری که خشن و عصبی باشد نمی‌تواند پدر خوبی باشد.
 

درخت زمانی که نهال است می‌توانید او را شکل دهید و حتی از ریشه در بیاورید و به مکان دیگر منتقل کنید اما اگر این نهال تبدیل به درخت بزرگ شود، شما نه می‌توانید او را شکل دهید و نه به جای دیگر منتقل کنید. تربیت کودک دلبندتان همین گونه است،اگر در کودکی برای تربیت او وقت بگذارید می‌توانید فرد خوبی تربیت کنید اما اگر وقت نگذارید و به سن بالاتر برسد و از تربیت او ناراضی باشید باید هزینه های بیشتری کنید تا تربیت او را تصحیح کنید. 

حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه خویش به فرزندش امام حسن (علیه السلام) در این باره چنین می‌فرماید: «پس در تربیت تو شتاب کردم، پیش از آن که دل تو سخت شود و عقل تو به چیز دیگری مشغول گردد، تا به استقبال کارهایی بروی که صاحبان تجربه، زحمت آزمون آن را کشیده اند و تو را از تلاش و یافتن، بی‌نیازساخته اند»[3] 
 

پدر به عنوان فردی که تامین معاش بر عهده او قرار دارد باید دقت ویژه ای داشته باشد که روزی حلال بر سفره خود قرار می‌دهد. چون وجود لقمه های حرام باعث خواهد شد تا فرزند ناخلفی داشته باشید و وجودش باعث رنجش خانواده و اطرافیان شود. پدر باید دقت داشته باشد که فرزندش به سمت مال حرام نرود و مانند مانعی برای رسیدن به حرام باشد. سیره زندگانی امام علی (علیه‌السلام) اینگونه بوده که اهمیت فراوانی به این موضوع می‌دادند. «وقتی امام بعد از جنگ جمل به کوفه آمد و وارد بیت المال شد، دختر امام حسن یا امام حسین (علیهما السلام) آمد و چیزی را از آنجا برداشت؛ امام به دنبالش رفت و آن را از او گرفت. به امام گفتند: او را در بیت المال حقّی است. فرمود: «وقتی پدرش سهمش را گرفت، هرچه قدرخواست، به او ببخشد.» [4] 

پی نوشت:
[1] علی قائمی، تربیت و بازسازی کودکان، تهران: امیری، 1374 چاپ 9، صفحه 79
[2] نهج البلاغه، نامه 31
[3] همان، نامه 31 
[4] انساب الاشراف، جلد 2، صفحه 37، سیاست نامه امام علی (علیه‌السلام)، صفحه 443