این روزها ارومیه میزبان مسابقات لیگ ملتهای والیبال است؛ اتفاقی که توجه بسیاری به خود جلب کرده و احتمالا تماشاگران کشورهای میهمان نیز برای تشویق تیمشان راهی ایران شده‌اند. میزبانی ارومیه تصمیمی است که باید از آن حمایت کرد و کسانی که این اتفاق را رقم زدند تشویق شوند.
تمرکز بر پایتخت طی سال‌های متمادی سبب شده که سایه محرومیت بر استان‌های کشور گسترده شود. این محرومیت به شکلی است که گاهی هم‌وطنان ما در دیگر نقاط کشور تصور می‌کنند ایران فقط تهران است؛ اتفاقی که گاهی سبب می‌شود آنها از پشتوانه‌های فرهنگی خود غافل شوند و تلاش کنند تهرانیزه شوند تا توجه مسئولان کشوری را به سوی خود جلب کنند.
خرده‌فرهنگ‌ها در جامعه امروزی ارزش بسیاری دارد؛ هرچند سرمایه‌داری و حکومت‌های سرمایه‌سالار با فرهنگ‌های بومی سر ناسازگاری دارند و تلاش می‌کنند ملی‌گرایی فرهنگی را به روش‌های مختلف از صحنه خارج کند و همه را تحت فرهنگ سرمایه‌محور گرد آورند.
پشت کردن به ظرفیت‌های موجود در سطح استان، بی‌توجهی به سرمایه‌های فرهنگی و انسان موجود در مناطق مختلف و همچنین از بین رفتن منابع مختلف در سطح مناطق مختلف از جمله آسیب‌هایی است که متمرکز شدن امکانات و رویدادها با خود همراه دارد.
پایتخت‌زدگی به قدری شدید است که شاید از مسؤولان اگر پرسیده شود آخرین مرتبه‌ای که به یک استان همجوار سر زده‌ای یا ظرفیت‌های فلان استان چیست، اگر معاونینش به او تقلب نرسانند، نتواند پاسخ دقیقی بدهد؛ در حالی که کشور ما در تبلیغات کشوری با ظرفیت‌های فرهنگی و بومی بسیار زیاد معرفی می‌شود، ولی اگر گروه‌های فرهنگی خودجوش و مردمی را فاکتور بگیریم، معلوم نیست برنامه‌های حاکمیتی برای حمایت از سایر مناطق چیست؟
برگزاری مسابقه‌ای در سطح بین‌المللی در شهری که قریب به ۸۰۰ کیلومتر با تهران (پایتخت) فاصله دارد اتفاقی است که به شهروندان آن منطقه دلگرمی می‌دهد که حاکمیت به تمام نقاط کشور توجه دارد. اینکه رویدادی در سطح لیگ ملتهای والیبال در این شهر تاریخی و البته استان مرزی برگزار می‌شود، می‌تواند زمینه تقویت روحیه مردم این شهر را فراهم کند. اتفاقی که می‌تواند حال و هوای این شهر را در این فصل سال عوض کند و امید و انگیزه بسیاری را به مردم این شهر تزریق کند.
این حرکت حتی زمینه تقویت گردشگری و صنعت سیر و سفر آن منطقه را نیز فراهم میکند. رونق کسب و کارهای کوچک و افزایش انگیزه برای خلق موقعیت‌های سودآفرین برای اشخاص از جمله اتفاقاتی است که با برگزاری این قبیل رویدادها در شهرهای مختلف در پی دارد. اگر برگزاری چنین برنامه‌ای از پیش اعلام شود، می‌تواند با برنامه‌ریزی برای پذیرایی زمینه فعال شدن ظرفیت‌های موجود از سوی مسؤولان و مردم (در قالب طرح‌های بوم‌گردی) را ایجاد کند؛ طرح‌هایی که با هزینه کمی می‌تواند اجرایی شود و علاوه بر این که کسب و کار کوچکی را ایجاد کند، زمینه مشارکت اجتماعی را در یک رویداد بین‌المللی که به میزبانی ایران برگزار می‌شود را فراهم کند.
این نکته را نیز باید اضافه کرد که حس تعلق اجتماعی شهروندان با چنین اقداماتی افزایش پیدا میکند و شهروندان یک جامعه نسبت به اتفاقات دیگر نیز احساس وظیفه می‌کنند تا در آنها مشارکت داشته باشند؛ به عبارتی آنها احساس می‌کنند حاکمیت با سهیم کردن آنها در اتفاقاتی نظیر چنین رویدادی که زمینه رونق گرفتن معیشت آنها می‌شود، به آنها توجه کرده و از این رو در مسائل دیگر ارتباط بیشتری با اصل رویداد برقرار می‌کنند.
به همین خاطر می‌توان با توجه به ظرفیت‌ها و توانمندی‌های هر استان چنین رویدادهایی برای آنها طراحی کرد یا در برنامه‌ریزی‌ها مناطق مختلف را سهیم کرد تا از این طریق هم تصاویر تازه‌ای از ایران به جهان مخابره کنیم و هم مانع گسترش پدیده تهرانیزه شدن شویم.
