دیگر توانایی سرگرم کردن فرزندم را ندارم، چه کنم؟ تا قبل از شیوع کرونا و بسته شدن مهد کودک‌ها و مدارس، بخش قابل‌توجهی از زمان کودکان در محیط‌های آموزشی و در کنار همسن و سال‌های آنها گذرانده می شد. به همین دلیل از این نظر بار کمتری بر دوش والدین قرار داده می شد.
اما این روزها والدینی که کمتر حوصله بازی با کودکان خود را دارند و سرگرم کردن آنها را بلد نیستند، به شدت خود را تحت فشار احساس می‌کنند. بهتر است با در نظر داشتن شرایط با بازی‌های فیزیکی و پرتحرک انرژی کودکان تخلیه شود و در کنار آن بازی‌های فکری که احتیاجی به جست‌و‌خیز ندارد، گنجانده شود. این امر علاوه بر سرگرم کردن کودکان به احساس ایمنی آنها کمک می‌کند و والدینی که با کودکان خود تا قبل از این روزها کمتر وقت می‌گذراندند، می‌توانند از این زمان برای ترمیم رابطه خود با فرزندان استفاده کنند.
فرزندم علاقه‌ای به آموزش مجازی نشان نمی‌دهد، چگونه می‌توانم او را به انجام تکالیفش راضی کنم؟ قابل درک است که شبیه سازی کلاس درس در منزل امری ناممکن است. کلاس درس، بودن با همکلاسی‌ها، حضور معلم و کادر آموزشی همه باعث ایجاد محیطی رسمی برای آموزش می‌شود، اما به ناچار باید برای پیروی از آموزش مجازی توسط کودکان چاره‌ای اندیشید. بهتر است در هنگام آموزش مجازی تمام محرک‌هایی راکه حواس کودک را پرت می‌کند از بین ببرید. برای مثال تلویزیون خاموش باشد، اعضای خانواده صحبت نکنند و شرایط برای آموزش فراهم باشد. نکته بعدی این است که ترجیحا یکی از والدین کودک را در هنگام آموزش همراهی کند و به روند آموزش کودک نظارت داشته باشد. رها کردن و نظارت نداشتن به ویژه در کودکان کم سن‌تر باعث می‌شود روند آموزش به خوبی صورت نگیرد. بعد از آموزش مجازی، برای انجام تکالیف از دروس مهم‌تر شروع کنید و اولویت را به آنها بدهید. سعی کنید تکالیف در واحدهای کوچک انجام شود تا کودک خسته و بی‌حوصله نشود. معمولا کودکان از همراهی والدین خود به شدت لذت می‌برند و از این امر استقبال می‌کنند. درباره بچه‌های بزرگ‌تر، یک ساعتی در روز را برای رفع اشکال و پرسیدن سوالات تعیین کنید تا دانش آموز از نظر تکالیف به شما وابسته نشود. تعیین مشوق‌ها و پاداش می‌تواند انگیزه دانش‌آموزان برای تکالیف را بالاتر ببرد و آنها با سرعت بیشتری تکالیف را انجام دهند.
با همسرم درباره موضوعات تربیتی فرزندمان، اختلاف‌نظر دارم. چطور این موضوع را مدیریت کنم؟ به طور کل در تمام خانواده‌ها، هر یک از والدین مسئول رسیدگی به امور مشخصی از فرزندان است. ولی حضور همزمان والدین در خانه این کار را برای تعدادی از خانواده‌ها سخت‌تر کرده است. بهتر است والدین در حضور فرزندان مخالفت خود را با یکدیگر نشان ندهند و در هنگام بروز اختلافات به جای مقصر جلوه دادن دیگری سعی در آرام کردن طرف دیگر داشته باشند. چرا که متهم کردن یکدیگر نه تنها شرایط را بهتر نمی‌کند بلکه باعث شعله‌ورتر شدن مشکل می‌شود و فرزندان به خوبی از شکاف ایجاد شده بین والدین استفاده می‌کنند و از آنها امتیاز می‌گیرند.
بچه‌هایم مدام با یکدیگر دعوا می‌کنند. من چه زمانی باید در این دعواها دخالت کنم و مانع ادامه دادن آن بشوم؟ این روزها بیشتر از هر زمان دیگری ممکن است خواهر و برادرها به مشکل بربخورند. بچه‌ها کمتر به بیرون از خانه می‌روند و این مسئله، مشکلات خاص خودش را به بار می‌آورد. تا حد امکان اجازه بدهید که فرزندان خودشان مشکل را حل کنند. البته باید تاکید کنم که اجازه درگیری فیزیکی و آسیب رساندن را به آنها ندهید اما جر و بحث‌های کلامی را می‌توانید نادیده بگیرید. توجه داشته باشید طرفداری شما از یکی از فرزندان ممکن است کار را بدتر کند. بهتر است تا زمان آرام شدن اوضاع مداخله نکنید و بعد برای حل مسئله با حضور طرف های دعوا درباره مشکل صحبت کنید.
تا چه حد باید به قوانین وضع شده در زمان قبل از کرونا پایبند باشیم؟ پیشنهاد می‌شود در این روزها به دلیل حضور بیشتر کودکان در منزل، قوانین انعطاف بیشتری پیدا کنند. والدین می‌توانند نافرمانی‌های ملایم را که چندان جدی نیستند نادیده بگیرند و اشتباهات کودکان را با اغماض بیشتری بپذیرند تا محیط خانه دچار تنش و ناراحتی نشود. البته این به این معنی نیست که تمام قوانین به طور کامل زیرپا گذاشته شود مثلا رفتارهای آسیب‌زا و خطرناک باید همچنان مورد توجه قرار بگیرد و مانند سابق با آنها برخورد شود.
منبع: خراسان
