*حالا بعد از گذشت 12 سال دوباره سازمان لیگ و هیات رئیسه تصمیم گرفتند که به جای حل مسئله، صورت مسئله را چاک کنند؛ چرا که قانونی مصوب کرده اند تا از طریق آن هیچ باشگاهی حق جذب بازیکن و مربی خارجی را نداشته باشد. طرحی که اجرایی نشده، نتیجه و ماحصل آن مشخص است و چیزی جز شکست در پی نخواهد داشت. این قانون هم به مانند خیلی از قوانین فوتبال ایرانی "من درآوردی" است و هیچ منطقی پشتش نیست. این تصمیم نه از لحاظ مالی به باشگاه ها و به خصوص فوتبال کمک می کند و نه از جنبه ی فنی، پیشرفت و توسعه. راه توسعه، درآمد، کیفیت بخشی، تولید سرمایه، ساخت و ساز در بخش منابع انسانی و نیروی کارآمد بستن درهای فوتبال نیست. راه توسعه فوتبال، آوردن مربیان بادانش و صاحب سبک، آوردن مدرسین بین المللی درجه ی یک، فرستادن مربیان وطنی به دوره های بین المللی برای به روزرسانی دانش خود، کلاس های بین المللی در سطح یوفا و فیفاست تا با استفاده از تجربیات و دانش فنی آنها بتوانیم فوتبال خود را توسعه دهیم و در بخش آموزش نیز حرفی برای گفتن داشته باشیم.
*منع ورود مربیان و بازیکنان خارجی تنها و تنها قیمت بازیکنان داخلی را چندبرابر می کند که کرده است. حالا بازیکنی که آرزویش بازی در پرسپولیس و استقلال بود و حاضر بود برای پوشیدن پیراهن این دو تیم پولی هم پرداخت کند، در جلسات با مدیران تیم ها پیشنهاد چند میلیاردی می دهد! بازیکنانی هم که قرارداد دارند، حالا با شنیدن چنین مبالغی به باشگاه می روند و درخواست افزایش قیمت می کنند! این قانون نتنها کمکی به جلوگیری از دورریزی پول بیت المال نمی کند بلکه باعث ایجاد تنش بین بازیکنان یک تیم می شود و تیم ها را فرومی پاشد. با این توجیه که منع ورود مربیان و بازیکنان خارجی از هدررفت ارز جلوگیری می کند، عملا این پروژه به شکست انجامیده چرا که باشگاه ها مجبورند به ساز بازیکنان داخلی برقصند و برای راضی نگه داشتن هواداران خود تن به هر قیمتی که آنها بگویند، بدهند. این قانون علاوه بر اینکه شخصیت و جایگاه باشگاه ها را زیر سوال می برد، به بازیکن سالاری هم کمک می کند چرا که وقتی بازیکن می بیند با ناز کردن و چند روز خاموش کردن موبایل خود، می تواند چند میلیارد بیشتر قرارداد ببندد، این کار را می کند و مدیران برای اینکه از فشار هوادار کم کنند، ناز بازیکن را می خرند. مثلا سعادتمند مدیرعامل استقلال وقتی در جمع هواداران این تیم حاضر شد و آنها از سرنوشت علی کریمی از او پرسیدند، گفت: که به علی کریمی بگویید بماند، بالاترین مبلغ قرارداد در ایران را به او پرداخت می کنم! اگر واقعا مدیری از جیب خودش خرج جذب بازیکن کند یا بابت پرداخت هزینه های گزاف مورد بازخواست مراجع بالادستی قرار بگیرد، آیا حاضر است چنین حرفی بر زبان بیاورد؟
*فوتبال ایران برای رهایی از پرونده های بین المللی و هدر رفت سرمایه و ارز نیاز به مدیریت صحیح، کارآمد، کاربلد، بادانش و آگاه به مسائل روز بین الملل دارد نه تصویب قوانین شکست خورده و من درآوردی ای به اسم ممنوعیت ورود مربی و بازیکن خارجی. مدیر است که نباید در انعقاد قرارداد تن به هرخواسته ای بدهد و هر بند غیرمعقولی را امضاء نکند. آیا مقصر بستن قراردادهای آنچنانی و بند و تبصره های اعجاب انگیز تقصیر بازیکنان و مربیان خارجی است یا مدیران ما. کم اطلاعی و عدم مدیریت مدیران فوتبالی ما است که دلالان در فوتبال جولان می دهند و هر طور می خواهند قرارداد می نویسند و آنها امضاء می کنند. مدیران چون می دانند نه در قبال امضاء ها مسئولیت دارند و نه پول قراردادها را از جیب پرداخت می کنند، به راحتی هر نوشته ای را امضاء می زنند و برای اینکه آن مسئولیت را از دوش خود بردارند، ابتدا همه چیز را انکار و بعد دروغ می گویند.
*حالا از باشگاه ها خبر می رسد که بازیکنان برای تمدید قراردادشان مبالغ 10 تا 15 میلیاردی پیشنهاد می کنند و مدیران هم در نهایت با چند ساعت جلسه به خواسته ی آنها تن می دهند. انگار فقط مبالغ فوتبال ما حرفه ای شده است در حالی که کیفیت ها روزبه روز نزول پیدا می کند و از لحاظ سطح باشگاهی و ملی در حال افول هستیم. باشگاه ها به جای پرداخت چنین مبالغی باید به فوتبال پایه خود سروسامان بدهند تا بتوانند با ساختن بازیکن، هم آینده ی باشگاه خود را تضمین و هم از این راه درآمدزایی کنند. اما سازمان لیگ با تصویب قانون منع ورد مربی و بازیکنان خارجی، نتنها جلوی هرج و مرج در پرداخت ها را نگرفته بلکه به افزایش قیمت ها دامن زده و باشگاه ها و فوتبال ما باید تاوان این قوانین دست و پاگیر و بدون نتیجه را بدهد. به جای اینکه مدیران فوتبال ایران در فوتبال را ببندند، می توانند قوانین جذب مربیان و بازیکنان خارجی را سفت و سخت اجرا کنند تا جلوی آمدن بازیکنان بی کیفیت گرفته شود.
