آیت الله صدوقی رحمه الله، در هشتم صفر 1327ه.ق در شهر یزد متولد شد. پدرش میرزا ابوطالب، فرزند محمدرضا و او فرزند آخوند ملا مهدی بود. به اعتقاد همگان این خاندان پاسداران شریعت بودند و ملامحمد مهدی که در عصر فتحعلی شاه می‌زیست، به دلیل ظلم ستیزی‌اش، مورد غضب شاه قرار گرفت و از کرمانشاه به یزد تبعید شد1.
شهید صدوقی رحمه الله علیه پس از به پایان رساندن تحصیلات خود، مبارزات خود بر علیه رژیم پهلوی را از دوران رضاخان آغاز کرد، عصری که شاه عزم خود را برای نابودی حوزه علمیه قم جزم کرده بود. آیت الله صدوقی از طرف رژیم به عنوان عنصر خطرناک شناخته شده بود، ولی معظم له با کمال شجاعت، برنامه‌های مبارزاتی خود را به شیوه‌های مؤثر ادامه می‌داد و مردم را به انحاء مختلف در جریان خیانت‌های خاندان پهلوی قرار می‌داد. با ورود امام خمینی رحمه الله به صحنه، مبارزات شهید صدوقی هم شدت بیشتری یافت. ایشان از فدائیان اسلام، مسلمانان لبنان و امام موسی صدر حمایت می‌کرد. در بهمن ماه سال 1330 همزمان با رحلت آقا شیخ غلامرضا فقیه خراسانی، با درخواست مردم و توصیه امام خمینی، به یزد رفت2، و دامنه مبارزاتش را گسترش داد.
این امر باعث شد تا مردم یزد و شهرهای مجاور به صحنه مبارزه علیه حکومت پهلوی کشانده شوند و در وقایع پانزده خرداد و مبارزه با مظاهر فساد و تمدن منحط غربی، کشف حجاب، تبدیل تاریخ شمسی به شاهنشاهی، جشن‌های هنر و غیره حضوری موثر داشته باشند. پس از پیروزی انقلاب، به فرمان حضرت امام، معظم له به امامت جمعه یزد منصوب گردید.
ایشان به اقدامات فرهنگی و عمرانی فراوانی دست زد که می توان به تعمیر 18 مسجد، تأسیس و تعمیر 19 مدرسه علوم دینی، تأسیس سازمان‌های خیریه و بنیاد صدوق قم به مساحت 220 هزار متر مربع و غیره اشاره نمود . وی به دلیل تأثیرگذاری فراوان در جریان انقلاب، به شدت مورد خشم دشمنان انقلاب قرار داشت و چند بار نیز مورد سوء قصد قرار گرفت .
سرانجام در رمضان سال 1360ه.ش بعد از نماز پرشکوه جمعه، مورد حمله منافقی سیاه دل قرار گرفت و در سن 75 سالگی شربت وصال محبوب را سرکشید3.
با شهادت آیت الله صدوقی چهارمین شهید محراب، اسلام خدمتگذاری متعهد و ایران فقیهی فداکار و استان یزد سرپرستی دانشمند را از دست داد. روحش شاد و قرین رحمت بی‌منتهای خداوندی قرار گیرد.
سید احمد سجادی
پی‌نوشت‌ها:
1) پاسداران اسلام، ص 12 .
2) مجموعه اطلاعیه های شهید صدوقی، ص 30 ؛ آثارالحجة، ص 392 .
3) صحیفه نور، ج 16، صص 20 و 219 .
