عضویت العربیة English
يکشنبه، 17 تير 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
معصوم شناسی
امام علی علیه السّلام فرمودند:
و الله لو اعطیت الاقالیم السبعة بما تحت افلاکها على أن أعصى الله فى نملة أسلبها جلب شعیرة ما فعلت، و ان دنیاکم عندى لا هون من ورقة فى فم جرادة تقضمها، ما لعلى و نعیم یفنى و لذة لا تبقى!
به خدا سوگند اگر اقلیم‌هاى هفت گانه زمین را با هر چه در زیر آسمان آنها است به من دهند تا خدا را در حد گرفتن پوست جوى از دهان مورى نافرمانى کنم، نخواهم کرد. چرا که این دنیاى شما در نزد من از برگ نیم جویده‌اى در دهان ملخى ناچیزتر است. على را با نعمت‌هاى فناپذیر و لذت هاى گذرا و ناپایدار چه کار!
نهج البلاغه، خطبه 222
امام علی علیه السّلام فرمودند:
... و من العجب بعثهم الى أن أبرز للطعان و أن أصبر للجلاد، هبلتهم الهبول! لقد كنت و ما اهدد بالحرب و لا ارهب بالضرب و انى لعبى يقين من ربى و فى غير شبهة من دينى.
... و از شگفتيهاى زمانه اين است كه - شاميان - به من پيام داده اند كه خود را براى مقابله با سر نيزه ها آماده كنم و براى ضربه هاى شمشير شكيبا باشم، مادران گريان بسوگشان بنشينند! تا كنون كسى مرا با دعوت به جنگ تهديد نكرده است و از زخمهاى نيزه و شمشير هراسى نداشته ام، چرا كه بر يقين به پروردگارم تكيه دادم و دينم را زنگار شبهه نيالوده است.
نهج البلاغه، الخطب، 22
امام علی علیه السّلام فرمودند:
اما و الله ان كنت لفى ساقتها حتى تولت بحذافيرها، ما ضعفت و لا جبنت و ان مسيرى هذا لمثلها، فلا نقبن الباطل حتى يخرج الحق من جنبه. مالى و لقريش؟ و الله لقد قاتلتهم كافرين و لأقاتلنهم مفتونين و انى لصاحبهم بالأمس كما أنا صاحبهم اليوم.
به خدا سوگند، من همواره در زمره پيشتازان اين حركت بودم تا روزى كه جبهه دشمن تار و مار شد و جاهليت از صحنه بيرون رفت، بى آنكه كم ترين ضعف يا ترسى داشته باشم و امروز نيز در همان راستا قدم بر مى دارم و تصميم دارم باطل را بشكافم تا حق از پهلوى آن بيرون آيد. مرا با قريش چه كار؟ كه ديروز در موضع كفر بودند و با آنان جنگيدم و امروز نيز كه گرفتار فتنه و انحراف شده اند به پيكارشان خواهم خاست. من همانگونه كه ديروز با آنان برخورد كردم امروز نيز همانم.
نهج البلاغه، الخطب: 33
امام علی علیه السّلام فرمودند:
... لم يكن لأحد فى مهمز و لا لقائل فى مغمز، الذليل عندى عزيز حتى اخذ الحق له، و القوى عندى ضعيف حتى اخذ الحق منه. رضينا عن الله قضأه و سلمنا لله أمره.
در تمامى زندگى من، نقطه سياهى نيست تا عيب جويان و اشاره كنندگان با چشم و ابرو اشاره كنند و سخنى گويند. خوارترين افراد نزد من عزيز است تا حق او را بستانم و نيرومند نزد من ناتوان است تا حق ديگران را از او بازگيرم. ما با تمام وجود به قضاى الهى خشنود و در برابر فرمانش تسليم هستيم.
نهج البلاغه الخطب: 37
امام على علیه السّلام فرمودند:
و قد علمتم موضعى من رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم) بالقرابة القریبة و المنزلة الخصیصة، وضعنى فى حجره و أنا ولد یضمنى الى صدره ، و یکنفنى الى فراشه، و یمسنى جسده، و یشمنى عرفه، و کان یمضغ الشیى ء ثم یلقمنیه، و ما وجد لى کذبة فى قول و لا خطلة فى فعل.
شما خود در پیوند با رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) هم بدلیل خویشاوندى و هم به سبب موقعیت ویژه من، جایگاه مرا مى شناسید. او مرا از روزگارى که نوزادى بودم در دامن خود مى نشاند و بر سینه مى چسبانید، در بستر خویش مى خوابانید و بدنش را به بدنم مى سایید و از عطر دلپذیرش بهره مندم مى ساخت، لقمه را مى جوید و در دهانم مى گذاشت و هرگز در گفتارم دروغى نشنید و در رفتارم لغزش و سبک سرى ندید.
نهج البلاغه: خطبه 192
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لما زُفّتْ فاطمةُ الي عَليٍ عليه السّلام نَزلَ جبرئيلُ و ميکائيلُ و اسرافيلُ ... فَکبرَ جَبرئيلُ و کبّر اسرافيلُ و کبّر ميکائيلُ فکبرتِ الملائکةُ و جرِت السُنةُ بالتکبيرِ في الزفافِ الي يومِ القيامةِ.
وقتي که شب عروسي حضرت فاطمه - سلام الله عليها - فرا رسيد، جبرئيل و ميکائيل و اسرافيل آمدند. جبرئيل تکبير گفت و سپس اسرافيل و پس از آن ميکائيل تکبير گفت و آنگاه فرشتگان نيز تکبير گفتند و بر اين اساس «سنت» است که در شب عروسي «تکبير» گفته شود.
سنن النبي، ص 150
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
کان علی بن الحسین اذا اتاهُ ختنُهُ علی ابنتهِ او علی اختِهِ، بَسَطَ له ردائُه ثم اجلسَهُ ثم یقول: مرحباً بمن کفی المؤنةَ و سَتَرَ العورة.
سیره (امام) علی بن الحسین علیهما السلام این بود که هنگامی که یکی از دامادهای او (شوهر دختر یا شوهر خواهر او)، بر او وارد می شد، امام علیه السّلام عبای خود را بر زمین، پهن می نمود و وی را بر آن می نشاند، سپس می فرمودند: آفرین بر کسی که مخارج ناموس مرا می پردازد و او را حفظ می کند.
وسائل الشیعه، ج 14، ص 24
امام باقر علیه السّلام فرمودند:
اِنّ الحُسَیْنَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ مَظْلوما، مَکروبا عَطْشانا، لَهفانا فآلَی اللّه عَزَّوَجلّ عَلی نَفْسِهِ اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَنْ بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَیْنِ بنِ عَلی علیه السلام اِلَی اللّه عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه کُرْبَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنـْبَهُ وَ مَدَّ فی عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فی رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولـِی الاَبْصار.
(امام) حسین علیه السلام، بزرگ مرد کربلا، مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیب زده به شهادت رسید. پس خداوند، به ذات خود، قسم یاد کرد که هیچ مصیبت زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه ای و هیچ بَلا دیده ای به خدا روی نمی آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمی کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمی سازد، مگر این که خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده می کند و گناهش را می بخشد و عمرش را طولانی و روزی اش را گسترده می سازد. پس ای اهل بینش، درس بگیرید!
بحارالأنوار، ج 101، ص 46، ح 5