عضویت العربیة English
چهارشنبه، 16 آبان 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
رذایل اخلاقی
پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله فرمودند:
وَ نِساءٌ كاسیاتٌ عاریاتٌ مُمیلاتٌ مائِلاتٌ رُؤُوسُهُنَّ كَأَسْنِمَةِ الْبُخْتِ الْمائِلَةِ لایدْخُلْنَ الْجَنَّةَ وَلایجِدْنَ ریحَها وَ اِنَّ رِیحَها لَیوجَدُ مِنْ مَسیرَةِ كَذا وَكَذا؛
(در آینده) زنانى پیدا مى‌‏شوند كه در عین پوشیدگى برهنه‌‏اند (لباس‏‌هاى بدن نما و جوراب‌‏هاى نازک مى‌‏پوشند) هوسباز و دلفریب مى‏‌باشند، موهاى خود را طورى آرایش مى‏‌كنند كه مانند كوهان شتر جلوه مى‏‌كند. اینان داخل بهشت نمى‏‌شوند و حتى بوى آن را استشمام نمى‏‌كنند، با این‏كه بوى بهشت از راه بسیار دور استشمام مى‏‌شود.
صحیح مسلم، ج ۳، ص ۱۶۸۰، ح ۲۱۲۸
امام سجاد علیه‏ السلام فرمودند:
وَ الذُّنوبُ الَّتى تَرُدُّ الدُّعاءَ: سوءُ النِّیةِ وَ خُبْثُ السَّریرَةِ وَالنِّفاقُ مَعَالاِخْوانِ وَ تَركُ التَّصدیقِ بِالاِجابَةِ وَ تَأخیرُ الصَّلَواتِ الْمَفروضاتِ حَتّى تَذْهَبَ اَوقاتُها وَ تَرْكُ التَّقَرُّبِ اِلَى الله‏ِ عَزَّوَجَلَّ بِالْبِرِّ وَالصَّدَقَةِ وَاسْتِعْمالُ الْبَذاءِ وَ الْفُحْشِ فِى الْقَولِ؛
گناهانى كه دعا را رد مى‌‏كنند، عبارت‌‏اند از: بدى نیت، بد ذاتى، دورویى با برادران، باور نداشتن اجابت دعا، به تأخیر انداختن نمازهاى واجب تا هنگامى كه وقت‌شان بگذرد و تقرّب نجستن به خداوند عزّوجلّ با نیكى كردن و صدقه دادن و بدزبانى و ناسزا گفتن.
معانى الأخبار، ص ۲۷۱، ح ۲
امام على علیه‏ السلام فرمودند:
ما زالَتْ نِعْمَةٌ وَ لا نَضارَةُ عَیشٍ اِلاّ بِذُنوبٍ اِجْتَرَحوا اِنَّ الله‏َ لَیسَ بِظَلاّمٍ لِلْعَبیدِ، وَ لَوْ اَنَّهُمُ اسْتَقْبَلوا ذالِكَ بِالدُّعاءِ وَ الاِنابَةِ لَمْ تَزُل وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذا نَزَلَتْ بِهِمُالنِّقَمُ وَ زالَت عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعوا اِلَى الله‏ِ عَزَّوجَلَّ بِصِدْقٍ مِن نیاتِهِمْ وَ لَمْ یهِنوا وَ لَمْیسْرِفوا، لاَصْلَحَ الله‏ُ لَهُمْ كُلَّ فاسِدٍ وَ لَرَدَّ عَلَیهِمْ كُلَّ صالِحٍ؛
هیچ نعمت و شادابى زندگى‏‌اى نابود نشد، مگر به سبب گناهانى كه صاحبانش مرتكب شدند. خداوند هرگز به بندگان ستم نمى‌‏كند. اگر با دعا و ناله به استقبال بلا مى‌‏رفتند، آن نعمت‏‌ها و خوشى‌‏ها نابود نمى‌‏شدند، اگر زمانى كه عذاب برایشان فرودآمد و نعمت‌‏های‌شان را گرفت، با نیت پاک به خداوند عزّوجلّ پناه مى‌‏بردند و سستى و زیاده‌‏روى (و ستم بر خویشتن) نمى‏‌كردند، بى‌‏گمان خداوند، نابسامانى آنان را به سامان مى‏‌آورد و خوبى‌‏ها را به ایشان بازمى‌‏گرداند.
خصال، ص ۶۲۴، ح ۱۰