عضویت العربیة English
پنجشنبه، 24 آبان 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
روزه
امام باقر علیه السلام فرمودند:
قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله لِجابِرِ بنِ عَبدِ اللّهِ: «یا جابِرُ ، هذا شَهرُ رَمَضانَ؛ مَن صامَ نَهارَهُ وقامَ وِردا مِن لَیلِهِ وعَفَّ بَطنَهُ وفَرجَهُ وکَفَّ لِسانَهُ، خَرَجَ مِن ذُنوبِهِ کَخُروجِهِ مِنَ الشَّهرِ». فَقالَ جابِرٌ: یا رَسولَ اللّهِ، ما أحسَنَ هذَا الحَدیثَ! فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله: «یا جابِرُ، وما أشَدَّ هذِهِ الشُّروطَ!».
پیامبر خدا به جابر بن عبد اللّه فرمودند: «اى جابر! این، ماه رمضان است. هر کس روزش را روزه بدارد و بخشى از شبش را به عبادت برخیزد و شکم و شهوتش را پاک نگه دارد و زبانش را حفظ کند، از گناهانش بیرون مى‌شود، آن گونه که از این ماه بیرون مى‌شود». جابر گفت: اى پیامبر خدا! این سخن، چه نیکوست! پیامبر خدا فرمودند: «اى جابر! و این شرط‌ها چه سخت است!».
الکافی: ج ۴ ص ۸۷ ح ۲
امام صادق علیه السلام فرمودند:
أَیُّمَا رَجُلٍ مُؤْمِنٍ دَخَلَ عَلَى أَخِیهِ وَ هُوَ صَائِمٌ فَسَأَلَهُ الْأَکْلَ فَلَمْ یُخْبِرْهُ بِصِیَامِهِ لِیَمُنَّ عَلَیْهِ بِإِفْطَارِهِ کَتَبَ اللَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ لَهُ بِذَلِکَ الْیَوْمِ صِیَامَ سَنَةٍ ؛
هر شخص مومن روزه‌داری که بر برادرش وارد شود و او به خوردن دعوتش کند، پس او را از روزه خود آگاه نکند تا برای افطارش بر وی منّت گذاشته باشد، خداوند سبحان به جای آن روز، روزه یک سال را برایش می‌نویسد.
الکافی، ج 4، ص 150
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
ما مِن عَبدٍ صالِحٍ یُشتَمُ فَیَقولُ: إنّی صائِمٌ سَلامٌ عَلَیکَ لا أشتِمُکَ کَما شَتَمتَنی، إلاّ قالَ الرَّبُّ ـ تَبارَکَ وتَعالى ـ: «اِستَجارَ عَبدی بِالصَّومِ مِن شَرِّ عَبدی، فَقَد أجَرتُهُ مِنَ النّارِ».
هیچ بنده شایسته‌اى نیست که دشنامش دهند و بگوید: «من روزه دارم. سلام بر تو! به تو دشنام نمى‌دهم، آن گونه که دشنامم دادى»، مگر آن که پروردگار متعال گوید: «بنده من از شرّ بنده من، به روزه پناه برد. من هم او را از آتش، پناه دادم».
الکافی: ج ۴ ص ۸۸ ح ۵
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إنَّ أبی علیه السلام قالَ : «سَمِعَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله امرَأَةً تُسابُّ جارِیَةً لَها وهِیَ صائِمَةٌ، فَدَعا رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله بِطَعامٍ فَقالَ لَها: کُلی! فَقالَت: أنَا صائِمَةٌ یا رَسولَ اللّهِ! فَقالَ: کَیفَ تَکونینَ صائِمَةً وقَد سَبَبتِ جارِیَتَکِ؟! إنَّ الصَّومَ لَیسَ مِنَ الطَّعامِ وَالشَّرابِ، وإنَّما جَعَلَ اللّهُ ذلِکَ حِجاباً عَن سِواهُما مِنَ الفَواحِشِ مِنَ الفِعلِ وَالقَولِ یُفطِرُ الصّائِمَ. ما أقَلَّ الصُّوّامَ وأکثَرَ الجُوّاعَ!».
پدرم فرمودند: «پیامبر خدا شنید که زنى روزه دار، کنیز خود را دشنام مى‌دهد. پس، غذایى طلب کرد و به او گفت: «بخور» . زن گفت: من روزه‌ام، اى پیامبر خدا! حضرت فرمودند: «چگونه روزه‌اى، که کنیزت را دشنام دادى؟! روزه، تنها نخوردن غذا و نوشیدنى نیست و همانا خداوند، روزه را حجابى در برابر کار و سخن زشت قرار داده، که روزه دار با آن، روزه را افطار مى‌کند. روزه داران، چه اندک‎‌اند و گرسنگان چه بسیار!».
بحار الأنوار: ج ۹۶ ص ۲۹۳ ح ۱۶