تفرقه
امام علی علیه السّلام فرمودند:

پس بنگريد، چگونه بودند «قوم بني اسرائيل» زماني كه جمعيتها گرد آمده، و انديشه ها با هم و دلها يكسان و دستها ياور هم و شمشيرها كمك يكديگر و بينش ها ژرف و تصميمات يكي بود، آيا در اطراف زمين بزرگ و بر جهانيان حاكم نبودند؟ پس بنگريد به آخر كارشان «قوم بني اسرائيل» آن هنگام كه بين آنها تفرقه افتاد، و مهرباني و الفتها بهم خورد و سخنها و دلها مختلف و گروه گروه شدند و بجان هم افتادند و پراكنده گشتند و با هم جنگيدند، پس خداوند، لباس عزت را از تن آنها بركند و فراواني نعمتش را از آنها گرفت و آنچه باقي مانده، سرگذشت آنان است تا مايه عبرت عبرت گيرندگان باشد.
نهج البلاغه، خطبه 192
امام على علیه السّلام فرمودند:
ـ وَ قَدْ سُئِلَ عَنْ تَفسيرِ السُّنَّةِ وَ الْبِدْعَةِ وَ الْجَماعَةِ وَ الْفُرْقَهِ ـ : اَلسُّنَّةُ ـ و اللّه ِ ـ سُنَّةُ مُحمِّدٍ صلى الله عليه و آله وَ الْبِدْعَةُ ما فارَقَها وَ الْجَماعَةُ ـ وَ اللّه ِ ـ مُجامَعَةُ اَهْلِ الْحَقِّ وَ اِنْ قَلّوا وَ الْفُرقَةُ مُجامَعَةُ اَهْلِ الْباطِلِ وَ اِنْ كَثُروا؛
در پاسخ به پرسش از معناى سنّت، بدعت، جماعت و تفرقه فرمودند: به خدا سوگند، سنّت، همان سنّت محمّد صلى الله عليه و آله است و بدعت آنچه خلاف آن باشد و به خدا قسم، جماعت، همدست شدن با اهل حق است هر چند اندك باشند و تفرقه، همدستى با اهل باطل است هر چند بسيار باشند.
كنزالعمّال، ح 1644.