عضویت العربیة English
يکشنبه، 4 آذر 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
تربیت اسلامی
امام سجاد علیه‏ السلام فرمودند:
وَ أمّا حَقُّ وَلَدِكَ فَتَعْلَمَ اَنَّهُ مِنْكَ وَ مُضافٌ اِلَیكَ فى عاجِلِ الدُّنْیا بِخَیرِهِوَ شَرِّهِ وَ اَنَّكَ مَسئوُلٌ عَمّا وُلّیتَهُ مِنْ حُسْنِ الاَدَبِ وَالدَّلالَةِ عَلى رَبِّهِ وَ الْمَعونَةِ لَهُ عَلى طاعَتِهِ فیكَ وَ فى نَفْسِهِ فَمُثابٌ عَلى ذلِكَ وَ مُعاقَبٌ فَاَعْمَلْ فى اَمْرِهِ عَمَلَ المُتَزَینِ بِحُسْنِ اَثَرِهِ عَلَیهِ فى عاجِلِ الدُّنْیا، المُعذِرِ اِلى رَبِّهِ فیما بَینَكَ وَ بَینَهُ، بِحُسْنِ الْقیامِ عَلَیهِ وَ الاَخْذِ لَهُ مَنْهُ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِالله‏ِ؛
حقّ فرزند تو آن است كه بدانى او از توست و در این جهان در نیک و بدِ خویش وابسته به توست و با تو نسبت به پرورش دادن خوب و راهنمایى كردن او به راه پروردگارش و یارى رساندن به او در اطاعت خداوند هم درباره خودت و هم حق او مسئول هستى و بر اساس این مسئولیت پاداش مى‌‏گیرى و كیفر مى‌‏بینى، پس در كار فرزند همچون كسى عمل كن كه كارش را در این دنیا به حسن اثر خویش آراسته مى‏‌كند و تو به سبب حسن رابطه میان خود و او سرپرستىِ خوبى كه از او كرده‌‏اى و نتیجه الهى كه از او گرفته‌‏اى، نزد پروردگار خویش معذور باشى و هیچ نیرو و توانى جز به خداوند نیست.
تحف العقول، ص ۲۶۳
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
مَنْ قَبَّلَ وَلَدَهُ كَتَبَ اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ حَسَنَةً وَمَنْ فَرَّحَهُ فَرَّحَهُ اللّه ُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَمَنْ عَلَّمَهُ القُرْءانَ دُعِىَ بِالْأَبَوَيْنِ فَيُكْسَيانِ حُلَّتَيْنِ يَضىءُ مِنْ نُورِهِما وُجُوهُ أَهْلِ الْجَنَّةِ؛
هر كس فرزند خود را ببوسد، خداوند بزرگ و بلند مرتبه براى او كار نيكى مى نويسد. و هر كس فرزند خويش را شادمان كند، خداوند نيز در روز قيامت وى را شادمان مى كند. و هركس به فرزندش قرآن بياموزد، آن فرزند [در روز قيامت] همراه پدر و مادرش فرا خوانده مى شود تا دو جامه بر تن آن دو بپوشند به گونه اى كه چهره هاى بهشتيان از فروغشان بدرخشد.
الكافى، ج 6، ص 49.
امام على علیه السّلام فرمودند:
اَدَّبْتُ نَفْسى فَما وَجَدْتُ لَها بِغَيرِ تَقْوَى الاِْلهِ مِنْ اَدَبِفى كُلِّ حالاتِها وَ اِن قَصُرَتْ اَفْضَلَ مِنْ صَمْتِها عَنِ الْكَذِبِوَ غيبَةِ النّاسِ اَن غيبَتَهُم حَرَّمَها ذُوالْجَلالِ فِى الْكُتُبِاِن كانَ مِن فِضَّةٍ كَلامُكِ يا نَفْسُ فَاِنَّ السُّكوتَ مِن ذَهَبِ؛
به ادب و تربيت نفس خود پرداختم و براى آن ادبى بهتر از تقواى الهى در تمام حالاتش نيافتم و اگر از پس اين امر برنيامد براى آن چيزى بهتر از دم فروبستن از دروغ نيافتم و از غيبت مردمان، همانا غيبت آنان را خداوند با عظمت در كتاب ها حرام كرده است. اى نفس، اگر سخن تو نقره است، سكوت طلاست.
نهج السعادة، ج 7، ص 386.