خانه و خوشبختی
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِذَا لَمْ تَجْتَمِعِ الْقَرَابَةُ عَلَی ثَلَاثَةِ اَشْیاءَ تَعَرَّضُوا لِدُخُولِ الْوَهْنِ عَلَیهِم وَ شَمَاتَةِ الْاَعْدَاءِ بِهِمْ وَ هِی: تَرْک الْحَمْدِ فِیمَا بَینَهُم؛‌لِئَلَّا یتَحَزَّبُوا فَیتَشَتَّتَ اَمْرَهُم وَ التَّواصُلُ لِیکونَ ذَلِک حَادِیاً لَهُم عَلَی الْاُلْفَةِ وَ التَّعاوُنُ لِتَشْمِلَهُمُ الْعِزَّةُ.
خویشاوندان، هرگاه بر سه چیز هم داستان نشوند، خویشتن را در معرض [ضعف و] سستی و دشمنْ شادی قرار می‌‎دهند: ترک حسادت نسبت به یکدیگر تا این که دسته دسته نشوند و کارشان به پراکندگی نینجامد، ایجاد ارتباط با یکدیگر، تا موجب الفت آنان گردد، و همکاری، تا این که شکست ناپذیری آنان را در بر گیرد.
تحف العقول، ص 323
پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله فرمودند:
السَّعیدُ مَن اِختارَ باقیَةً یَدُومُ نَعِیمُها علی فانِیَةٍ لا یَنفَدُ عَذابُها، وقَدَّمَ لما یَقْدَمُ علَیهِ مِمّا هُو فی یَدَیهِ قَبلَ أن یُخَلِّفَهُ لِمَن یَسعَدُ بِإنفاقِهِ وقَد شَقِیَ هو بِجَمعِهِ؛
خوشبخت کسی است که سرای باقی را که نعمتش پایدار است، بر سرای فانی که عذابش بی‌پایان است برگزیند و از آنچه در اختیار دارد برای سرایی که بدانجا رود پیش فرستد، قبل از آن که آنها را برای کسی گذارد که وی با انفاق آن خوشبخت می‌شود، ولی خود او با فراهم آوردن آن بدبخت شده است.
اعلام الدین ، 345 ؛ میزان‌الحکمه، مادّه‌ی «السعادة»