عضویت العربیة English
جمعه، 2 آذر 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
صله رحم
امام صادق علیه السلام فرمودند:
ما نَعْلَمُ شَیْئا یَزیدُ فِى الْعُمْرِ اِلاّ صِلَةَ الرَّحِمِ، حَتّى اِنَّ الرَّجُلَ یَکونُ اَجَلُهُ ثَلاثَ سِنینَ فَیکونُ وَصولاً لِلرَّحِمِ فَیَزیدُ اللّه‏ُ فى عُمْرِهِ ثَلاثیْنَ سَنَةً فَیَجْعَلُها ثَلاثا وَ ثَلاثیْنَ سَنَةً، وَ یَکونُ اَجَلُهُ ثَلاثا وَ ثَلاثیْنَ سَنَةً فَیَکونَ قاطِعا لِلرَّحِمِ، فَیَنْقُصُهُ اللّه‏ُ ثَلاثیْنَ سَنَةً وَ یَجْعَلُ اَجَلَهُ اِلى ثَلاثِ سِنینَ.
ما، غیر از صله رحم، چیزى نمى ‏شناسیم که بر عمر بیفزاید، تا آن‏جا که گاهى عمر کسی سه سال است، و وقتى که اهل صله رحم مى ‏شود، خداوند هم سى سال بر عمرش مى‏ افزاید و آن را سى و سه سال مى‏ کند و گاهى عمر کسى سى و سه سال است و قطع رحم مى‏ کند و خداوند هم سى سال از عمر او مى‏ کاهد و عمرش را به سه سال، کاهش مى‏ دهد.
کافى: ج ۲، ص ۱۵۲، ح ۱۷
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِذَا لَمْ تَجْتَمِعِ الْقَرَابَةُ عَلَی ثَلَاثَةِ اَشْیاءَ تَعَرَّضُوا لِدُخُولِ الْوَهْنِ عَلَیهِم وَ شَمَاتَةِ الْاَعْدَاءِ بِهِمْ وَ هِی: تَرْک الْحَمْدِ فِیمَا بَینَهُم؛‌لِئَلَّا یتَحَزَّبُوا فَیتَشَتَّتَ اَمْرَهُم وَ التَّواصُلُ لِیکونَ ذَلِک حَادِیاً لَهُم عَلَی الْاُلْفَةِ وَ التَّعاوُنُ لِتَشْمِلَهُمُ الْعِزَّةُ.
خویشاوندان، هرگاه بر سه چیز هم داستان نشوند، خویشتن را در معرض [ضعف و] سستی و دشمنْ شادی قرار می‌‎دهند: ترک حسادت نسبت به یکدیگر تا این که دسته دسته نشوند و کارشان به پراکندگی نینجامد، ایجاد ارتباط با یکدیگر، تا موجب الفت آنان گردد، و همکاری، تا این که شکست ناپذیری آنان را در بر گیرد.
تحف العقول، ص 323
امام علی علیه السلام فرمودند:
أیُّها الناسُ، إنّهُ لا یَستَغنِی الرَّجُلُ ـ و إن کانَ ذا مالٍ ـ عَن عِترَتِهِ (عَشِیرَتِهِ)، و دِفاعِهِم عَنهُ بأیدِیهِم و ألسِنَتِهِم، و هُم أعظَمُ الناسِ حِیطةً مِن وَرائهِ و ألَمُّهُم لِشَعَثِهِ، و أعطَفُهُم علَیهِ عندَ نازِلَةٍ إذا نَزَلَتْ بهِ و لِسانُ الصِّدقِ یَجعَلُهُ اللّهُ للمَرءِ فی الناسِ خَیرٌ لَهُ مِنَ المالِ یَرِثُهُ غیرُهُ. ألا لا یَعدِلَنَّ أحَدُکُم عن القَرابَةِ یَرى بها الخَصاصَةَ أن یَسُدَّها بالذی لا یَزِیدُهُ إن أمسَکَهُ، و لا یَنقُصُهُ إن أهلَکَهُ، و مَن یَقبِضْ یَدَهُ عن عَشیرَتِهِ، فإنّما تُقْبَضُ مِنهُ عَنهُم یَدٌ واحِدَةٌ، و تُقبَضُ مِنهُم عَنهُ أیدٍ کثیرَةٌ، و مَن تَلِنْ حاشِیَتُهُ یَستَدِمْ مِن قَومِهِ المَوَدَّةَ (المَحَبَّةَ).
اى مردم! هیچ کس ـ هر اندازه هم ثروتمند باشد ـ از خویشان (ایل و عشیره) خود و حمایت عملى و زبانى آنها از او، بى نیاز نیست. آنان بزرگ‌ترین گروهى هستند که از انسان پشتیبانى مى‌کنند و پراکندگى و پریشانى او را از بین مى‌برند و در مصیبت‌ها و حوادثى که برایش پیش مى‌آید، بیش از همه به او مهربان و دلسوزند. نام نیکى که خداوند براى انسان در میان مردم پدید مى‌آورَد، بهتر است از مال و ثروتى که وى براى دیگران باقى مى‌گذارد. هان! مبادا از خویشاوند نیازمند خود روى برتابید و از دادن اندک مالى به او دریغ کنید، که اگر ندهید چیزى بر ثروت شما نمى‌افزاید و اگر بدهید چیزى کم نمى‌شود. هر که از خویشان خود دست کشد، یک دست از آنان باز گرفته، اما دست‌هاى فراوانى از خود کنار زده است. و آن کس که با قوم و خویشان خود نرمخو و مهربان باشد، دوستى و محبّت همیشگى آنان را به دست آورَد.
نهج البلاغه: خطبه ۲۳