تغذیه و آداب آن
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
أكرَهُ الجِرجيرَ ، وكَأَنّي أنظُرُ إلى شَجَرَتِها نابِتَةً في جَهَنَّمَ ، وما تَضَلَّعَ مِنها رَجُلٌ بَعدَ أن يُصَلِّيَ العِشاءَ إلاّ باتَ في تِلكَ اللَّيلَةِ ونَفسُهُ تُنازِعُهُ إلَى الجُذامِ؛
من، جِرجير را خوش نمى دارم و گويا درخت آن را مى نگرم كه در دوزخ ، روييده است . هيچ كس پس از گزاردن نماز عشا ، درون را از آن پُر نمى سازد ، مگر اين كه آن شب را در حالى به خواب مى رود كه جانِ او تا صبح با جذام ، دست و پنجه نرم مى كند .
المحاسن ، جلد 2 ، صفحه 324 ، حديث 2097
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
أطعِموا مَرضاكُمُ السِّلقَ - يَعني وَرَقَهُ - فَإِنَّ فيهِ شِفاءً ولا داءَ مَعَهُ ولا غائِلَةَ لَهُ ، ويُهَدِّئُ نَومَ المَريضِ ، وَاجتَنِبوا أصلَهُ ؛ فَإِنَّهُ يُهَيِّجُ السَّوداءَ؛
به بيمارانتان ، چغندر (يعنى برگ آن را) بدهيد ؛ چرا كه در آن ، درمان است و هيچ بيمارى اى به همراه ندارد و هيچ عارضه اى در آن نيست و خواب بيمار را آرام مى سازد . امّا از خودِ چغندر بپرهيزيد ؛ چرا كه سودا را تحريك مى كند .
الكافي ، جلد 6 ، صفحه 369 ، حديث 4
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
فَضلُ خُبزِ الشَّعيرِ عَلَى البُرِّ كَفَضلِنا عَلَى النّاسِ ، وما مِن نَبِيٍّ إلاّ وقَد دَعا لاِكِلِ الشَّعيرِ وبارَكَ عَلَيهِ ، وما دَخَلَ جَوفا إلاّ وأخرَجَ كُلَّ داءٍ فيهِ ، وهُوَ قوتُ الأَنبِياءِ وطَعامُ الأَبرارِ ، أبَى اللّه ُ تَعالى أن يَجعَلَ قوتَ أنبِيائِهِ إلاّ شَعيرا ؛
برترىِ نان جو بر گندم ، همانند برترىِ ما بر ديگر مردمان است . هيچ پيامبرى نيست كه براى خورنده جو دعا نكرده و براى او بركت نخواسته باشد و هيچ درونى نيست كه جو بِدان درآمده و همه دردها از آن بيرون نرفته باشد . آن ، خوراك پيامبران و غذاى نيكان است . خداوند متعال ، جز اين را نخواسته است كه خوراك پيامبران خويش را جو قرار دهد .
الكافي ، ج6 ، ص304 ، ح1
از امام صادق علیه السلام درباره تره پرسیدند. حضرت فرمودند:
کُلهُ؛ فَإِنَّ فیهِ أربَعَ خِصالٍ: یُطَیِّبُ النَّکهَةَ ، ویَطرُدُ الرِّیاحَ، ویَقطَعُ البَواسیرَ، وهُوَ أمانٌ مِنَ الجُذامِ لِمَن أدمَنَ عَلَیهِ؛ به نقل از فرات بن اَحنَف:
آن را بخور؛ چرا که در آن، چهار ویژگى است: بوى دهان را خوش مى سازد؛ بادها را [از بدن] مى راند؛ بواسیر را ریشه کن مى کند؛ و براى کسى که بر [خوردن] آن مداومت ورزد، مایه ایمنى از جذام است.
الکافی ، جلد 6 ، صفحه 365 ، حدیث 4