تغذیه و آداب آن
امام هادى علیه السّلام فرمودند:
لَمّا سُئِلَ عَنِ الحُمَّى الغِبِّ الغالِبَةِ: يُؤخَذُ العَسَلُ وَالشّونيزُ ، ويُلعَقُ مِنهُ ثَلاثُ لَعقاتٍ ؛ فَإِنَّها تَنقَلِعُ ، وهُمَا المُبارَكانِ ، قالَ اللّه ُ تَعالى فِي العَسَلِ : خْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَ نُهُ فِيهِ شِفَآءٌ لِّلنَّاسِ ؛
هنگامى كه درباره تبِ پيوسته يك روز در ميان از ايشان پرسيدند: قدرى عسل و شونيز (سياه دانه) ، برداشته و سه ليسه انگشت از آن خورده شود . در اين صورت ، تب ، ريشه كن خواهد شد ، و اين هر دو ، مبارك هستند . خداوند متعال ، درباره عسل فرموده است : (از درونِ [شكم] آن (زنبور) ، شهدى كه به رنگ هاى گوناگون است ، بيرون مى آيد . در آن ، براى مردم ، درمانى است) .
طبّ الأئمّة لابني بسطام ، صفحه 51 عن أبي جعفر ، بحارالأنوار ، جلد 62 ، صفحه 100 ، حديث 23
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
فِي العَسَلِ شِفاءٌ مِن كُلِّ داءٍ . مَن لَعِقَ لَعقَةَ عَسَلٍ عَلَى الرِّيقِ يَقطَعُ البَلغَمَ ، ويَحسِمُ الصُّفرَةَ ، ويَمنَعُ المِرَّةَ السَّوداءَ ، ويُصَفِّي الذِّهنَ ، ويُجَوِّدُ الحِفظَ إذا كانَ مَعَ اللُّبانِ الذَّكَرِ ؛
در عسل ، درمان هر دردى است . هر كس ناشتا يك انگشت از آن را بليسد ، اين عسل ، بلغم [وى ]را پايان مى دهد ، صفرا را فرو مى نشانَد ، تلخه سياه (زرداب) را مانع مى شود ، ذهن را صفا مى بخشد و اگر كه همراه با كُنْدُر خورده شود ، حافظه را نكو مى سازد.
الفقه المنسوب للإمام الرضا عليه السلام ، ص346 و بحار الأنوار ، ج66 ، ص293