راسخون - یار همیشه همراه : امام حسن علیه‌السلام

عضویت العربیة English

پنجشنبه، 1 آذر 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )

حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
أن الله خلقنی و خلق علیاً و فاطمه و الحسن و الحسین و الأئمه من نور واحد؛
خداوند، من و علی و فاطمه و حسن و حسین و امامان را از یک نور آفریده است.
جامع الاخبار ص 46

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن بن على علیه السلام کان اذا ذکر الجنة و النار اضطراب اضطراب السلیم و سأل الله الجنة و تعوذ به من النار.
همانا حسن بن علی علیه السلام وقتى از بهشت و آتش دوزخ یاد مى کرد، مثل مار گزیده به خود مى پیچید و از خداوند بهشت مى طلبید و از آتش به خداوند پناه مى برد.
امالى صدوق، ص 150، بحارالانوار، ج 43 ص 331

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن بن على عليه السلام كان لايقرء من كتاب الله عزوجل ((يا ايها الذين آمنوا)) الا قال: لبيك، اللهم لبيك.
امام حسن عليه السلام هيچ وقت آيه ((يا ايها الذين آمنوا)) (اى كسانى كه ايمان آورده ايد) را از كتاب خدا نمى خواند مگر اينكه مى گفت ((لبيك اللهم لبيك)).
بحارالانوار 43 ص 331

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن علیه السلام کان اذا ذکر البعث و النشور بکى و اذا ذکر الممر على الصراط بکى.
امام حسن علیه السلام وقتى برانگیخته شدن و حشر و نشر قیامت و گذشتن از پل صراط را به یاد مى‌آورد، گریه مى‌کرد.
امالى صدوق ص 150

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن علیه السلام کان اذا ذکر الموت بکى و اذا ذکر القبر بکى.
امام حسن علیه السلام وقتى مرگ را به یاد مى آورد، مى گریست، و هرگاه به یاد قبر مى افتاد، مى گریست.
امالى صدوق، ص 150، بحار الانوار ج 43، ص 331

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن بن على عليه السلام كان اصدق الناس لهجة و افصحهم منطقا.
امام حسن عليه السلام از جهت زبان صادق ترين مردم و از نظر گفتار فصيح ترين آنان بود.
بحارالانوار 43: 331، عوالم 16: 132 ح 5

امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ان الحسن بن على عليه السلام كان اذا قام فى صلاته تر تعد فرائضه بين يدى ربه عزوجل.
امام حسن عليه السلام وقتى به نماز مى ايستاد، پاهايش در مقابل پروردگار متعال و عظمت و كبريائى او مى لرزيد.
بحارالانوار ج 84، ص 285