عضویت العربیة English
جمعه، 31 فروردين 1403 ( سال مهار تورم و رشد تولید )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
امام باقر علیه‌السلام
سلمى کنیز امام باقر علیه ‏السلام مى‏ گوید: برادران آن حضرت نزد او مى‏ آمدند و از محضرش خارج نمى‏شدند مگر اینکه آنان را غذاى گوارا مى‏خورانید و لباسهاى نیکو مى‏پوشانید و بدانان درهمهاى نقره مى‏بخشید. در این باره با او سخن گفتم تا از این رفتار خویش بکاهد، ولى ایشان مى ‏فرمودند:
یا سَـلْمى ما حَسَنَـةُ الدُّنْـیا اِلاّ صِلَةَ الاْءخْوانِ وَ الْمَعارِفَ.
اى سلمى! خوبى دنیا جز نیکى با برادران و آشنایان چیزى نیست.
بحارالانوار، ج 46، ص 290، روایت 15
ابوعبیده حذّاء (از یاران امام باقر علیه ‏السلام) مى‌‏گوید:
زامَلْتُ مَعَ أَبى جَعْفَرٍ علیه ‏السلام، فَکانَ إذا نَزَلَ یُریدُ حاجَةً ثُمَّ رَکِبَ فَصافَحَنى. قالَ فَقُلْتُ: کَأَنَّکَ تَرى فى هذا شَیْئا، قـالَ علیه ‏السلام: نَعَمْ اِنَّ الْمُـؤْمِنَ اِذا صافَحَ الْمُؤْمِنَ تَفَرَّقـا مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ؛
با امام باقر علیه ‏السلام در راهى همسفر و همراه بودم. هرگاه آن حضرت نیازى داشت و پیاده مى‏شد، به هنگام سوار شدن با من دست مى‏دادند. گفتم گویا در این دست دادن چیزى [از فضیلت ]سراغ دارىد؟ فرمودند: آرى، چون مؤمنى با مؤمنى دست دهد، بدون گناه از همدیگر جدا مى‏شوند (خدا گناه هردو را مى‏بخشد).
مشکاة الانوار، ص 203
جابر بن عبداللّه‏ انصارى مى ‏گوید: پیامبراکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و‏آله به من فرمودند:
یُوشَکُ أَنْ تَبْقى حَتى تَلْقى وَلَدا لى مِنَ‏الْحُسَیْنِ یُقالُ لَهُ مُحَمَّدٌ، یَبْقَرُ الْعِلْمَ بَقْرا فَاِذا لَقیتَهُ فَاقْرَئْهُ مِنّى السَّلامَ.
انتظار مى‏رود تو بمانى تا ملاقات کنى فرزند مرا از نسل «حسین علیه ‏السلام» که به او «محمد علیه ‏السلام» مى‏گویند. او علم را به گونه ‏اى شگفت مى ‏شکافد. چون او را دیدى سلام مرا به او برسان.
احقاق الحق، ج 12، ص 157
سعد بن خلف مى‏گوید:
کانَ أَبُوجَعْفَرٍ علیه ‏السلام اِذا عَطَسَ فَقیلَ لَهُ «یَرْحَمُکَ ‏اللّه‏ُ»، قالَ: «یَغْـفِرُاللّه‏ُ لَکُمْ وَ یَرْحَمُکُمْ » وَ اِذا عَطَسَ عِنْدَهُ اِنْسانٌ قالَ: «یَرْحَمُکَ اللّه‏ُ ».
چون امام باقر علیه ‏السلام عطسه مى‏کرد و کسى به او مى‏گفت « یَرْحَمُکَ‏ اللّه‏ُ؛ خداى تو را رحمت کند»، آن حضرت مى‏فرمودند: «یَغْفِرُاللّه‏ُ لَکُمْ وَ یَرْحَمُکُمْ ؛ خداى شما را ببخشاید و رحمت کند» و هنگامى که کسى نزد او عطسه مى‏کرد، آن حضرت مى‏فرمودند: «یَرْحَمُکَ اللّه‏ُ ؛خدایت رحمت کند».
مشکاة الانوار، ص 208
چون امام باقر علیه ‏السلام قصد سفر مى ‏کرد، خانواده ‏اش را در اتاقى گرد مى‏ آورد و می فرمودند:
اَللّهُمَّ اِنّى أَسْتَوْدِعُکَ الْغَداةَ نَفْسى وَ مالى وَاَهْلى وَ وُلْدى الشّاهِدَ مِنْهُمْ وَ الْغائِبَ، اَللّهُمَّ احْفَظْنا وَ احْفَظْ عَلَیْنا، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا فى جِوارِکَ، اَللّهُمَ لا تَسْلُبْنا نِعْمَتَکَ وَ لا تُغَیِّرْ ما بِنا مِنْ عافیَتِکَ وَ فَضْلِکَ.
خدایا در این صبحگاه خودم و مالم و خانواده و فرزندان حاضر و غایبم را به رسم امانت به تو مى‏ سپارم، خدایا ما را حفظ کن و بر ما نگه دار، خدایا ما را در پناه خویش قرار ده، خدایا نعمت خود را از ما مگیر و عافیت و فضلى که بما عنایت نموده‏ اى دگرگون مساز.
وسائل الشیعة، ج 8، ص 276، روایت 2
جابر پسر عبداللّه‏ مى‏گوید: یک روز امام باقر علیه ‏السلام از خانه بیرون آمد در حالى که مى‏فرمودند:
اَصْبَحْتُ وَاللّه‏ِ یا جابِرُ مَحْزُونا مَشْغُولَ الْقَلبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ ما حُزْنُکَ وَما شُغْلُ قَلْبِکَ؟ کُلُّ هذا عَلَى الدُّنْیا؟ فَقالَ: لا یا جابِرُ وَلکِنْ حُزْنُ هَمِّ الاْخِرَةِ ... .
اى جابر! به خدا سوگند که غمناکم و دلم گرفتار گشته است. گفتم: فدایت شوم چه غم و چه دل مشغولى؟ آیا براى دنیا؟ فرمودند: نه اى جابر، بلکه غم و غصّه آخرت.
تحف العقول، ص 328
مردى صحرانشین از امام باقر علیه ‏السلام پرسید: آیا خداى را به هنگام عبادت دیده‏اى؟ امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:
لَمْ أَکُنْ أَعْبُدُ مَنْ لَمْ أَرَهُ. قـالَ: کَیْفَ رَأَیْتَهُ؟ قـالَ: لَمْ تَرَهُ الاَْبْصـارُ بِمُشـاهَدَةِ الْعَیانِ، لکِنْ رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقیقَةِ الاْیمانِ.
من خدایى را که ندیده باشم عبادت نمى‏کنم. مرد گفت: چگونه او را دیده‏اى؟ حضرت فرمودند: چشمها او را به دیدن آشکارا ندیده است ولى قلبها با حقیقت ایمان او را مشاهده کرده است.
احقاق الحق، ج 12، ص 168
امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:
کانَ أَبى کَثیرَالذِّکْرِ لَقَدْ أَمْشى مَعَهُ وَأَنَّهُ لَیَذْکُرُاللّه‏َ وَاکُلُ مَعَهُ‏الطَّعامَ وَأَنَّهُ لَیَذْکُرُاللّه‏َ وَلَقَدْ کانَ یُحَدِّثُ‏الْقَوْمَ وَما یَشْغَلُهُ ذلِکَ عَنْ ذِکْرِاللّه؛
پدرم بسیار یاد خدا مى‏ کرد. با او راه مى‏ رفتم و او ذکر خدا مى ‏گفت و با او غذا مى‏ خوردم، او ذکر خدا مى‏ گفت و با مردم سخن مى‏ گفت، ولى سخن گفتن، او را از یاد خدا باز نمى‏ داشت.
وسائل الشیعه، ج 4، ص 1181، روایت 2