با خدا باش، پادشاهی کن
امام على علیه السّلام فرمودند:
وَ عَنْ ذلِكَ ما حَرَسَ اللّه ُ عِبادَهُ الْمُؤمِنينَ بِالصَّلَوات وَ الزَّكَواتِ وَ مُجاهَدَةِ الصِّيامِ فِى الاَْيّامِ الْمَفْروضاتِ تَسْكينا لاَِطْرافِهِمْ وَ تَخْشيعا لاَِبْصارِهِمْ وَتَذْليلاً لِنُفُوسِهِمْ وَ تَخْفيضا (تَخْضيعا) لِقُلُوبِهِمْ؛(
خداوند، بندگان مؤمن خود را به وسيله نمازها و زكات ها و جدّيت در روزه دارى روزهاى واجب حفظ مى كند، تا اعضا و جوارحشان آرام، ديدگانشان خاشع، جان هايشان فروتن و دل هايشان خاشع گردد.
نهج البلاغه، خطبه 192.
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ اَطاعَ اللّه َ عَزَّوَجَلَّ فيما اَمَرَهُ ثُمَّ دَعاهُ مِنْ جِهَةِ الدُّعاءِ اَجابَهُ، قُلْتُ: وَ ما جِهَةُ الدُّعاءِ قالَ: تَبْدَأُ فَتَحْمَدُ اللّه َ وَ تَذْكُرُ نِعَمَهُ عِنْدَكَ ثُمَّ تَشْكُرُهُ ثُمَّ تُصَلّى عَلَى النَّبِىِّ صلى الله عليه و آله ثُمَّ تَذْكُرُ ذُنوبَكَ فَتُقِرُّ بِها ثُمَّ تَسْتَعيذُ مِنْها فَهذا جِهَةُ الدُّعاءِ؛
هر كس اوامر خداوند را اطاعت كند سپس او را از جهت دعا بخواند، اجابتش مى كند. پرسيدند: جهت دعا چيست؟ فرمودند: با حمد الهى آغاز و نعمت هاى او را ياد و او را شكر مى كنى، سپس بر پيامبر صلى الله عليه و آله درود مى فرستى و گناهانت را ياد و به آنها اعتراف مى نمايى، آنگاه از آنها (به خدا) پناه مى برى؛ جهت دعا اين ا ست.
كافى، ج2، ص 486.
امام علی علیه السّلام فرمودند:
وَلَوْ أَنَّ النّاسَ حينَ تَنْزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ وَتَزولُ عَنْهُمُ النِّعَمُ ، فَزِعوا إِلى رَبِّهِمْ بِصِدْقٍ مِنْ نيّاتِهِمْ وَوَلَهٍ مِنْ قُلوبِهِم، لَرَدَّ عَلَيْهِم كُلَّ شارِدٍ ، وَأَصْلَحَ لَهُمْ كُلَّ فاسِدٍ؛
اگر مردم به هنگامى كه بلاها بر آنان فرود مى آمد و نعمت ها از دستشان مى رفت، با نيت هاى خوب و دلى مشتاق به پروردگارشان پناه مى بردند، بى گمان هر از دست رفته اى به آنان باز مى گشت و هر فاسدى اصلاح مى شد.
نهج البلاغه، خطبه 178 .
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
عَلَيْكُمْ بِالدُّعاءِ ، فَإِنَّكُمْ لاتَقَرَّبونَ إِلَى اللّه ِ بِمِثْلِهِ ، وَلا تَتْرُكوا صَغيرَةً لِصِغَرِها أَنْ تَدْعُوا بِها ، إِنَّ صاحِبَ الصِّغارِ هُوَ صاحِبُ الْكِبارِ؛
شما را سفارش مى كنم به دعا كردن، زيرا با هيچ چيز به مانند دعا به خدا نزديك نمى شويد. و دعا كردن براى هيچ امر كوچكى را، به خاطر كوچك بودنش رها نكنيد، زيرا حاجتهاى كوچك نيز به دست همان كسى است كه حاجتهاى بزرگ به دست اوست.
كافى، ج 2، ص 467، ح6 .